Δανεισμένα σώματα σε παγωμένες ψυχές.

Άνθρωποι κρεμάστρες:

Υπάρχουν και κανείς δεν τους νικά

Ίσως να μη θέλουμε να το πιστέψουμε, ίσως φοβόμαστε να το παραδεχτούμε… Και όμως, οι άνθρωποι κρεμάστρες υπάρχουν και κανείς ποτέ δε τους νικά. Ίσως η αγάπη να μη γεννάει πάντα αγάπη. Ίσως κάποιες φορές, στην ασχήμια να πρέπει να απαντήσεις με ασχήμια. 

Γιατί η ομορφιά λερώνεται και ματώνει. Γιατί υπάρχουν αυτοί που θα σε κάνουν να ξεχάσεις καθετί όμορφο και θα σε βάλουν να περάσεις από δοκιμασίες, να σύρεις σταυρό και καμία αγάπη, κανένα χάδι… δε τους σταματά.

Είναι εκείνοι οι άνθρωποι δίχως συναισθήματα… είναι εκείνοι που φορούν τις στιγμές τους με τους άλλους ανθρώπους σαν πουκάμισα και τα αλλάζουν όσο πιο συχνά μπορούν. Οι άνθρωποι που κρύβονται πίσω από αθεράπευτα γιατί. Σκαλίζουν πληγές με την αδιαφορία τους, μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις σαν να μην υπήρχες ποτέ εκεί, δίπλα τους. 

Ήσουν με ένα σύννεφο, με ένα φάντασμα που κατάπιε όλα όσα ζήσατε και προχώρησε μπροστά αφήνοντας σε, λυγισμένο στη σκόνη.

Σε κάνουν να νιώθεις μόνος. Μόνος σε όλα. Να ξεκινάς ολόκληρες σχέσεις μαζί τους και να τελειώνεις κάτι που τελικά υπήρξε μόνο στη φαντασία σου. Μόνος σου και εκεί. 

Σε αμφισβητούν, σου μηδενίζουν την κάθε στιγμή και σε φτάνουν σε σημείο να ρωτάς: ποιος είμαι; Γιατί πριν σε αφήσουν να φύγεις από την επήρεια τους, ρουφάνε το παραμικρό κύτταρο ενέργειας που σου έχει απομείνει.
Οι άνθρωποι κρεμάστρες, κενοί, άδειοι από συναίσθημα με προβαρισμένα λόγια σε συνοδεία της βιτρίνας τους. 

Γυαλίζει το περιτύλιγμα αλλά το εσωτερικό ζέχνει αδιαφορία, αδυναμία, ανασφάλεια. 

Και δε τους φτάνει η μικρότητα τους, επιλέγουν πάντα τις πιο «όμορφες» ψυχές. Αυτούς που λάμπουν από την αγάπη, αυτούς που γεννήθηκαν για να μοιράζουν χαμόγελα και συναισθήματα. 

Οι άνθρωποι «βρυκόλακες» τους σαγηνεύουν με τα λόγια τους, τα επίδοξα όνειρα τους και απομυζούν κάθε λάμψη που κρυβόταν μέσα τους. Ναρκισσιστές, απίστευτοι χειριστές της ανθρώπινης ψυχολογίας, όχι απαραίτητα επειδή γνωρίζουν από αυτήν αλλά αντίθετα επειδή έχουν εκπαιδεύσει τον εαυτό τους να μη νιώθει μπροστά στον ανθρώπινο πόνο.

Ναι, δε θα ήθελα να γράψω γι’ αυτούς αλλά υπάρχουν και είναι ανάμεσα μας. 

Επιφανειακά όμορφοι δημιουργούν παραδεισένιες αρχές και βγαλμένα από την κόλαση τέλη. Θα σε πείσουν πως θα σε πάνε στα σύννεφα, θα σε βάλουν να πετάξεις εκεί ψηλά, θα σε χειροκροτούν κατά την προσπάθεια σου και όταν ανέβεις εκεί πάνω θα συνειδητοποιήσεις πως είσαι μόνος, εξαντλημένος, με πισώπλατες μαχαιριές παντού και όταν πέσεις… μάντεψε… σαν να μην ήταν ποτέ εκεί.
Δανεισμένα σώματα σε παγωμένες ψυχές. Και η μόνη προστασία σου: ΤΡΕΞΕ. Όταν νιώσεις πως είσαι με κάποιον από αυτούς… ΤΡΕΞΕ. Δε μπορείς να τους νικήσεις. Και όλα αυτά γιατί έχουν παγώσει την ανθρώπινη πλευρά τους. 

Έχουν εναποθέσει την ελπίδα στην επόμενη γνωριμία και συνεχίζουν να μετράνε σώματα στα σεντόνια τους. Έχουν μάθει να πληρώνουν με σημάδια την αγάπη που τους δίνεις γιατί δε ξέρουν από δαύτη. Ενοχές, τύψεις, πόνο, μοναξιά, απόρριψη, αστάθεια, ανασφάλεια, εξάρτηση. 

Τα συναισθήματα που σου παρέχουν όσο είσαι δίπλα τους. Σου δίνουν αυτό που έχουν. Καθρεφτίζουν επάνω σου όλα όσα κείτονται θαμμένα βαθιά μέσα τους. Κράτα την αναπνοή σου, τελειώνει.

Ηθική παρενόχληση. Αυτό σου προκαλούν, αυτό σου συμβαίνει. Καταπατούν όλα όσα ήξερες μέχρι σήμερα με την άδεια σου. Όταν λοιπόν, αναρωτηθείς γιατί… όταν σηκωθείς στα πόδια σου και κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη… μη τον κατηγορήσεις. Δε μπορούσε να ξέρει. Δε μπορούσε να ξέρει πως τα τέρατα πλέον κυκλοφορούν σε μορφή ανθρώπου. Δε μπορούσε να ξέρει πως η αγάπη δε μπορεί να αλλάξει όσους παραιτήθηκαν από αυτήν. Δε θα μπορούσε να ξέρει πως υπάρχουν και αυτοί οι μισάνθρωποι. Ή μάλλον δεν ήθελε να το πιστέψει.

Μην κατηγορείς ούτε αυτόν/αυτήν. Δεν ακούει τον πνιγμό σου, έχει μάθει να βλέπει μόνο το ΕΓΩ του/της. 

Απλώς φύγε μακριά του/της. Για να αναπνεύσεις, να χαμογελάσεις ξανά. Αγκάλιασε τον εαυτό σου, κρατήσου από τους αγαπημένους σου και επικέντρωσε την αγάπη που του/της έδινες, στον εαυτό σου. Αυτός δε θα σε προδώσει ποτέ. Αυτός θα είναι πάντα για πάντα εκεί, να χαϊδεύει κάθε προσπάθεια σου, να αναγνωρίζει την «ομορφιά» σου, να βάζει προτεραιότητα στην παρουσία σου.

Αν έτυχε και συνάντησες αυτό το μονοπάτι, εύχομαι να μπόρεσες να ξεφύγεις όσο πιο γρήγορα γίνεται. Να μη μολύνθηκες, να μη λέρωσες τον κόσμο και τη σκέψη σου. Ξέρω, πως όταν κάνεις ένα τέτοιο ταξίδι, δε γυρίζεις πίσω, ποτέ ο ίδιος άνθρωπος. Γι’ αυτό, εύχομαι οι σειρήνες σου να μη σε άφησαν έρμαιο καταστάσεων, η περιέργεια σου να μη σε θυσίασε στο βωμό της προσωρινής ηδονής και κάποιος ανεκπλήρωτος έρωτας να μη σε έσυρε στα τάρταρα της προσωπικής σου κόλασης. Αλλιώς… εύχομαι να μη τον αντικρίσεις ποτέ… αυτόν και τον εαυτό σου μαζί του.

Χαρά Βλαχοδήμου
Εναλλακτική Δράση