Παιδί μου, εύχομαι να είμαι εκεί όταν θα αλλάζεις τον κόσμο

Πόσα αβίαστα ένα δίχρονο πλησιάζει ένα έγχρωμο παιδάκι για να παίξει; Όσο αβίαστα ένα παιδί ενός έτους δοκιμάζει τα πάντα με το στόμα.

Γεννήθηκαν με ένα μυαλό ελεύθερο, άσπρο χαρτί. Με μία πηγαία ευτυχία και καλή πρόθεση. Με μία θετική στάση και ανοιχτά αυτιά.

Με πρόφαση την ομαλή κοινή συμβίωση, χύνουμε το κατάμαυρο μελάνι μας στις λευκές σελίδες τους. Γράφουμε λέξεις, συνήθειες, φόβους, τα πρέπει και τα γιατί.

Παιδιά – αυτοβιογραφικά ημερολόγια των κακών μας στιγμών. 

Μόλις γεμίσουμε όλες τις σελίδες τους, τα αμολάμε στον κόσμο να συμβιώσουν με άλλα αντίστοιχα. Κάπως έτσι γεννιέται μία φοβισμένη κοινωνία. Μία κοινωνία ανάπηρη συναισθηματικά, που ξέχασε να εκτιμά τα απλά.

Ονειρεύομαι αθώους ενήλικες. Τους βλέπω να καλημερίζονται στον δρόμο κι ας μην γνωρίζονται. Να γελούν αυθόρμητα χωρίς αντικαταθλιπτικά. Να χαϊδεύουν τα φύλλα των δέντρων.
Υπάρχουν. 

Είδα προχθές μία τροφαντή γιαγιά γύρω στα εβδομήντα με σαμπό. Κρατούσε από το χέρι τον εγγονό της. Του είχε βάλει γαλότσες και τον έβγαλε στην καταρρακτώδη βροχή, μόνο και μόνο για του δώσει την ευκαιρία να χοροπηδήσει στις λακκούβες και να γίνει λούτσα. Αφού βράχηκαν ως το κόκκαλο και οι δύο, γύρισαν στο σπίτι ξεκαρδισμένοι. 

Δέκα λεπτά μαγείας ήταν αρκετά κι ένιωσα ευτυχής.

Ονειρεύομαι αθώες πόλεις, αθώες χώρες. Ονειρεύομαι ένα αθώο πλανήτη.

Ο χρόνος σίγουρα δεν γυρίζει πίσω. Κι ο αγώνας της επιβίωσης συνεχίζεται.

Γι αυτό παιδί μου,

Μου προκαλεί δέος η ύπαρξή σου.
Δεν μου ανήκεις, δεν είσαι «δικό μου». Δεν είσαι κανενός. Είσαι αυτοφυής, αυτάρκης και δίνεις προσωπικό και τεκμηριωμένο αγώνα επιβίωσης. Και τα καταφέρνεις μια χαρά. Αλλά αυτό το ξέρεις ήδη και επιβραβεύεις τον εαυτό σου, δοκιμάζοντας κάτι ακόμα. Δοκιμάζοντας τα οριά σου.

Αλλά δεν έχεις όρια.
Είσαι ενέργεια που απλώνεται παντού και κυριεύει τον κόσμο.

Εύχομαι να είμαι εκεί, όταν θα τον αλλάξεις. Όσο λίγο, τόσο πολύ. Φτάνει να του δώσεις κάτι από την μαγεία που δίνεις σε μένα.

Εύχομαι ορδές υπάρξεων, σαν κι εσένα, να κατακλύσουν τον πλανήτη με καθαρότητα, ειλικρίνεια, απλότητα κι ενσυναίσθηση.

Και μην ξεχάσεις μεγαλώνοντας, να παραμείνεις ένα από τα αυθεντικά κομμάτια της συλλογής κι να μην καταντήσεις μία φθηνή δυσλειτουργική και αναποτελεσματική απομίμηση σαν κι εμάς.

ΝΑΤΑΛΥ ΔΟΥΚΑ

themamagers
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι