Τη νύχτα του Λαζάρου, ξημερώματα της Κυριακής των Βαϊων...

Τη νύχτα του Λαζάρου, στις 10 του Απρίλη του 1826, 

ξημερώματα της Κυριακής των Βαΐων...

Λένε, πως έτρωγαν άλογα, σκυλιά, γάτες και ποντίκια για να επιβιώσουν.
Λένε, πως οι μάνες έσφαζαν τα μωρά τους, για να μη πέσουν στα χέρια του οχτρού, και μετά αυτοκτονούσαν με το ίδιο ματωμένο μαχαίρι.
Λένε, πως ένας Τούρκος πήγε να σκυλέψει το άψυχο κορμί ενός παιδιού και η μάνα, αφού έβγαλε το μαχαίρι που είχε χώσει πριν λίγο στο στήθος της, τον έσφαξε.
Λένε, πως ο ήχος της έκρηξης από την ανατίναξη ακούστηκε στον Άδη και τάραξε τον Χάρο.
Γιατί ο Χάρος άκουσε την έκρηξη και περίμενε τους Μεσολογγίτες, μα πιότεροι Τούρκοι κατρακύλησαν κάτω εκεί θαρρώ.

Λένε, πως κάποιος πρόδωσε την ΕΞΟΔΟ.
Λένε, πως τη νύχτα του Λαζάρου το Μεσολόγγι ανέστησε την Ελλάδα.
Λένε, πως τα βόλια και οι οβίδες, που χάλασαν οι οχτροί, μπορούσαν να καλύψουν τη γη ολάκερη τρεις φορές, μα πάλι το Μεσολόγγι δεν έπεφτε.

Λένε, πως τις νύχτες οι Μεσολογγίτισες τραγουδούσαν τραγούδια θάρρους για τους άντρες τους.
Λένε, πως οι γενναίοι έβγαιναν από τα τείχη και κορόιδευαν τους απεκεί για να τους εκνευρίσουν.
Λένε, πως ο Βύρωνας αγάπησε τόσο πολύ το Μεσολόγγι που εδώ άφησε την τελευταία του ανάσα. Γιατί εδώ θεώρησε πως είναι η πατρίδα του πλέον.
Λένε, πως μετά την ΕΞΟΔΟ θέριεψε το φιλελληνικό κίνημα.
Λένε, πως από τους 11.000 περίπου Μεσολογγίτες που ήταν μέσα από τα τείχη, οι 3.500 μπορούσαν να πολεμήσουν. Κι όμως...
Λένε, πως κάθε μέρα πέθαιναν 150 από τους δικούς μας.
...................
Η ΕΞΟΔΟΣ του Μεσολογγίου αποτελεί, ίσως, την κορυφαία και την πλέον συγκινητική στιγμή του Αγώνα του Έθνους μας για λευτεριά. Συγκαταλέγεται, δε, στις σημαντικότερες στιγμές της παγκόσμιας ιστορίας.
Όλα αυτά έγιναν τη νύχτα του Λαζάρου στις 10 του Απρίλη του 1826, ξημερώματα Κυριακής των Βαΐων.
 
Στη μπαρουταποθήκη κάτω από τον προμαχώνα του Μάρκου Μπότσαρη, ο Χρήστος Καψάλης (Έλληνας προύχοντας και πολεμιστής) συγκέντρωσε 400 ψυχές (γυναίκες, παιδιά, ασθενείς και γηραιούς).
Αποφάσισαν να μην παραδοθούν, αλλά να θυσιαστούν. Όλη τη νύχτα έψελναν νεκρικές ακολουθίες.
Ο Καψάλης κρατούσε σφιχτά στο χέρι ένα αναμμένο δαδί όλη νύχτα.
Τα χαράματα, όταν οι Τούρκοι μπήκαν στην Ιερή Πολ, ο Καψάλης αναφώνησε «Μνήσθητι μου Κύριε» και άφησε το δαδί πάνω στα βαρέλια με το μπαρούτι……
 
Πέρασαν στην αιωνιότητα.
Και η πομπή του Σαββάτου, η αναπαράσταση την ανατίναξης και η πομπή της Κυριακής, δεν είναι γιορτές.
Είναι μνημόσυνο.
Ο αγώνας ήταν άνισος.
Ήταν άνισος για τους οχτρούς.
Γιατί εκείνοι ήταν πολύ ''λίγοι'' σε σχέση με εμάς.
Πολύ ''λίγοι''.
Και η ιστορία το έγραψε.
Και ολάκερος ο ντουνιάς το έμαθε.
Και η γης ήπιε το αίμα των νεκρών.
Και οι νεκροί δοξάστηκαν ως Έλληνες.
Γιατί, αν είσαι τέτοιος Έλληνας, είσαι και ήρωας.

πηγή
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι