«Πώς είσαι σήμερα;»

Ταχυδρομείο: 

Ουρά δέκα ατόμων.

Καθώς έμπαιναν και έβγαιναν παρατήρησα:

Θλίψη

Στρες

Εκνευρισμό

Άκουσα:

Αναστεναγμούς εκνευρισμού

Ανυπομονησία

Επίπονη σιωπή

«Χρησιμοποιείτε λάθος κολλητική ταινία», ένας από τους υπαλλήλους είπε σε μια γυναίκα που προσπαθούσε να κλείσει το δέμα της.

«Η άλλη είναι μπερδεμένη», είπε ήρεμα.

 

Πήγα κοντά της και τη βοήθησα.

«Ευχαριστώ», είπε η γυναίκα με ανακούφιση. Είδα ότι τα χέρια της έτρεμαν. Το δέμα της περιείχε μωρουδιακά ρούχα.

 

Αυτό που είπε στη συνέχεια με εξέπληξε.

«Έπρεπε να μαζέψω όλα μου τα κουράγια για να έρθω εδώ», ψιθύρισε.

«Είσαι μια χαρά », είπα με βεβαιότητα. «Μπορώ να σε βοηθήσω με τίποτα άλλο;»

«Νομίζω ότι τώρα, “το έχω”», είπε.

 

Κοίταξα τριγύρω ενώ αναρωτιόμουν ποιος άλλος χρειάστηκε να μαζέψει τα κουράγια του να έρθει μέχρι εδώ, σήμερα.

Χρειάζεται πολύ θάρρος για να συνεχίζεις να “εμφανίζεσαι” φέτος.

Να συνεχίζεις να προσπαθείς όταν φαίνεται, μάταιο.

Να βλέπεις πόνο στα πρόσωπα των αγαπημένων σου και να μην ξέρεις πώς να βοηθήσεις.

Να εκφράζεις την άποψη σου /την πεποίθησή σου για την ανθρωπότητα και τελικά να δέχεσαι επίθεση .

Να πούμε την αλήθεια στα παιδιά μας που έχουν ερωτήσεις και φόβους.

Να αντιμετωπίσουμε οδυνηρές πραγματικότητες που δεν μπορούν πλέον να αποφευχθούν.

Χρειάζεται θάρρος για να συνεχίσει κάποιος να εμφανίζεται, στο τώρα.

Μέχρι να φτάσω στο ταμείο, αποφάσισα να θέτω στους άλλους δίπλα μου την απλή ερώτηση: 

«Πώς είσαι σήμερα;»

Ο άντρας μπροστά μου είπε ότι ήταν εντάξει και λίγο μετά απροσδόκητα μοιράστηκε μαζί μου τον λόγο που έστελνε δέμα. Θα ήταν η πρώτη φορά που δεν θα ήταν με τα παιδιά του για τα Χριστούγεννα. Άκουσα όσα είχε να πει και εξέφρασα την λύπη μου.

Ακολούθησα την ίδια προσέγγιση του «πώς είσαι σήμερα;» με τον εργαζόμενο στο ταμείο, αλλά και όταν παρήγγειλα φαγητό κατά την επιστροφή στο σπίτι.

 

Ο υπάλληλος λοιπόν, μου είπε, «Τι θα παραγγείλετε ;»

Είπα, «Ευχαριστώ. Αλλά πριν από αυτό ... πώς είστε σήμερα;»

Υπήρξε μια μεγάλη παύση.

Και τελικά απάντησε «Είμαι εντάξει. Σας ευχαριστώ που ρωτήσατε… με εξέπληξε η ερώτησή σας.»

 

Ήταν η σειρά μου να σιωπήσω. Για να είμαι ειλικρινής, συγκινήθηκα λίγο. Είχα ξεχάσει τη συνδετική δύναμη μιας τόσο απλής ευγενικής φράσης/ερώτησης.

 

Θυμήθηκα, τη κουβέρτα που μου έδωσε μια νοσοκόμα πριν από αρκετά χρόνια επειδή ήμουν νευρική πριν από μια χειρουργική επέμβαση.

Όταν η νοσοκόμα με τύλιξε με την κουβέρτα, σταμάτησα αμέσως να νιώθω εκνευρισμό. Ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν και που δεν ήξερα ότι χρειαζόμουν.

«Ευχαριστώ πολύ», είπα με ευγνωμοσύνη.

«Απλά κάνω τη δουλειά μου», απάντησε η νοσοκόμα.

Αυτό που δεν ήξερα τότε, αλλά ξέρω τώρα, είναι ότι η κουβέρτα είναι αρκετά μεγάλη ώστε να απλώνεται σε όλο τον κόσμο. Το μόνο που χρειάζεται για να προσεγγίσουμε τους ανθρώπους είναι να κάνουμε ό, τι είπε η νοσοκόμα - απλά να κάνουμε τη δουλειά μας. Και η δουλειά μας είναι να είμαστε αγάπη.

Μπορούμε να ξεκινήσουμε με απλές λέξεις/φράσεις: 

«Πώς είσαι σήμερα;»

Αρχικά, η ερώτηση μπορεί να τους εκπλήξει, αλλά καθώς στεκόμαστε εκεί αναμένοντας την απάντησή τους, μπορεί να δούμε την ανακούφιση τους.

 

Αυτή τη χρονιά ο κόσμος μοιάζει βαρύς και ασήκωτος,

Αλλά όταν κάποιος αναγνωρίζει τα βάρη μας,

Είναι λίγο πιο εύκολο να συνεχίσουμε.

Ας προχωρήσουμε μαζί, με καλοσύνη και αγάπη.

 

Πηγή: The Hands Free Revolution

Μετάφραση: Διαπροσωπικές Σχέσεις

Ψυχικές καταδύσεις

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι