Η πρώτη αγκαλιά...

Γράφει ο «χαζοπαππούς» Κλεισθένης.

Επιτέλους πέρασαν 40 'μέρες. Πολύ επώδυνη η αναμονή. Σήμερα μου έφεραν τον εγγονό στο σπίτι.

Μισογκρίνιαζε επειδή πεινούσε. Η νύφη μου τον πήρε στο άλλο δωμάτιο και τον θήλασε. Αφού χόρτασε, την «τύλωσε» που λέμε στα μέρη μου, αποκοιμήθηκε.

Κάθομαι σε μία πολυθρόνα με τα πόδια πάνω στο σκαμπό. Μου φέρνουν τον εγγονό κοιμισμένο.

Τον παίρνω στην αγκαλιά μου και βάζω το κεφαλάκι του ανάμεσα στον λαιμό μου και τον ώμο μου.

Ανείπωτη ευτυχία. Το μωρό κοιμάται αλλά ξαφνικά σε πολύ λίγο ανοίγει τα ματάκια του, ανασηκώνει το κεφαλάκι του και με κοιτάζει στα μάτια.
Του μιλάω χαμηλόφωνα «εγώ είμαι αγόρι μου, ο παππούς, κοιμήσου.»

Το μωρό κλείνει τα ματάκια του και ξαναβολεύεται ανάμεσα στον λαιμό μου και τον ώμο.

Θαρρώ πως ξύπνησε επειδή μύρισε άγνωστη μυρωδιά. Πρώτη φορά τον παίρνω αγκαλίτσα.
Σε λίγο ξανανοίγει τα μάτια του και με κοιτάζει. Του ξαναμιλώ χαμηλόφωνα, τον χαϊδεύω λίγο στην πλατούλα και αποκοιμιέται πάλι.
Προσπαθώ να καταλάβω τι σκέπτεται. Πιθανολογώ θα αναρωτιέται ποιος είναι πάλι αυτός ο γίγαντας που με κρατάει αγκαλιά. σίγουρα με αγαπάει και με φροντίζει, ας ρίξω έναν υπνάκο.

Το μωρό κοιμήθηκε σαν αγγελούδι πάνω από μία ώρα. Η αλήθεια είναι πως κουράστηκα τόσην ώρα ακίνητος στον καναπέ, τι να γίνει όμως; Πρώτος εγγονός, θα πάρει και τ' όνομά μου...

Posted by Κλεισθένης on Ιουνίου 02, 2020
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι