Υπάρχουν και οι «άλλες» μαμάδες που γιορτάζουν

«Πόσα παιδιά έχεις;» με ρώτησε μία μαμά στο πάρκο προσπαθώντας να μου ανοίξει κουβέντα την ώρα που το παιδάκι της είχε κοιμηθεί στην αγκαλιά της.

Η ερώτηση της αυτή ήταν σαν μαχαιριά στο στήθος. Της είπα ότι είμαι babysitter για να την αποφύγω και ότι είχα φέρει τα τρία παιδάκια που προσέχω στο πάρκο για να παίξουν. Θέλοντας να αποφύγω τη συζήτηση μαζί της δικαιολογήθηκα ότι θέλω να πάω να δω τι κάνουν τα παιδιά και έφυγα. 

Πάλευα πολλά χρόνια να κάνω παιδί. 

Δεν φαντάζεστε πόσο είχα κουραστεί να περιμένω να έρθει η σειρά μου για να γίνω μαμά. 

Όλοι όσοι ήξερα κατάφεραν να κάνουν παιδιά και μάλιστα τόσο εύκολα όπως όταν βάζεις ένα ταψί στο φούρνο. Και όχι μόνο τα κατάφεραν, αλλά έκαναν πανέμορφα μωράκια με γλυκά χαμόγελα, παχιά μπουτάκια και λακκάκια στα μαγουλάκια. 

Έβλεπα παντού έγκυες να χαϊδεύουν την κοιλίτσα τους που όλο και φούσκωνε, να διαμαρτύρονται για τις καούρες και τις αναγούλες και να συζητούν με τις φίλες τους για την επιμονή των μαμάδων τους να θηλάσουν και όχι να ταΐσουν τα μωρά που θα έρθουν με μπιμπερό.

Ακόμα και μέσα στο ίδιο μου το σπίτι δεν μπορούσα να ησυχάσω. Συνεχώς διαφημίσεις για πάνες και βρεφικά προϊόντα, συνεχώς προσκλήσεις σε παιδικά πάρτυ, τα παιδιά του γείτονα που ούρλιαζαν όλη μέρα, όλα μου θύμιζαν ότι το ταξίδι μου στη μητρότητα δεν έχει ξεκινήσει ακόμα και δεν ξέρω αν θα μπορούσα ποτέ να το κάνω.

Μετά από ενάμιση χρόνο συνεχών εξετάσεων και απίστευτης ταλαιπωρίας διαγνώστηκα με μία χρόνια, αυτοάνοση ασθένεια που παραλίγο να μου κοστίσει τη ζωή. Τη ζωή μπορεί να μη μου τη στέρησε, μου στέρησε όμως το δικαίωμα στη μητρότητα. Υπήρχε η δυνατότητα με το σύζυγό μου να υιοθετήσουμε. Η απόφασή μας ήταν εύκολη. Η αναμονή όμως μέχρι να γίνει; Κανονικό βασανιστήριο.

Γραφειοκρατία, ελέγχους ιστορικού, ελέγχους στο σπίτι, συνεντεύξεις και πολλά χρήματα. Περνάς όλη αυτή τη διαδικασία και μετά περιμένεις, περιμένεις, περιμένεις μήνες μπορεί και χρόνια μέχρι να λάβεις εκείνη την πολυπόθητη κλήση που θα σου πει ότι το αίτημά σου εγκρίθηκε και ότι θα γίνεις μητέρα.
Σε όλο αυτό το διάστημα βλέπεις άλλες γυναίκες να γίνονται μητέρες και δύο και τρεις φορές, ενώ εσύ κάθεσαι στη γωνία και κλαις τη μοίρα σου.

Ξέρω ότι δεν είμαι η μοναδική που δυσκολεύτηκε τόσο θα γίνει μητέρα. Υπάρχουν χιλιάδες γυναίκες εκεί έξω που κάθε χρόνο παρακαλούν να μη φτάσει ποτέ η Γιορτή της Μητέρας. Υπάρχουν ανάδοχες μητέρες που μεγαλώνουν με αγάπη τα παιδιά, που άλλοι γονείς έφεραν στον κόσμο και τα παράτησαν. Υπάρχουν οι γυναίκες εκείνες που προσπάθησαν πολλές φορές να αποκτήσουν παιδί, αλλά απέτυχαν και διακαής του πόθος είναι μία μόνο ευκαιρία να βιώσουν μία κανονική εγκυμοσύνη και να φέρουν στον κόσμο το παιδί τους. Υπάρχουν και εκείνες οι μαμάδες που έχασαν τα παιδιά τους. Υπάρχουν μαμάδες που έδωσαν τα παιδιά τους για υιοθεσία και δεν το ξεπέρασαν ποτέ.

Υπάρχουν και οι παρένθετες μητέρες που έφεραν στον κόσμο ξένα παιδιά και αναγκάστηκαν να τα δώσουν στους κανονικούς τους γονείς χωρίς να προλάβουν ούτε καν να τα θηλάσουν.

Ήμουν αρκετά τυχερή που τελικά μου δόθηκε η τιμή να γίνω μητέρα. Μία κόρη, έπειτα μία ακόμη κόρη, μετά ένας γιος και στο τέλος μία κόρη ακόμα. Κάθε υιοθεσία έχει τις δικές τις προκλήσεις συμπεριλαμβανομένου το φόβου του αγνώστου. Έχω τέσσερα παιδιά, τα οποία γνωρίζουν ότι είμαι η δεύτερη μαμά τους. Όλα τους έχουν επαφή με την κανονική τους μαμά και όλοι μαζί γιορτάζουμε χαρούμενοι τη Γιορτή της Μητέρας.

Θέλω να πω σε όλες τις μαμάδες που ακόμα δεν έχουν γίνει μαμάδες αλλά το θέλουν πολύ, ότι έχω βρεθεί στη θέση τους και ξέρω πως είναι να είσαι έξω από το χορό και να μην μπορείς να μπεις μέσα. Ξέρω τον πόνο που βιώνουν, τη θλίψη, την διάλυση. Θέλω να ξέρετε ότι την ημέρα αυτή γιορτάζετε και εσείς.

Μπορεί να μην έχετε καταφέρει να γίνεται ακόμα μαμάδες με την κανονική έννοια της λέξης, ο πόθος σας όμως να μεγαλώσετε ένα παιδί σας κάνει καλύτερες από πολλές άλλες μαμάδες που υπάρχουν.

Πηγή: scarymommy.com
singleparent.gr