Ανήμερα το Πάσχα ...

Ανήμερα το Πάσχα είχα έναν διάλογο με την Μαρία.
Μου περιέγραψε αυθορμήτως, τον νέο τους νοσηλευτή στην Μονάδα Ψυχοκοινωνικής Υποστήριξης όπου μοιράζεται την καθημερινότητά της όταν δεν είναι σπίτι μας. 

Λεπτομερώς και με ακρίβεια μου αναπαράστησε μια συγκεκριμένη, καθημερινά την ίδια ώρα επαναλαμβανόμενη διαδικασία, που ισχύει για όλους τους φιλοξενουμένους και πως ο Μάνος απευθύνεται με ιδιαίτερο τρόπο στον καθένα χωριστά.

 Η Μαρία που διαβάζει τα « ψηλά γράμματα» το παρατήρησε και σχολίασε μ' εκείνον τον απαράμιλλο παραστατικό της τρόπο.

— Είναι καλός αλλά αυστηρός. Όλοι υπακούν.
Για να δώσει μάλιστα μεγαλύτερη έμφαση , μίλησε και στην γλώσσα του σώματος. Δηλαδή έκανε την σχετική κίνηση με το χεράκι της που έχει καθιερωθεί για την λεκτική απεικόνιση του φόβου… Να… τους πάει!!!

Ακολούθησε ο εξής διάλογος μεταξύ μας.
— Εσύ Μαρία μου, τον φοβάσαι ;
Η απάντηση σύντομη, άμεση, καταπέλτης.

— ΟΧΙ δεν τον φοβάμαι. ΤΟΝ ΑΓΑΠΩ

Εγώ;;;; Εγώ έζησα μια ακόμη Αναστάσιμη στιγμή από τις αμέτρητες  που μου χαρίζει η Μαρία μου,κατακλύζουν την ψυχή μου κι αποτελούν  αντίβαρο στον δικό μου Σταυρό.

Χριστός Ανέστη !

Αντίβαρο....

Για την αντιγραφή Το Χαμομηλάκι