Για ένα παιδί που υιοθετήθηκε…

Μια Επιστολή για την Υιοθεσία, την Αγάπη, την Μητρότητα.

Δε χρειαζόταν να γεννηθείς από εμένα για να σε αγαπήσω. Δεν ήταν απαραίτητο να είσαι ένα κομμάτι από το σώμα μου για να σε νιώσω δικό μου παιδί. 
Σε μεγάλωσα, τη δική σου καρδιά άκουγα να χτυπά, όταν τις νύχτες στην αγκαλιά μου αποκοιμιόσουν, για σένα φοβόμουν μήπως παρασυρθείς και πέσεις σε κακοτοπιές.
Ήσουν το παιδί μου, δεν αμφέβαλλα ποτέ για αυτό. 
Δε μέτρησε ποτέ για μένα το γεγονός ότι δε βγήκες από τη μήτρα μου. Από την πρώτη μέρα που σε είδα, κάτι φώναξε μέσα μου δυνατά: 
Το δικό μου παιδί ήταν ήδη εκεί και με περίμενε, δε θα έβγαινε από μένα. 
Το δικό μου το παιδί μίλησε στην καρδιά μου την πρώτη εκείνη στιγμή που το αντίκρισα, με τα μάτια του να με παρακαλούν για λίγη αγάπη. 
Εσύ ήσουν το παιδί μου…
Το ξέρω ότι έχεις ακούσει λόγια για μένα που σε έχουν πληγώσει, ότι δεν ήμουν εγώ αυτή που σε γέννησε, ότι σου έχω πει ψέματα. Θα ήθελα να σου πω ότι μητέρα δεν είναι απλώς αυτή που γεννάει ένα παιδί, αλλά κυρίως αυτή που το μεγαλώνει. Και ξενυχτά, και αγωνιά και καμαρώνει όταν σε βλέπει να προοδεύεις. Έτσι σε αγαπώ παιδί μου, έτσι…
Σε ευχαριστώ για το νόημα που έφερες στη ζωή μου, σε ευχαριστώ που είσαι το παιδί μου. Πάντα εδώ θα είμαι για σένα, να μην το ξεχάσεις ποτέ…
 
Μαρία Σκαμπαρδώνη – δημοσιογράφος

Εναλλακτική Δράση