Πως να δράσουμε σε περίπτωση που έρθουμε αντιμέτωποι με περιστατικό απόπειρας αρπαγής του παιδιού μας;

Ο πανικός δεν είναι καλός σύμβουλος

Τις τελευταίες μέρες στην «Εθνική Γραμμή για τα Παιδιά SOS 1056» και στην «Ευρωπαϊκή Γραμμή για τα Εξαφανισμένα Παιδιά 116000» δεχόμαστε πληθώρα κλήσεων από γονείς οι οποίοι έχουν κινητοποιηθεί σχετικά με τον τρόπο που θα πρέπει να δράσουν οι ίδιοι αλλά και το ανήλικο παιδί τους, σε περίπτωση που έρθουν αντιμέτωποι με περιστατικό απόπειρας αρπαγής του παιδιού από κάποιο ξένο άτομο.

Είναι αναμενόμενο οι γονείς να ανησυχήσουν και να δραστηριοποιηθούν ώστε να διασφαλίσουν ότι σε αντίστοιχη περίπτωση το παιδί τους θα δράσει με τέτοιο τρόπο ώστε να αποθαρρύνει το άτομο που επιδιώκει να το βλάψει. 

Ωστόσο, η κινητοποίηση διαφέρει πολύ από την εκδήλωση συμπεριφορών και σκέψεων πανικού, τόσο από τους γονείς όσο και από το παιδί. Ο πανικός δε βοηθάει σε καμία περίπτωση, πόσο μάλλον σχετικά με ένα τέτοιο ζήτημα που σχετίζεται άμεσα και με την κοινωνικοποίηση του παιδιού και τις αναπαραστάσεις του για τον κόσμο.

Ως γονείς λοιπόν προσπαθήστε παρά την ανησυχία σας να μην πανικοβάλλετε τα παιδιά σας, ιδίως αυτά που βρίσκονται στην νηπιακή, την πρώτη και τη μέση παιδική ηλικία (3 – 10 ετών).

• Μιλήστε τους για ό,τι συνέβη (το περιστατικό απόπειρας απαγωγής) με λόγο ήρεμο, σοβαρό και κυρίως ρεαλιστικό. Μη ξεχνάτε πως όσο σοκαριστικό είναι σαν γεγονός, δε συμβαίνει κάθε μέρα.

• Επισημάνετε στα παιδιά ότι σε περίπτωση ενδεχόμενου κινδύνου θα πρέπει να κινητοποιήσουν άμεσα τους γονείς τους ή εφόσον βρίσκονται στο σχολικό πλαίσιο τον/την δάσκαλο/α, φωνάζοντας δυνατά το όνομα ή την ιδιότητα του ατόμου που το εποπτεύει τη δεδομένη στιγμή.

• Διατηρήστε πάντα το παιδί στο οπτικό σας πεδίο και σε σχετικά κοντινή απόσταση. Ωστόσο, διατηρήστε την ελευθερία που χρειάζονται τα παιδιά στους δημόσιους χώρους, χωρίς να τα έχετε πάντα «κολλημένα» δίπλα σας ή κρατώντας τα πάντα από το χέρι.

Αυτό που χρειάζονται τα παιδιά είναι να μαθαίνουν να κοινωνικοποιούνται ακόμα και μέσα από τις δυσκολίες και όχι να μετατρέπονται σε φοβικά άτομα. Οι φοβίες και ειδικότερα η κοινωνική φοβία δημιουργούν έντονη δυσλειτουργικότητα στην εφηβεία και την ενήλικη ζωή του ατόμου. Μην τα αποθαρρύνετε επομένως από οποιαδήποτε μορφή κοινωνικοποίησης σε δημόσιους χώρους. Δώστε τους εσείς τα εφόδια ώστε σταδιακά να διαμορφώσουν κριτήρια αξιολόγησης του ενδεχόμενου κινδύνου.

• Αποφύγετε τη στοχοποίηση συγκεκριμένων πληθυσμιακών ομάδων (π.χ. Ρομά, μετανάστες, μειονότητες κτλ.). Το να διαποτιστούν τα παιδιά με αισθήματα μίσους και αντιλήψεις ρατσισμού τώρα, ενδεχομένως να τα διατηρήσουν και να οξυνθούν στην εφηβεία και στην ενήλικη ζωή τους.

• Αποφύγετε χαρακτηρισμούς που συμβολίζονται αρνητικά και είναι φορτισμένες με την αίσθηση τρόμου για να περιγράψετε αυτό για το οποίο θα πρέπει να είναι υποψιασμένα (αποφύγετε περιγραφές όπως: το τέρας, ο κακός λύκος κτλ.).

• Προσπαθήστε να κάνετε τα παιδιά να νιώθουν ασφάλεια τόσο στην κοινωνία που συμμετέχουν, όσο και στο οικογενειακό τους περιβάλλον.

Πείτε στα παιδιά σας ότι περιβάλλονται από ανθρώπους που θέλουν το καλό τους. Ωστόσο, μπορεί να υπάρχουν περιπτώσεις όπου κάποιοι ίσως να θέλουν να τα βλάψουν. Βάσει λοιπόν και των παραπάνω βημάτων ενημερώστε τα παιδιά σας ότι θα πρέπει να είναι υποψιασμένα και να αναζητήσουν βοήθεια από τους γονείς τους.

Για οποιαδήποτε περαιτέρω πληροφορία ή διευκρίνιση μπορείτε να καλέσετε στην «Εθνική Τηλεφωνική Γραμμή για τα Παιδιά SOS 1056», στην «Ευρωπαϊκή Γραμμή για τα Εξαφανισμένα Παιδιά 116000» ή ηλεκτρονικά στη διεύθυνση sos1056@hamogelo.gr, ώστε να συζητήσετε με έναν ψυχολόγο όλα αυτά που μπορεί να σας απασχολούν σε σχέση με το παιδί σας.
hamogelo