Πώς φαντάζει αυτό που είναι πέρα από κάθε φαντασία…παιδική σεξουαλική κακοποίηση

Είναι πρωί κι εσύ βρίσκεσαι εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι σου, τη στιγμή που χτυπάει το τηλέφωνο σου. Διαπιστώνεις ότι η κλήση προέρχεται από το σχολείο του παιδιού σου και το στομάχι σου σφίγγεται. Έχουν περάσει μόλις δυο μέρες από τότε που έκλεισε το σχολείο εξαιτίας ενός απαίσιου απειλητικού τηλεφωνήματος.

Σε ένα λεπτό θα ανακαλύψεις ότι δεν πρόκειται γι’ αυτόν τον χειρότερο εφιάλτη ενός γονιού. Είναι για έναν άλλο.

Θα κάνεις επί τόπου αναστροφή με το αυτοκίνητο και θα σπεύσεις στο αεροδρόμιο για να πάρεις την πρώτη πτήση για το σπίτι και δε θα φας ούτε μεσημεριανό ούτε βραδινό γιατί χρησιμοποιείς κάθε εγκεφαλικό σου κύτταρο στην προσπάθεια σου να καταλάβεις τι έχεις ακούσει μόλις. Θα φτάσεις σπίτι τη στιγμή που όλοι κοιμούνται και θα αρχίσεις να τριγυρνάς άυπνη μέσα στο σπίτι, στριφογυρίζοντας ανάμεσα στις ενοχές σου και σε κάθε άνθρωπο που γνωρίζεις, πριν εγκαταλείψεις την πιθανότητα να είναι αυτός και να περάσεις στον επόμενο. Ένας ευγενικός παιδοψυχολόγος θα σου μιλάει ώρες στο τηλέφωνο, προσπαθώντας να σου χώσει μέσα στο κεφάλι κάθε πιθανό και λογικό σωστό τρόπο να αντιμετωπίσεις το παιδί σου χωρίς να τον φοβίσεις.

Το πρωί, όταν ο 6χρονος γιος σου ξυπνήσει, θα τον ρωτήσεις ψύχραιμα:

«Έχεις ακούσει για εκείνο το παιχνίδι που κατεβάζεις το παντελονάκι σου;»

Ξέρεις ότι το γνωρίζει, επειδή είπε σε έναν συμμαθητή του στο σχολείο ότι το έχει παίξει με μια babysitter. Θα κουνήσει το κεφάλι του και θα το χώσει μέσα στο μαξιλάρι. Θα επιμείνεις ευγενικά, ρωτώντας αν κάποιος ενήλικας ζήτησε ποτέ να δει τα γεννητικά του όργανα. Ως απάντηση θα κλείσει τα μάτια του σφιχτά και θα κουνήσει το κεφάλι του αρνούμενος. Θα ελπίσεις απελπισμένα ότι λέει αλήθεια, παρόλο που κατά βάθος γνωρίζεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Δεν πάει καθόλου καλά.

Σε μερικές μέρες θα προκαλέσεις μια συζήτηση σχετικά με την «ασφάλεια τους σώματος», επειδή δεν σταμάτησες να ψάχνεις στο internet για τις απαντήσεις που δε μπορεί να σου δώσει ο γιος σου. Θα φέρεις τη συζήτηση στους φίλους του και θα ξεκινήσεις να λες μια ιστοριούλα για δύο από τους συμμαθητές του που παίζοντας ένα παιχνίδι με την babysitter τους, κατέβαζαν το παντελονάκι τους. Αλλά ξέρεις καλά ότι δεν πρόκειται για τους συμμαθητές του, αλλά γι’ αυτόν τον ίδιο, το κάνεις όμως για να μιλήσεις για τις λεπτομέρειες, από τη στιγμή της μέρας που ξεκίνησε στο αυτοκίνητο της, μέχρι το ακριβές σημείο του σπιτιού όπου συνέβη. Όταν σου πει ότι έγινε στο δωμάτιο του θα δείξει πάνω (εκεί βρίσκεται το δωμάτιο του). Μερικές στιγμές αργότερα θα σου πει «Νομίζω ότι θα ξαναγίνει εκεί». Η λέξη εκεί δεν βγαίνει καθαρά, την ώρα που το παιδί έχει το κεφάλι του κατεβασμένο, αλλά αυτό έχει πει.

Θα σκεφτείς, «Δεν μπορεί, κάποια ταινία βλέπω» και την ώρα που αποστασιοποιείσαι ψυχολογικά θα θαυμάσεις το ψυχικό φαινόμενο της αποσύνδεσης για το  οποίο είχες διαβάσει στο πανεπιστήμιο. Θα βγεις έξω από το σώμα σου και θα παρακολουθήσεις τον εαυτό σου να μιλάει στο γιο σου, παλεύοντας ανάμεσα στην ανάγκη σου να τον κάνεις να συνεχίσει να μιλάει για να μάθεις όσα περισσότερα γίνεται και την πεποίθησή σου ότι αυτά που σου λέει δεν είναι αξιόπιστα, γιατί είναι απλά ένα παιδί και είσαι η μαμά του που σε αγαπάει και θέλει να σε ευχαριστήσει.

Όταν πάει για ύπνο, θα τρέξεις στον υπολογιστή σου για να καταγράψεις ότι μπορείς να θυμηθείς από αυτά που είπε. Θα σκέφτεσαι αυτά που γράφεις πάντα ως «σενάριο» και θα το ονομάζεις έτσι κάθε φορά που θα θέλεις να βάλεις λίγη αλαζονεία σε αυτήν την απαίσια κατάσταση.

Θα ξυπνήσεις το πρωί, θα πας τα παιδιά σου στο σχολείο σαν να είναι όλα φυσιολογικά και θα περάσεις το υπόλοιπο της μέρας σου στο σπίτι μιλώντας στο τηλέφωνο με αστυνομικούς, ψυχολόγους, έναν ειδικό στην παιδική σεξουαλική κακοποίηση και τον σύμβουλο του σχολείου. Θα βρεις αμέτρητες δικαιολογίες για να μην πας στη δουλειά αυτή τη μέρα και πολλές ακόμη μέρες που θα έρθουν, μιλώντας με αοριστίες.  Σκοπός σου είναι να μην καταλάβει κανείς τίποτα γιατί στο κάτω κάτω αυτή δεν είναι δική σου ιστορία. Είναι του παιδιού σου και θα την πει αν και όταν θέλει αυτός.

Με τη συμβουλή του σχολικού συμβούλου θα εξηγήσεις στη δασκάλα του παιδιού σου τι έχει συμβεί και αυτή θα κλάψει μαζί σου. Αυτή θα κάνει μια παύση και θα σου πει ότι το παιδί σου σε μια εργασία του έγραψε τη λέξη κλειτορίδα. Θα νιώσεις ότι θέλεις να ξεράσεις.

Οι επόμενες μέρες θα περάσουν χωρίς να επικοινωνείς με την πραγματικότητα, τη στιγμή που κάθε ίνα τους σώματος σου τρέμει στην ιδέα της επερχόμενης κατάθεσης του παιδιού σου στον αστυνομικό επιθεωρητή. Όταν φτάσει αυτή η στιγμή, ο γιος σου θα μπει διστακτικά μέσα σε ένα κρύο δωμάτιο μαζί με τον επιθεωρητή.  (Θα μάθεις σύντομα ότι στο δωμάτιο δεν υπάρχει ούτε ίχνος παιχνιδιού που θα μπορούσε να πυροδοτήσει τη φαντασία του παιδιού, ώστε να μπορέσει να γίνει η ανάκριση σωστά.) Δεν μπορείς να είσαι παρούσα ή να παρακολουθείς, αλλά οι δύο αστυνομικοί που έχουν αναλάβει την υπόθεση θα παρακολουθούν μέσα από μια κάμερα τη διαδικασία της κατάθεσης από ένα παρακείμενο δωμάτιο.

Θα περάσεις τα επόμενα 75 λεπτά σε ένα δωμάτιο μαζί με μια φιλική γυναίκα, της οποίας η δουλειά είναι να στηρίζει ψυχολογικά τους γονείς των παιδιών που υπόκεινται τη διαδικασία της κατάθεσης στον επιθεωρητή. Θα αναρωτηθείς αν ο ρόλος της είναι να αξιολογήσει τις αντιδράσεις σου για να ελέγξει αν είσαι αυτή που κακοποίησε το παιδί σεξουαλικά, μια και το 34% των παιδιών υφίσταται σεξουαλική κακοποίηση από συγγενή.

Αυτή η σκέψη θα σε βάλει ξανά μέσα σε έναν κυκεώνα τύψεων και αμφιβολίας και θα αναρωτηθείς – όχι για τελευταία φορά – πότε θα σταματήσεις να θεωρείς ύποπτο για σεξουαλική κακοποίηση όποιον πλησιάζει τα παιδιά σου.

Όταν ο επιθεωρητής με τους αστυνομικούς επιστρέψουν επιτέλους, θα σου πουν ότι ο γιος σου δεν τους είπε τίποτα για καμία babysitter και για σεξουαλική κακοποίηση. Θα φύγεις από εκεί μέσα νιώθοντας χειρότερα απ’ ότι όταν ήρθες, όχι μόνο επειδή η αβεβαιότητα και η σύγχυση μεγαλώνουν, αλλά επειδή διαπιστώνεις με τα ίδια σου τα μάτια πόσο εύκολο είναι να τη γλιτώσει κάποιος που έχει ασκήσει σεξουαλική κακοποίηση σε παιδί.

Οι ανατριχιαστικές λεπτομέρειες αυτής της ιστορίας μπορεί να διαφέρουν σε κάθε περίπτωση, αλλά αυτό που ξέρω και δεν το ήξερα πιο πριν είναι το εξής:

Κάτι τέτοιο θα συμβεί στο παιδί κάποιου που γνωρίζεις.

Και πιθανόν να μην το μάθεις ποτέ.

Μπορεί και να γνωρίζεις ακόμα κι εμένα. Δεν θα ακούσεις αυτή την ιστορία από εμένα επειδή ανήκει στο γιο μου. Δεν μπορώ να γράψω αυτή την ιστορία επώνυμα, όσο και να θέλω να την φωνάξω. Είμαι παγιδευμένη, ανάμεσα στην επιθυμία μου να σε προειδοποιήσω και στο μητρικό μου ένστικτο που θέλει να προστατέψει τον γιο μου από τους ανθρώπους που μπορεί να μάθουν ότι κακοποιήθηκε σεξουαλικά.

Επειδή πρέπει να προστατέψω το παιδί μου δεν μπορώ να σου πω ποια είμαι ή πού συνέβη αυτό ή ποιος είναι ο άνθρωπος που το έχει κάνει. (Αυτό το τελευταίο είναι ιδιαίτερα πολύπλοκο μια και είχαμε παραπάνω από μια babysitter και ο γιος μου ποτέ δεν κατονόμασε το άτομο, οπότε οι ύποπτοι είναι περισσότεροι από έναν).

Μπορώ όμως να σου πω τι έχω μάθει.

Ένα στα τέσσερα κορίτσια και ένα στα έξι αγόρια θα υπάρξουν θύματα παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης μέχρι τα 18.

Ένα στα τέσσερα κορίτσια και ένα στα έξι αγόρια. Αυτοί οι αριθμοί έχουν σφηνωθεί μέσα στον εγκέφαλο μου τώρα πια. Ένα στα τέσσερα κορίτσια και ένα στα έξι αγόρια.

Αυτό είναι το πρώτο που πρέπει να γνωρίζεις: η παιδική σεξουαλική κακοποίηση δεν είναι σπάνια. Είναι εύκολο να πιστέψεις ότι είναι σπάνια, επειδή είναι σπάνιο να μάθεις γι’ αυτήν. Αλλά δεν είναι σπάνια. Ένα στα τέσσερα κορίτσια και ένα στα έξι αγόρια. Είναι συνηθισμένο φαινόμενο.

Το διάβασα στο medium και δεν μπορούσα να μην το μοιραστώ μαζί σας, μετά και από επιθυμία της «άγνωστης» μαμάς.

e-mama.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι