Ο Κύκλος της Βίας

Εκείνο το μικρόσωμο παιδί καθόταν αμίλητο την ώρα του διαλείμματος στο σχολείο, μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι για μάθημα. Κάθε φορά. 

Ήταν διστακτικό, απόμακρο και μερικές φορές ανεξήγητα επιθετικό με άλλους συμμαθητές, ακόμη και με καθηγητές. Και όμως, στο πρόσωπό του διακρινόταν παρόλα αυτά η όψη ενός ευγενικού παιδιού χαμηλών τόνων ,παγιδευμένο μέσα σε ένα άγριο και σκοτεινό ύφος. Ως μαθητής ήταν μέτριος και πολλές φορές τον έβλεπα κρυφά να ρεμβάζει από το παράθυρο την ώρα του μαθήματος. 

Μέσα στο σκληρό του βλέμμα διέκρινα μία αγωνία, έναν αδιόρατο φόβο και μία δίψα για αγάπη.

Το κουδούνι χτύπησε. 

Το παιδί επιστρέφει σπίτι και με το που ανοίγει την πόρτα βλέπει τη μητέρα του τρομερά ταραγμένη και στο σώμα της διακρίνονται μερικοί μώλωπες. 

‘’Μην ανησυχείς αγάπη μου’’, είπε η μητέρα για να τον ηρεμήσει, η μαμά χτύπησε στο μπάνιο’’. 

Δεν αρκούσε όμως αυτή η δικαιολογία για να ηρεμήσει την ψυχή του παιδιού, δυστυχώς. Εκείνη τη στιγμή η πόρτα ανοίγει και μπαίνει μέσα ο πατέρας, είχε βγει μάλλον για να πάρει τσιγάρα. 

Χτύπησε την πόρτα τόσο δυνατά που κόντεψε να σπάσει. 

Και μαζί με αυτή και η καρδιά εκείνου του παιδιού που βρέθηκε για ακόμα μία φορά αντιμέτωπο με το άγριο βλέμμα του πατέρα του που τον έσπρωξε με βιαιότητα για να κλειστεί για ακόμα μία φορά στο δωμάτιό του. 

Και ανοίγοντας λίγο την πόρτα, είδε από εκείνη τη μικρή χαραμάδα, τη μητέρα του να πέφτει με δύναμη για ακόμα μία φορά στο πάτωμα και τον πατέρα να βρίζει και να αναθεματίζει για ακόμα μία φορά την τύχη, το θεό, τη μοίρα, όλους τους άλλους για το κατάντημά του, ξεσπώντας την οργή σε αντικείμενα του σπιτιού.

Το παιδί εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκε. 

Σκεφτόταν για ποιο λόγο ο πατέρας του φερόταν τόσο άσχημα, γιατί δεν μπορούσε να αγαπήσει τη μητέρα του και εκείνο, γιατί είδε τόσες φορές τη μητέρα του με μαυρισμένο μάτι ή τον αδελφό του να τρέμει από φόβο. Δεν ξέρει, ποιος φταίει; 

Μήπως αντιλήψεις κοινωνικές για την υπεροχή του άνδρα μέσα στην οικογένεια που έχουν επιζήσει και σήμερα, μήπως ψυχολογικά προβλήματα βαθειά θαμμένα μέσα στην ψυχή του, μήπως ένας παράλογος φόβος ή μήπως μία ανασφάλεια που θέλει να εκφράζεται από εκείνον με τη συνεχή επίδειξη της σωματικής υπεροχής; 

‘’Και η μητέρα μου, σκεφτόταν, να ήταν καμιά αδιάφορη; Μας αγαπάει, άφησε χαρές της νιότης για να μας μεγαλώσει. Μήπως να φταίω εγώ; Δεν ξέρω, μπορεί ο πατέρας μου αν ήμουν καλύτερο παιδί, καλύτερος μαθητής, να με αγαπούσε. 

Είμαι άτσαλος κι εγώ, σκληρός έφηβος... και τον αγαπώ τον πατέρα μου. Και μερικές φορές με μισώ που ζητιανεύω αυτή την αγάπη στο βλέμμα του, με μισώ γιατί είμαι λίγος.‘’

Αυτές οι σκέψεις τριγυρνούσαν στο μυαλό του παιδιού μερόνυχτα πολλά. 

Είναι δύσκολο να βιώνεις αυτό που βιώνει εκείνο το αμίλητο παιδί. Είναι όμως πολύ εύκολο να γίνεις σαν αυτόν... ας μη δημιουργούμε έναν φαύλο κύκλο γύρω από τη βία, ας την τερματίσουμε..

Της Μαρίας Σκαμπαρδώνη
babyads.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι