20 Νοεμβρίου: Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού

H Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, που αποτελεί το πλέον αποδεκτό κείμενο για τα ανθρώπινα δικαιώματα παγκοσμίως, υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε. στις 20 Νοεμβρίου του 1989 και πρόσφερε έναν νέο ορισμό για την παιδική ηλικία, με βάση τα ανθρώπινα δικαιώματα. Την έχουν επικυρώσει 193 κράτη, εκτός των Η.Π.Α. και της Σομαλίας, και τα 54 άρθρα της καλύπτουν όλα τα δικαιώματα των παιδιών που χωρίζονται σε 4 τομείς: Δικαιώματα Επιβίωσης, Ανάπτυξης, Προστασίας και Δικαιώματα Συμμετοχής. Η Ελλάδα την επικύρωσε στις 2 Δεκεμβρίου του 1992.

Ήταν ο προάγγελος για σημαντικές προόδους στην πραγμάτωση των δικαιωμάτων των παιδιών, στην επιβίωση, στην υγεία και στην εκπαίδευση, μέσω της παροχής των στοιχειωδών αγαθών και υπηρεσιών. 

Η επέτειος αυτή έχει καθιερωθεί και γιορτάζεται κάθε χρόνο ως Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού.

Παρά τα διεθνή κείμενα προστασίας των παιδιών, που σε πολλές χώρες αποτελούν κενό γράμμα, εκατομμύρια παιδιά εξακολουθούν να υποφέρουν από τη φτώχεια και να στερούνται της στοιχειώδους σχολικής εκπαίδευσης, εκατοντάδες χιλιάδες υφίστανται τις τραγικές συνέπειες συρράξεων και οικονομικού χάους, δεκάδες χιλιάδες ακρωτηριάζονται στους πολέμους και πολλά ακόμη ορφανεύουν ή και σκοτώνονται από τον ιό του AIDS και από άλλες ασθένειες. Τα στοιχεία και οι αριθμοί είναι καταπέλτης στον εφησυχασμό της συνείδησης.

Η παιδική ηλικία είναι μια ξεχωριστή περίοδος στη ζωή του καθενός. Τα παιδιά θα πρέπει να ενθαρρύνονται, να μαθαίνουν και να παίζουν μέσα στην οικογένειά τους και σε έναν ευρύτερο περίγυρο ενηλίκων που νοιάζονται για αυτά, συντελώντας στην ανάπτυξη υγιών και παραγωγικών μελλοντικών γενιών.

ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΣΟΚΑΡΟΥΝ...
Τα παιδιά βιώνουν τη φτώχεια διαφορετικά από τους ενήλικες. Οι παραδοσιακές μετρήσεις του εισοδήματος και της κατανάλωσης δεν αντικατοπτρίζουν το πώς η φτώχεια επιδρά στην πραγματικότητα στην παιδική ηλικία. Η έκθεση της UNICEF αναπτύσσει τις επτά βασικές «αποστερήσεις» που βιώνουν στην πράξη τα παιδιά και έχουν ισχυρότατη επίδραση στο μέλλον τους. Συνεργαζόμενη με ερευνητές του London School of Economics και του Πανεπιστημίου του Μπρίστολ, η UNICEF διαπίστωσε πως περισσότερα από τα μισά παιδιά στον αναπτυσσόμενο κόσμο στερούνται, σε μεγάλο βαθμό, ένα ή περισσότερα από τα αγαθά ή υπηρεσίες, που είναι στοιχειωδώς απαραίτητα στην παιδική ηλικία:
640 εκατ. παιδιά δεν έχουν ικανοποιητική στέγαση.
500 εκατ. παιδιά δεν έχουν πρόσβαση σε εγκαταστάσεις υγιεινής.
400 εκατ. παιδιά δεν έχουν πρόσβαση σε ασφαλές νερό.
300 εκατ. παιδιά στερούνται πληροφόρησης (τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδες).
270 εκατ. παιδιά δεν έχουν πρόσβαση σε βασικές υπηρεσίες υγείας.
140 εκατ. παιδιά, η πλειοψηφία των οποίων είναι κορίτσια, δεν έχουν πάει ποτέ σχολείο.
90 εκατ. παιδιά στερούνται το φαγητό σε πολύ σοβαρό βαθμό.
700 εκατ. παιδιά υποφέρουν από τουλάχιστον δύο ή περισσότερες από τις παραπάνω στερήσεις.
20 εκατ. παιδιά εγκατέλειψαν τις εστίες τους λόγω των πολέμων τη δεκαετία του '90.
18 εκατ. παιδιά σκοτώθηκαν σε πολέμους από το 1990.
15 εκατ. ορφανά παιδιά λόγω του AIDS σε ολόκληρο τον κόσμο.

Η έκθεση ξεκαθαρίζει πως η φτώχεια δεν είναι αποκλειστικότητα των αναπτυσσόμενων χωρών. 

Σε 11 από τις 15 βιομηχανικές χώρες για τις οποίες υπάρχουν συγκρίσιμα στοιχεία, η αναλογία των παιδιών που ζουν σε νοικοκυριά χαμηλού εισοδήματος μέσα στην προηγούμενη δεκαετία έχει ανέλθει.

Διεθνώς, οι ερευνητές εκτιμούν ότι τουλάχιστον ένα στα πέντε κορίτσια και ένα στα δέκα αγόρια θα γίνει θύμα σεξουαλικής κακοποίησης, πριν ακόμη φτάσει την ηλικία των δεκαοκτώ, ενώ μόνο μία στις τρεις υποθέσεις θα δηλωθεί. 

Μέσω καταγγελιών, δεκάδες από αυτά τα περιστατικά καταλήγουν στις αρμόδιες εισαγγελικές αρχές, οι οποίες καλούνται να αποφασίσουν για την προστασία του παιδιού-θύματος. Μόλις κριθεί επιβεβλημένη η απομάκρυνσή του από το κακοποιητικό περιβάλλον, το παιδί μεταφέρεται σε κάποιο από τα νοσοκομεία παίδων, ώστε να βεβαιωθεί η κατάσταση της υγείας του.

Λόγω έλλειψης χώρων φιλοξενίας, πολλά από αυτά τα παιδιά παραμένουν «εγκαταλειμμένα» στα νοσοκομεία παίδων για εβδομάδες, μήνες, ακόμη και χρόνια. Από τη στιγμή που το παιδί εισέρχεται στο «κοινωνικό σύστημα», ξεκινά μια μεγάλη και δύσκολη πορεία. 

Η μία υπηρεσία διαδέχεται την άλλη και το παιδί παραμένει στο νοσοκομείο. Η επόμενη ημέρα λοιπόν προδιαγράφει ενός άλλου τύπου κακοποίηση, με θύτη αυτή τη φορά την κοινωνία και το σύστημα πρόνοιας, και θύμα το ήδη κακοποιημένο παιδί. 

Οι εισαγγελείς αποφαίνονται για την προστασία του, οι κρατικοί φορείς, οι κοινωνικές υπηρεσίες και η πρόνοια αναλαμβάνουν την ευθύνη να βρεθεί μια λύση και το παιδί περιμένει... Μέχρι να βρεθεί, «σπίτι» του είναι το δωμάτιο ενός νοσοκομείου! 

ΠΗΓΗ: INEWS.GR
MADATA.GR
KATHIMERINI.GR
UNICEF

Μάθετε ποια είναι τα δικαιώματα του παιδιού
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ TA: ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ