Ο κορυφαίος «Μικρός Ευκλείδης» μιας οικογένειας 25 παιδιών

«Αυτό που κατάφερα το αφιερώνω σε όσους με αγαπάνε», λέει ο Μανώλης, που αν και δυσκολεύτηκε, όπως λέει, στον διαγωνισμό «Μικρός Ευκλείδης» της Ελληνικής Μαθηματικής Εταιρείας, κατέκτησε την κορυφή με σκορ 100%.

“Άσπρα, μαύρα, μια χαρά παιδιά είναι όλα
κι αξίζουν ένα χαμόγελο”

Κι αυτό είναι το σημαντικό – ότι ο Μανώλης δεν ξεχώρισε για το χρώμα ή την καταγωγή του.
Ξεχώρισε για κάτι καλό που έκανε»

Καμία ταμπέλα έξω από το σπίτι του Χαμόγελου του Παιδιού στο Μαρούσι. Όπως πρέπει να ’ναι τα σπίτια, δηλαδή. 

Τα κανονικά σπίτια. Με τις κανονικές οικογένειες. Κι ας είναι πολύτεκνες – έστω και με 25 παιδιά. 

Περιμένουμε τον 12χρονο Μανώλη από το σπίτι στα Μελίσσια, ο οποίος ήρθε πρώτος στον διαγωνισμό «Μικρός Ευκλείδης» της Ελληνικής Μαθηματικής Εταιρείας, με σκορ 100%!

Σε λίγο μπαίνει συνοδευόμενος από την «ψυχή» του Χαμόγελου, τον Κώστα Γιαννόπουλο, και τη Γεωργία Παππά, υπεύθυνη των Μελισσίων. 

Η γράφουσα, με τα παιδιά της – η ηλικιακή «γειτνίαση» λειτουργεί υποστηρικτικά. Αν αυτή τη φορά ο Ηλιόπουλος δήλωνε πως «είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα», όπως στην παλιά ελληνική ταινία, θα κυριολεκτούσε.
Ήταν πράγματι μια ατμόσφαιρα χαλαρή, παρεΐστικη, γεμάτη γέλια, αν και με αρκετή δόση συστολής τα λόγια από τον συνεντευξιαζόμενο... 

«Δεν είμαι καλός σε όλα τα μαθήματα», απαντά ο Μανώλης στην κλασική ερώτηση: «Είσαι καλός μαθητής;». 

«Στη Φυσική, δεν είμαι. Ούτε στα Μαθηματικά περίμενα να γράψω τόσο καλά. Η κ. Γωγώ, που είναι δασκάλα 20 χρόνια και με διαβάζει στα Μαθηματικά, με βοήθησε να προετοιμαστώ. Στην αρχή, δεν ήθελα να πάω, όμως μετά σκέφτηκα ότι και η προσπάθεια μετράει. Ήθελα ακόμη να δω αν είμαι ίσος με τα άλλα παιδιά. Δυσκολεύτηκα λίγο, τα προβλήματα είχαν κόλπα – έπρεπε να δουλέψω με τη λογική».
Αν και άγγιξε το τέλειο, ο Μανώλης δεν έμαθε αμέσως για την επιτυχία του: «Δεν μου το είπαν στο σχολείο. Γυρνώντας το μεσημέρι στο σπίτι, τότε μου είπαν όλοι συγχαρητήρια». 

«Το γιορτάσαμε με γλυκάκια», παρεμβαίνει η Γεωργία Παππά χαμογελώντας. 

«Στην αρχή, δεν ήμουν τόσο χαρούμενος, γιατί δεν είχα καταλάβει πόσο σημαντικό είναι», προσθέτει ο νεαρός και συνεχίζει καταγράφοντας την εμπειρία του από την τελετή βράβευσης: «Πήγαμε στο Mετσόβιο. Ήταν μια μεγάλη αίθουσα με πολλές καρέκλες. Φώναζαν κάποια παιδιά από κάθε σχολείο. Όταν ήρθε η σειρά μας –2ο Δημοτικό Μελισσίων– φώναξαν το όνομά μου. Το βραβείο μού το έδωσε ο πρόεδρος της Μαθηματικής Εταιρείας, βγάλαμε και φωτογραφία μαζί. Εμαθα ότι παλιά ήταν και καθηγητής της κυρίας Γωγώς... Εγώ ντρεπόμουν, γιατί ήταν πάρα πολύς κόσμος, όμως σκέφτηκα “τα κατάφερες!”».

Για ποιους νίκησε; «Αυτό που κατάφερα το αφιερώνω σε όσους με αγαπάνε», λέει χαμηλώνοντας το κεφάλι ο μαθητής.

Ποιο είναι όμως το προφίλ του παιδιού που κατέκτησε μια τέτοια διάκριση; 

Πώς κυλάει η καθημερινότητα στο σπίτι του Χαμόγελου του Παιδιού; 

«Επιστρέφοντας από το σχολείο, τρώω, βλέπω λίγη τηλεόραση και μετά διαβάζω. Φροντιστήριο αγγλικών έχω τρεις φορές την εβδομάδα, προπονήσεις στίβου δύο – αν προλάβω και μία ακόμη τις Παρασκευές. Μπορώ και συγκεντρώνομαι στο διάβασμα, γιατί τα μικρότερα παιδιά που κάνουν φασαρία είναι στον πάνω όροφο. Όταν τελειώνουμε, μου αρέσει που παίζουμε ποδόσφαιρο. Καλύτερή μου στιγμή; Όταν πηγαίνουμε στο Allou Fun Park!».

«Πολύ τρέξιμο», παίρνει τον λόγο η κ. Γεωργία, η υπεύθυνη παιδαγωγός στα Μελίσσια: 

«Οι ηλικίες των παιδιών μεταξύ 4,5 και 18. Η μέρα ξεκινάει όπως σε μια τυπική οικογένεια, μόνο που, λόγω αριθμού, το πρωινό ξύπνημα είναι πάρτι: τα μικρά κλαίνε, οι έφηβοι θέλουν να κάνουν μπάνιο πριν από το σχολείο, τα κορίτσια φτιάχνουν τα μαλλιά τους – «Τελειώνετε! Θ’αργήσουμε!», φωνάζουμε οι μεγαλύτεροι. Τα απογεύματα, γεμάτα: όλα τα παιδιά κάνουν δραστηριότητες, αθλήματα, μουσική, πηγαίνουν φροντιστήρια. 

Μας βοηθούν εθελοντές. Στο σπίτι είναι 11 παιδαγωγοί, κοινωνικός λειτουργός, ψυχολόγος, μία εργοθεραπεύτρια, νοσηλεύτρια, καθαρίστρια, μαγείρισσα».
«Είμαστε μια φυσιολογικής δραστηριότητας οικογένεια, με τα μαλώματά μας, τις γκρίνιες μας αλλά και με τα “θέλω” των παιδιών σύμφωνα με τις δυνατότητές μας», επισημαίνει ο κ. Γιαννόπουλος. «Ζούμε απόλυτα ενταγμένοι στην κοινωνία. Στο σχολείο, υποδέχθηκαν με μεγάλη χαρά τα παιδιά μας χωρίς να δώσει κανείς σημασία στο χρώμα τους. Το ημερολόγιο του μικρού Ανδρέα έγραφε πριν από 21-22 χρόνια: “Ασπρα, μαύρα, μια χαρά παιδιά είναι όλα κι αξίζουν ένα χαμόγελο”. Κι αυτό είναι το σημαντικό – ότι ο Μανώλης δεν ξεχώρισε για το χρώμα ή την καταγωγή του. Ξεχώρισε για κάτι καλό που έκανε», καταλήγει.

Όνειρα για το μέλλον
Όσο για το μέλλον; Ανατρέποντας ίσως τα «προγνωστικά», ο βραβευθείς μαθητής προς το παρόν δεν βλέπει τον εαυτό του ως «καθηγητή Μαθηματικών». 

«Είναι νωρίς να σκέφτομαι τις σπουδές. Ονειρεύομαι όμως να γίνω καλός αθλητής! Μου αρέσει το τρέξιμο και θέλω να γίνω σαν τον Γιουσέιν Μπολτ». Φοβίζει τον Μανώλη η κορυφή; Ή, καλύτερα, η δυσκολία να την προσεγγίσει κανείς; «Ο κ. Κώστας λέει πως αν δεν μπορώ να φτάσω κατευθείαν εκεί ψηλά, θα βρω άλλο τρόπο. Θα πάω γύρω γύρω και πάλι θα τη φτάσω».

ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΙΔΟΥ
Πηγή
Αναρτήθηκε από Σωκράτης Δ. Ρωμανίδης