Τα Βυζαντινά Kάλαντα του Λαζάρου, του «αγέλαστου»...

Λάζαρος, ο «αγέλαστος»
Η ελληνική Παράδοση θέλει τον φίλο του Χριστού να είναι σοκαρισμένος από αυτά που αντίκρισε στον Άδη με αποτέλεσμα να χαμογελάσει μόνο μια φορά μετά την ανάστασή του.

Κάποτε, λέγεται, πως ο «αγέλαστος» Λάζαρος είδε κάποιον χωρικό στο παζάρι να κλέβει μια στάμνα και να φεύγει. Τότε χαμογέλασε λέγοντας 

«Βρε τον ταλαίπωρο. Για ιδές τον πώς φεύγει με το κλεμμένο σταμνί. Ξεχνάει ότι κι αυτός είναι ένα κομμάτι χώμα, όπως και το σταμνί. Το 'να χώμα κλέβει τ' άλλο. Μα δεν είναι να γελούν οι πικραμένοι;»

iefimerida

Που 'σουν Λάζαρε, που 'ναι η φωνή σου

όπου σ' έκλαιγαν οι αδερφοί σου.

Ήμουνα στη γη παραχωμένος

Και με τους νεκρούς ανταμωμένος.
 

Τα χεράκια μου σταυρό δεν είχαν,

Τα ποδάρια μου αγναντισμένα.

Τα ματάκια μου γιομάτα δάκρυ

Και το στόμα μου πικρό φαρμάκι.
 

Ήρθεν ο Χριστός και ξύπνησέ με

Κι απ΄το μνήμα μου εσήκωσέ με.

Ήρθε ο Λάζαρος, ήρθαν τα Βάγια

Ήρθε η Κυριακή που τρων τα ψάρια.

- Πού ’σαι Λάζαρε, που είναι η φωνή σου

που σε γύρευε η μάνα κι η αδερφή σου.
 

- Ήμουνα στη γη, στη γη βαθιά χωμένος

κι από τους εχθρούς, εχθρούς βαλαντωμένος.

Bάγια, βάγια των Bαγιών

τρώνε ψάρια, τον κολιόν

και την άλλη Kυριακή

ψήνουν το παχύ τ’ αρνί.