Βυζάντιος Περικλής - Κατοχή

18 Δεκεμβρίου 1941
Βυζάντιος Περικλής

     Βρέχει... βρέχει... όλη την ημέρα και τη νύχτα είχαμε κατακλυσμό από νερά. Τα σπίτια είναι όλα γεμάτα από καπνό της κουζίνας, γιατί τα ξύλα που μεταχειριζόμαστε είναι βρεμένα. Σήμερα, όπως όλος ο κόσμος, είμαι απαισιόδοξος. Άμα λείψει ο ωραίος αθηναϊκός ήλιος, το μόνο αγαθό που μας έχει απομείνει, όλα μας φαίνονται με την απαίσια πραγματική τους όψη. 

Η φοβερή επισιτιστική κατάσταση χειροτερεύει, τίποτε δεν περιμένουμε εξόν από την αρρώστια και το θάνατο. 

Καθένας μας έχει μια σωματική ενόχληση που είχε ανέκαθεν και που η έλλειψη τροφής την επιτείνει. Τώρα τελευταία οι περισσότεροι παραπονιούνται για αιμορροΐδες ή για πρηξίματα και χιονίστρες. 

Οι μόνοι που καλυτέρεψαν τη θέση τους είναι όσοι έπασχαν από ρευματισμούς και αρθριτισμό. 

Αυτοί, από τη συνεχή έλλειψη κρέατος και κάθε ζωικής ουσίας, βρίσκονται καλύτερα από πριν.

     Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και το Νέον Έτος, η εποχή που ο κόσμος όλος, κι ο πιο φτωχός ακόμη, έτρωγε όσο καλύτερα μπορούσε.
     Η Κυβέρνηση είπε πως θα μοιράσει είκοσι πέντε δράμια... λάδι κατ’ άτομον. Δηλαδή ούτε ό,τι χρειάζεται για ένα φαγητό. Στα καταστήματα δεν πουλάνε πια απολύτως τίποτε. Με όσα χρήματα στην τσέπη του κι αν βρίσκεται κανείς και πεινάει το πρωί ή το απόγευμα, δε βρίσκει τίποτε να φάει, εκτός από πορτοκάλια και μανταρίνια, από τα οποία οι δρόμοι έχουν γεμίσει και που δίνουν με το χτυπητό χρώμα τους μια περίεργη νότα χαράς στο θλιβερό περιβάλλον μας. Τα νέα είναι ευχάριστα, μα για μας πρέπει να είναι ραγδαία, ειδεμή δεν πρόκειται να χαρούμε την ελευθερία μας, αν αργήσει έστω και μερικούς μήνες ακόμη.

     Ως τελευταία, νόμιζα πως μέρος μόνο του πληθυσμού θα καταστρεφόταν από την ασιτία, σήμερα όμως, και κάθε μέρα που θα περνάει ακόμη, ζωγραφίζονται τα αποτελέσματα της αποβιταμινώσεως σε όλων τις φυσιογνωμίες. Ένας λαός πολιορκημένος και καταδικασμένος να πεθάνει αδίκως από ασιτία, αυτό είμαστε, και χωρίς να φταίμε σε τίποτε. Θλιβερά παιδικά προσωπάκια μας κοιτάνε στο δρόμο, περιμένοντας βοήθεια από μας τους μεγαλύτερους, τους πιο καλοντυμένους, βοήθεια που δεν μπορούμε να τους προσφέρουμε. Υποκριτικά η Κυβέρνηση κάνει εκκλήσεις για βοήθεια, ενώ ξέρει καλά πως εμείς είμαστε ανίκανοι να βοηθήσουμε, και πως εκείνοι που μπορούν να φανούν άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται για το μαρτύριο της Ελλάδος.

(από το βιβλίο: Περικλής Βυζάντιος, Η ζωή ενός ζωγράφου. Αυτοβιογραφικές σημειώσεις, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, 1994) snhell.gr

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι