Όσα είναι καλό να μάθεις στο παιδί σου

Αν για κάτι ενδιαφέρεται μια μητέρα, είναι να δώσει τα εφόδια στο παιδί της για να γίνει ευτυχισμένο, όταν εκείνη θα είναι πια μακριά… 

Έτσι για να συμβεί αυτό πρέπει να δουλέψει από τα πρώτα βήματα του παιδιού, μέχρι εκείνο να φθάσει στην εφηβεία.

Μάθε λοιπόν στο παιδί σου

Να γίνει αυτόνομο

Να του μάθει τρόπους για να μπορεί ν΄ αντιμετωπίζει τη ζωή χωρίς εκείνη.... 

Λίγο λίγο, σιγά σιγά ανάλογα με την ηλικία του. 

Ως πότε θα κάνετε εσείς μπάνιο το παιδί σας; 

Οι ειδικοί λένε πως μετά τα 5 πρέπει το παιδί να τα καταφέρνει μόνο του. 

Φοβάστε πως θα μείνει με σαπουνάδες; 

Ε, λίγο πριν βγει από το μπάνιο, ρίξτε μια ματιά, αλλά όχι μέχρι να γίνει 9 ετών. 

Επίσης, ως πότε θα του μαζεύετε το πιάτο από το τραπέζι και τα ρούχα από την πολυθρόνα; 

Αυτές οι μικρές λεπτομέρειες θα το βοηθήσουν στο μέλλον να γίνει ανεξάρτητο κι αυτόνομο. Μεγαλώνοντας φυσικά, θα το αφήνετε να είναι υπεύθυνο εκείνο και μόνο εκείνο για τη μελέτη του, τα βιβλία και τα πράγματά του. 

Δεν θα του φτιάχνετε εσείς την τσάντα του σχολείου, ούτε θα τηλεφωνείτε εσείς στις άλλες μαμάδες για να διασταυρώσετε αν έχουν 3 ή 5 κεφάλαια να μάθουν για το επαναληπτικό τεστ της ιστορίας. 

Όσο δύσκολο κι αν είναι να αφήσουμε το παιδί μας να πάει αδιάβαστο στο σχολείο ή να φανεί πως δεν τα κατάφερε, πρέπει να γίνει για να μάθει να το κάνει.

Να κάνει λάθη

Κανείς δεν είναι τέλειος κι όσο κι αν μια μητέρα δεν μπορεί να βλέπει το παιδί της να πονάει και να υποφέρει από τα λάθη του, πρέπει να το αντέξει μένοντας απλώς δίπλα του (διακριτικά ανάλογα με την ηλικία) για να μπορεί ν΄αντιμετωπίσει αργότερα την ίδια τη ζωή, χωρίς να φοβάται να δράσει επειδή μπορεί ν΄αποτύχει. 

Μια μητέρα πρέπει να μάθει στο παιδί της ποιο είναι το σωστό. Αλλά όχι με τρόπο απόλυτο και με κριτικό βλέμμα σε ένα ενδεχόμενο λάθος του. 

Μια μητέρα πρέπει να είναι δίπλα στο παιδί της, όταν εκείνο έχει πρόβλημα με έναν κολλητό του. 

Όχι όμως να πάρει εκείνη την κατάσταση στα χέρια της, πρέπει ν΄αφήσουμε τα παιδιά μας μόνα τους να διαχειριστούν τις κοινωνικές τους σχέσεις, γιατί στο σχολείο για παράδειγμα δεν είμαστε κοντά τους. 

Άρα επιτρέπουμε τα λάθη, αν θέλει εκείνο να συζητήσει μαζί μας, του λέμε την άποψή μας κι εκείνο ανάλογα με αυτό που θέλει πράττει.

Να είναι ο εαυτός του

Μια μητέρα πρέπει αληθινά να αποδεχθεί το παιδί της. Με τα ταλέντα και τα μειονεκτήματά του. 

Ξέρετε, πολλές φορές βλέπουμε στα παιδιά χαρακτηριστικά που μας θυμίζουν τον εαυτό μας και άλλα που μας είναι εντελώς άγνωστα. 

Έτσι έχουμε απαιτήσεις, κάποιες φορές δεν αντέχουμε να βλέπουμε να συμπεριφέρεται όπως συμπεριφερόμασταν εμείς, όταν είμασταν παιδιά, και δημιουργούμε εντάσεις. 

Επίσης οδηγούμε το παιδί στο να λέει ψέματα για να έχει την αποδοχή μας.

Το παιδί πρέπει πάντα να θυμόμαστε είναι μια αυτόνομη προσωπικότητα, ένας άλλος άνθρωπος και πρέπει κάθε μητέρα να το ενθαρρύνει να είναι ο εαυτός του. Χωρίς κριτική ή βλέμματα αποδοκιμασίας. 

Να ξέρει το παιδί, πως η μητέρα το αγαπάει, ό,τι κι αν κάνει, όπως κι αν είναι. Γιατί η ανάγκη γι αγάπη των ανθρώπων, τους κάνει να χάνουν τον αληθινό τους εαυτό, κι αυτό σίγουρα δεν το θέλουμε για το παιδί μας.

Να σέβεται

Σεβασμό για τους ανθρώπους γύρω του, σεβασμό για τις ανάγκες και τις επιθυμίες των άλλων, σεβασμό για πράγματα που απέκτησε. Φυσικά όταν είναι πολύ μικρό στην ηλικία των 3, 4 ετών νιώθει πως είναι το κέντρο του κόσμου. Το ίδιο και οι ανάγκες του. 

Ακόμη και τότε όμως οφείλουμε να του μαθαίνουμε τον σεβασμό. Οφείλουμε να του μαθαίνουμε πως όταν ζητάει ένα παιχνίδι, μπορεί να το πάρει αλλά μπορεί και όχι. Είναι στη διακριτική ευχέρεια του άλλου παιδιού αν θα του το δώσει. 

Κι αυτό πρέπει να το σεβαστεί. Όπως και το ίδιο έχει το δικαίωμα να κάνει με το δικό του παιχνίδι. Μεγαλώνοντας πρέπει να του μάθουμε πως ο σεβασμός για τους άλλους άνθρώπους, για τα ζώα, για το περιβάλλον, δείχνει ανθρωπιά και να θέλει να πράττει έτσι, από επιλογή πιά…

Να είναι ελεύθερο

Όταν ένας άνθρωπος δεν έχει εξαρτήσεις, όταν ένας άνθρωπος μαθαίνει, διαβάζει, ανοίγει τους ορίζοντές του, έχει επιλογές. Στη σκέψη και στο πώς λειτουργεί. 

Όταν ένας άνθρωπος από μικρή ηλικία μπορεί να πει τη γνώμη του, χωρίς να φοβάται, και στη συνέχεια της ζωής να κάνει αυτά που εκείνος θέλει, έχοντας όμως επιλογές, μόνο έτσι μπορεί να είναι ελεύθερος. 

Η καλλιέργεια είναι το πρώτο σκαλοπάτι προς την ελευθερία.

Να βάζει στόχους και να κυνηγάει τα όνειρά του

Επειδή εμείς δεν τολμήσαμε, επειδή εμείς δεν καταφέραμε να αγγίξουμε τους στόχους και να κάνουμε αληθινά κάποια από τα όνειρά μας, γιατί στην πορεία απογοητευτήκαμε κι αφεθήκαμε, δεν σημαίνει πως πρέπει να “περάσουμε” αυτή τη γραμμή στα παιδιά μας. Ούτε φυσικά να τα ωθήσουμε να κάνουν τα δικά μας όνειρα αληθινά. 

Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να τα μάθουμε να θέτουν στην αρχή μικρούς στόχους, να “δουλέψουν” γι αυτούς, ώστε στην πορεία να μπορούν να παλέψουν για ό,τι ονειρεύονται. 

Γνωρίζοντας φυσικά πως η διαδρομή μπορεί να είναι δύσκολη (μπορεί όμως κι εύκολη). Εμείς θα είμαστε εκεί, κοντά να τονώνουμε το ηθικό τους, να τους μαθαίνουμε ν΄αντλούν δύναμη από τον εαυτό τους, να πέφτουν αλλά να συνεχίζουν. Γιατί το όριο… είναι ο ουρανός!

Να αγαπάει

Στην αγάπη δεν υπάρχουν ανταλλάγματα. 

“Σε αγαπώ και δεν περιμένω τίποτε από σένα. Σε αγαπώ γι αυτό που είσαι και στο δείχνω με κάθε τρόπο”. 

Με τα λόγια, τις πράξεις, το ενδιαφέρον, τα χάδια. Όταν αγαπάς έτσι το παιδί σου, θα μάθει κι αυτό ν΄αγαπάει αληθινά. 

Αν εσείς ως μητέρα, νιώθετε πως δεν έχετε πάρει την αγάπη που χρειάζεστε, ώστε ν΄αγαπήσετε τον εαυτό σας, πρέπει να κάνετε τη δική σας ενδοσκόπηση. 

Να γράψετε, να διαβάσετε, να μιλήσετε με έναν ειδικό, για ν΄ανοίξει η καρδιά σας και να μπορέσετε να μάθετε την αληθινή αγάπη στο παιδί σας.

Να μην του πει ποτέ “Μόνο εγώ σ΄ αγαπώ τόσο πολύ στον κόσμο”

Εννοείται μια μητέρα αγαπάει πάρα μα πάρα πολύ το παιδί της, αλλά δεν είναι ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο που θα το αγαπήσει και στο δρόμο του, θα συναντήσει κι άλλους ανθρώπους που θα το αγαπήσουν εξίσου. Θα είναι οι φίλοι του, οι σύντροφοί του, η νέα οικογένεια που κάποτε θα δημιουργήσει.

Να του μάθει πως δεν είναι όλη της η ζωή μόνο αυτό το παιδί, αλλά και ο ίδιος της ο εαυτός

Φυσικά μια μητέρα θα είναι πάντα εκεί για το παιδί της. Δίπλα του, σε κάθε μικρό ή μεγάλο βήμα του όμως, όταν μια μητέρα θέλει να ξεκουραστεί για μια ώρα, δεν γίνεται το παιδί να την ενοχλεί κάθε 5 λεπτά. 

Όταν μια μητέρα θέλει να πάει στο γυμναστήριο ή σε ένα καφέ με μια φίλη της, δεν γίνεται να μην το κάνει επειδή θέλει να μη λείψει στο παιδί της, γιατί εκείνο γκρινιάζει. 

Πρέπει κι εκείνη να μάθει πως όλη της η ζωή δεν είναι ΜΟΝΟ το παιδί της. Κι αυτό είναι ένα μεγάλο δώρο που κάνει, όχι μόνο στον εαυτό της, αλλά και στο ίδιο της το παιδί. 

Γιατί τα παιδιά, το ξέρουμε αυτό, αντιγράφουν συμπεριφορές. Όταν μεγαλώσει λοιπόν αυτό το παιδί, θα ξέρει να βάζει τον εαυτό του και τις ανάγκες του σε προτεραιότητα κι όχι να σκέφτεται μόνο τους άλλους. 

Μόνο έτσι ένα παιδί θα μάθει να εκτιμά τον ίδιο του τον εαυτό και να κάνει πράξη όσα ονειρεύεται. Αν δεν το έκανε η μητέρα του γιατί να το κάνει κι εκείνο;

mylife