Ζωγραφιές από κακοποιημένα παιδιά, που αποκαλύπτουν τον πόνο τους

Η εικονική αναπαράσταση μπορεί να ανοίξει νέους δρόμους προσέγγισης της ανθρώπινης εμπειρίας, και μπορεί να χρησιμοποιηθεί κάλλιστα στο πλαίσιο του σχολείου, όμως πρώτα για να γίνει αυτό με αξιοπιστία και εγκυρότητα, χρειάζεται έρευνα. Πρέπει να είμαστε ανοιχτοί και να δοκιμάζουμε ιδέες που μπορεί να μας ανοίξουν νέους δρόμους.

............

Τα παιδιά αισθάνονται πιο άνετα να ζωγραφίζουν εικόνες για να εκφράσουν και να επεξεργαστούν τις κακοποιητικές εμπειρίες, από το να μιλήσουν για αυτές.

 

Η απεικόνιση του πάρτι γενεθλίων με την πρώτη ματιά φαίνεται αθώα αλλά προσέχοντας τη φιγούρα του “θείου”, ανακαλύπτεις ότι το παιδί απεικονίζει το άτομο με ένα τονισμένο ανδρικό μόριο, κάτι που δεν έχει χρησιμοποιήσει στη φιγούρα του πατέρα.

Η ζωγραφιά ανήκει σε 9χρονο κορίτσι που αισθάνεται μειονεκτικά απέναντι στους συμμαθητές του. 
Έχει ζωγραφίσει τον εαυτό του μικρότερο από τα άλλα παιδιά και εντός ενός πλαισίου. Η 9χρονη είναι κόρη μίας νέας γυναίκας που έμεινε έγκυος στα 15 και αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα αποδοχής.

Η ζωγραφιά είναι το “πορτρέτο” ενός 8χρονου αγοριού που κακοποιούταν σεξουαλικά από τον πατέρα του. Ο ψυχοθεραπευτής του ζήτησε να ζωγραφίσει πως ένιωθε, όταν δεχόταν τις επιθέσεις από τον πατέρα του, και εκείνο απεικόνισε τον φόβο στο πρόσωπό του, ενώ σημαντική είναι και η λεπτομέρεια των κουμπιών στην μπλούζα και στο παντελόνι του, αφού αυτά τα σημεία ήταν ο “στόχος” του πατέρα του.

10χρονο αγόρι απεικονίζει τον πατέρα του ως έναν δαιμονικό μέθυσο.

Άλλη μία ζωγραφιά από κορίτσι που είχε κακοποιηθεί σεξουαλικά από τον θείο του. Και εδώ έχουμε υπερτονισμένο το ανδρικό μόριο του “θείου”, ενώ είναι χαρακτηριστική η έκφραση λύπης στο πρόσωπο του παιδιού.

postmodern
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι