Το bullying και η ευθύνη των γονιών

... οι γονείς ευθύνονται για τη συμπεριφορά των παιδιών τους μέχρι την ενηλικίωσή τους. Τα λόγια μας και κυρίως οι πράξεις μας είναι καθοριστικά στην ανάπτυξη και εξέλιξη της προσωπικότητας των παιδιών μας, την οποία διαμορφώνουν μιμούμενοι τη δική μας συμπεριφορά.

Bullying, μια λέξη που ακούμε συχνά το τελευταίο διάστημα. Μια λέξη που το άκουσμά της και μόνο μας γεμίζει συναισθήματα φόβου, οίκτου, οργής και πολλά άλλα. 

Ένα φαινόμενο νεανικής παραβατικότητας που αναφέρεται στη χρήση βίας μεταξύ μαθητών ή συνομήλικων παιδιών με στόχο να προκληθεί πόνος ή αναστάτωση. Η βία μπορεί να έχει τη μορφή λεκτικού εκφοβισμού, κοινωνικού εκφοβισμού, σωματικού ή και ηλεκτρονικού εκφοβισμού.

Το φαινόμενο αυτό υπάρχει σε πολλές χώρες του κόσμου και δεν είναι φαινόμενο της εποχής μας μόνο. Τα τελευταία χρόνια όμως, μοιάζει να εμφανίζει έξαρση ή τουλάχιστον τώρα υπάρχει η δυνατότητα να ακουστεί σε περισσότερο κόσμο.

Όλοι μας έχουμε ακούσει για κάποιο περιστατικό παιδιού που έπεσε θύμα bullying , είτε από την τηλεόραση, είτε από το σχολείο του παιδιού μας, είτε από οικείους και γνωστούς.
Κατά συνέπεια, όλοι συμπονούμε το θύμα, αισθανόμαστε λύπη για την "κατάντια" της κοινωνίας μας, πολλοί φοβόμαστε μη συμβεί και στο δικό μας παιδί, οργιζόμαστε με τους θύτες και προσπαθούμε να βρούμε σε ποιόν θα επιρρίψουμε τις ευθύνες .

Η σκέψη που τριγυρίζει στο κεφάλι μου συνεχώς όμως, είναι πού φταίμε εμείς οι γονείς και σε ποιόν βαθμό. 

Είμαι μαμά δύο μικρών κοριτσιών που ελπίζω και εύχομαι ότι δεν θα παίξουν τους ρόλους του θύματος ή του θύτη ποτέ. Είμαι όμως της άποψης ότι οι γονείς ευθύνονται για τη συμπεριφορά των παιδιών τους μέχρι την ενηλικίωσή τους. Τα λόγια μας και κυρίως οι πράξεις μας είναι καθοριστικά στην ανάπτυξη και εξέλιξη της προσωπικότητας των παιδιών μας, την οποία διαμορφώνουν μιμούμενοι τη δική μας συμπεριφορά.

Έχουμε επομένως αναλογιστεί το δικό μας μερίδιο ευθύνης; 

Εκείνη τη στιγμή, για παράδειγμα, που λύνουμε τις προσωπικές μας διαφορές με τον σύντροφό μας φωνάζοντας και βρίζοντας με σιωπηλούς μάρτυρες τα παιδιά μας; Ή την άλλη στιγμή που ωρυόμαστε σαν τρελοί προσπαθώντας να νουθετήσουμε τα παιδιά μας; 

Μήπως είναι εκείνη ακριβώς η στιγμή που διδάσκουμε (άθελά μας, δεν λέω) ότι οι προσωπικές διαφορές λύνονται μόνο με λεκτική βία;

Όπως σ' εκείνη την άλλη περίπτωση που ένας οργισμένος σύζυγος επιβάλλεται στη γυναίκα του μέσω ξυλοδαρμού; 

Μήπως, λέω μήπως, το μήνυμα που παίρνει το παιδί μας είναι ότι υπερισχύει ο πιο δυνατός; 

Ότι όταν δεν μας αρέσει κάτι που λέει ή κάνει κάποιος έχουμε το δικαίωμα να τον "πλακώσουμε στο ξύλο; 

Ή ακόμα και στις περιπτώσεις που καθώς οδηγούμε, χρησιμοποιούμε διάφορα κοσμητικά επίθετα για να χαρακτηρίσουμε τους άλλους οδηγούς; 

Όταν η γλώσσα μας τρέχει γρηγορότερα από το μυαλό μας και λέει λέξεις όπως "χοντρός", "χαζός", "μαύρος", "φτωχός" κτλ για να περιγράψει κάποιον γνωστό μας, κάνοντας φυσικά ξεκάθαρη την υποτιμητική χρήση των παραπάνω; 

Μήπως έτσι δημιουργούμε την αντίληψη ότι οι άνθρωποι διακρίνονται σε ανώτερους και κατώτερους βάσει εμφάνισης, χρώματος, νοημοσύνης, οικονομικής κατάστασης;

Αυτά σκέφτομαι όλες αυτές τις μέρες που ακούω στις ειδήσεις για τον Βαγγέλη Γιακουμάκη και αντί να αποδώσω ευθύνες αλόγιστα οπουδήποτε, προτιμώ να διορθώσω τον εαυτό μου. Να γίνω καλύτερος αρωγός για τα δικά μου παιδιά, σωστότερο πρότυπο. Επειδή τέτοια φαινόμενα αντιμετωπίζονται εν τη γενέσει τους και η κοινωνία αλλάζει, όταν αλλάζουν πρώτα οι μονάδες.

enfo