Λίγη ιλαρά ακόμη

Με τρομάζει αυτή η ιδεολογικοποίηση της διατροφής και πολύ περισσότερο της αμφισβήτησης της επιστήμης

Δεν ήμουν σίγουρη αν θα έπρεπε να γράψω για το φαινόμενο με το οποίο, για άλλη μια χρονιά, τράκαρα μετωπικά στις φετινές μου διακοπές. Το αποφάσισα όταν διάβασα ότι επανέκαμψε η ιλαρά στην Ελλάδα. Η χώρα μας είναι ανάμεσα στις τέσσερις ευρωπαϊκές στις οποίες εμφανίστηκαν, έπειτα από χρόνια, κρούσματα της νόσου, συγκεκριμένα 2.193 μέσα στο 2018. Μην το ψάχνουμε. Το αντιεμβολιαστικό κίνημα αφήνει το απειλητικό για την υγεία των παιδιών, αποτύπωμά του.
Οι γονείς που αρνούνται να εμβολιάσουν τα παιδιά τους ανήκουν στην κατηγορία – όχι και τόσο μικρή όσο φανταζόμαστε εμείς οι «απέξω» – αυτών που έχουν υιοθετήσει οικογενειακώς έναν απόλυτα φυσικό τρόπο ζωής. Μόνο που το φυσικό δεν ταυτίζεται πάντα με το υγιεινό. Συνάντησα ένα τέτοιο, συμπαθέστατο κατά τα άλλα, ζευγάρι σε ένα φιλικό τραπέζι στις διακοπές μου.
Εννοείται ότι δεν παρήγγειλαν οτιδήποτε που περιείχε ίχνος ουσίας ζωικής προέλευσης. Αφού εξάντλησαν τον σερβιτόρο ρωτώντας τον αναλυτικά τα υλικά των πιάτων, περιορίστηκαν σε φάβα, βραστά λαχανικά και σαλάτα με φακές (απαγορευμένες και οι τηγανιτές πατάτες, δεν τρώνε τίποτα που περνάει από τηγάνι). Το πεντάχρονο κοριτσάκι τους έφαγε, κατόπιν ειδικής παραγγελίας, μόνο μακαρόνια με λίγη κόκκινη σάλτσα. Και χρειάστηκε να παραγγείλουμε δεύτερη, «ορφανή», μερίδα φρούτων διότι το συγκεκριμένο μαγαζί τα σερβίρει περιχυμένα με λίγο μέλι. Την επόμενη μέρα, στην παραλία, διαπίστωσα ότι το παιδάκι δεν ήταν απόλυτα εξοικειωμένο με τη θάλασσα. Λογικό. Τα πλαστικά «μπρατσάκια» που βοηθούν τα μικρά να μάθουν να κολυμπάνε ήταν ασύμβατα με τους οικογενειακούς κανόνες που απαγορεύουν την επαφή με το σώμα συνθετικών υλικών.
Ακραίο φαινόμενο; Μπορεί. Αλλά όχι και τόσο σπάνιο όπως διαπίστωσα συζητώντας με τη μητέρα, η οποία μου περιέγραφε τα χορτοφαγικά σνακ που σερβίρονται σε παιδικά πάρτι και τις φυτικές τούρτες γενεθλίων. Ωστόσο, όσο και αν προσπάθησα να αναγνωρίσω την ηθική διάσταση του οικολογικού ψυχαναγκασμού της οικογένειας, το ότι αυτό το πιτσιρίκι, που φαίνεται τουλάχιστον ενάμισι χρόνο μικρότερο από την ηλικία του, μεγαλώνει χωρίς κρέας και γάλα με τάραξε.
Και το λυπήθηκα διότι, όταν μεγαλώσει, δεν θα έχει να ανασύρει από την παρακαταθήκη των παιδικών του γεύσεων, την ανάμνηση της αγαπημένης του τσίχλας ή το σουβλατζίδικο της γειτονιάς. Με τι σκανταλιές να συνδέσεις το αβοκάντο και την κινόα; Το χειρότερο όμως είναι πως όταν κάποιος από την παρέα ρώτησε, πολύ διακριτικά, τους γονείς για το αν μπορεί να επηρεάσει την ανάπτυξη του παιδιού η μη κατανάλωση ζωικών προϊόντων, μουρμούρισαν κάτι περί συνωμοσίας της δυτικής ιατρικής. Τον κλώτσησα κάτω από το τραπέζι για να μη θίξει το θέμα του εμβολιασμού και χαλάσουμε τη βραδιά μας.
Με τρομάζει αυτή η ιδεολογικοποίηση της διατροφής και πολύ περισσότερο της αμφισβήτησης της επιστήμης. Πέρα από τους κινδύνους που ενέχει για τη δημόσια υγεία, εφαρμόζεται με ένα είδος θρησκευτικού φανατισμού που μου θυμίζει αίρεση. Ελπίζω μόνο ότι αυτός ο κύκλος της υπερβολής θα κλείσει πριν ανοίξει… ασφυκτικά εις βάρος του πραγματικά υγιεινού και ουσιαστικά υγιούς τρόπου ζωής.

Πέπη Ραγκούση

in.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι