«... να δούμε ποιος, ποιος, ποιος θα φαγωθεί!»

Τα 50 λεπτά που διαρκεί το βίντεο της ιστοσελίδας stonisi.gr, στη διάρκεια του οποίου παρακολουθούμε την παρεμπόδιση βάρκας με περίπου 40 άτομα, άντρες, γυναίκες και παιδιά να κατεβούν στο λιμάνι της Θέρμης Λέσβου, είναι ό,τι πιο αποτρόπαιο έχουμε παρακολουθήσει από τότε που πρόσφυγες άρχισαν να φτάνουν στην Ελλάδα.

Η βάρκα με τους πρόσφυγες πλέει σαν παιδικό παιχνίδι σε πισίνα. 
Ένα πλήθος εξαγριωμένων στην προκυμαία φωνάζει και βρίζει, απωθεί τους δυστυχισμένους, οι οποίοι κάθονται στην βάρκα χωρίς να κινούνται, χωρίς να μιλούν, ακούγονται βρέφη που κλαίνε, αλλά οι άνθρωποι στην βάρκα είναι «παγωμένοι», λες και αόρατος σκηνοθέτης τους καθοδηγεί σε αυτό το φρικιαστικό μονοπλάνο.

Η κάμερα παρακολουθεί τους εγκλωβισμένους, ενώ μια γυναίκα από την προκυμαία ακούγεται να λέει 

«δικά τους είναι τα παιδιά δεν είναι δικά μας», 

πάει να πει δε μας νοιάζει και, υπονοώντας, ότι οι γονείς της βάρκας δε νοιάζονται για τα παιδιά τους, ούτε που τους περνάει δηλαδή από το μυαλό ότι επειδή ακριβώς νοιάζονται για τα παιδιά τους, θέλουν να περάσουν στην Ελλάδα, όπου τουλάχιστον ελπίζουν ότι θα βρουν απαντοχή στα βάσανά τους. 

Στο βάθος, μια ομάδα ακροδεξιών δέρνει Γερμανούς δημοσιογράφους, η συνάδελφος που καταγράφει το περιστατικό σπάει, η φωνή της λυγίζει καθώς βλέπει να συμβαίνουν όλα αυτά μπροστά στα μάτια της, αλλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα.

Η κάμερα μένει πάντα στην βάρκα και τους άφωνους πρόσφυγες, στο πιο αργόσυρτο παγωμένο –εξευτελιστικό για μας που παρακολουθούμε ανήμποροι - πλάνο των τελευταίων δεκαετιών. 
Οι άνθρωποι στη βάρκα είναι χωμένοι στα μπουφάν τους, δε βλέπουμε πρόσωπα, ω! πως παραμένει ανώνυμος πάντα ο πόνος του πρόσφυγα, κρατάνε σφιχτά μαύρες σαμπρέλες για σωσίβια, πάνω στην προκυμαία άνθρωποι απωθούν με βία τους δημοτικούς συμβούλους της Λαϊκής Συσπείρωσης, Νίκη Τσιριγώτη και Στρατή Κόμβο που προσπαθούν να σταματήσουν την απανθρωπιά.

Και πλέει, καρυδότσουφλο, στη Θέρμη η βαρκούλα, κι έχει απομείνει η αγριότητα να διεκδικεί το «δίκιο» της κι από το βάθος της ιστορίας ξανακούγεται όχι πια σαν παιδικό παιχνίδι – τα παιδιά, τα δικά μας και των άλλων δεν παίζουν πια, ασκούνται στην αγριότητα -, αλλά η κυριολεξία του στίχου «και τότε ρίξαμε τον κλήρο να δούμε ποιος, ποιος, ποιος θα φαγωθεί…». Διότι τον κλήρο, (και) στον αιώνα μας, τον ρίχνουν χορτάτοι…

Απόστολος Λυκεσάς
efsyn