Παιδιά σε απόγνωση

Παιδιά σε απόγνωση δυστυχώς υπάρχουν πολλά. Τα παιδιά σε απόγνωση είναι παιδιά που μπορεί να μένουν στο διπλανό σπίτι. Ναι, στο διπλανό σπίτι. 

Ένα σπίτι που να σας χωρίζει ένας τοίχος. Μπορεί να ακούς πολλά. Όπως…φωνές, κλάματα γενικά μια φασαρία, μια έκκληση βοήθειας θα έλεγε κανείς καλύτερα. Είναι γνωστό εξάλλου, ότι κανένας δεν θα βάλει τυχαία τα κλάματα η δεν θα αρχίσει να φωνάζει τυχαία. 

Παιδιά σε απόγνωση λοιπόν, είναι όλα εκείνα τα παιδιά που βιώνουν καθημερινά ενδοοικογενειακή κακοποίηση. Ψυχολογική, σωματική, λεκτική.

Παιδιά σε απόγνωση, είναι εκείνα τα παιδιά που βιώνουν κακοποίηση από του συμμαθητές τους, από κάποιον άγνωστο-γνωστό διότι όπως συχνά διαφαίνεται και στις ειδήσεις ανά τον κόσμο, ένα παιδί σε απόγνωση, ένα παιδί που θα βιώσει κακοποίηση από κάποιον "έξω" από το οικογενειακό πλαίσιο, συνήθως είναι άτομο γνωστό στην οικογένεια.

Παιδιά σε απόγνωση, είναι τα παιδιά που χρόνια βρίσκονται αντιμέτωπα με τους πολλαπλούς καβγάδες των γονιών τους μέσα στο οικογενειακό σύστημα το οποίο έχουν χτίσει. Παιδιά που έχουν κουραστεί να ακούνε συνέχεια τους πολλαπλούς τσακωμούς των γονιών τους μέσα στο σπίτι.

Παιδιά σε απόγνωση, είναι εκείνα τα παιδιά που προσπαθούν να δείξουν με όποιον τρόπο στους γονείς του, ότι ναι! Δεν θέλουν άλλο να φάνε, έχουν χορτάσει από ύπνο. Ναι! Έχουν κάνει όλα τα μαθήματα τους και Ουφ! φθάνει πιά, κάνανε ήδη πέντε φορές επανάληψη τα αυριανά τους μαθήματα για το σχολείο.

Παιδιά! Ναι, είναι παιδιά! Μόνο…που δεν θα έπρεπε να είναι παιδιά σε απόγνωση. 

Για όλα τα παιδιά εκεί έξω που νιώθουν ανασφάλεια και φόβο μέσα στο σπίτι τους, στην παρέα τους, στον δρόμο, σε τραπέζι με "φίλους" των γονιών τους. 

Για όλα εκείνα τα παιδιά, που νιώθουν ότι αυτή η εκδήλωση αγάπης των γονιών τους, δεν τους αφήνει ιδιωτικό χώρο και χρόνο. 

Η υπερποστρατευτικότητα εξάλλου, δεν σημαίνει αγάπη. 

Είναι αναγκαίο, ο κάθε άνθρωπος αυτού του πλανήτη, να έχει τον δικό του χώρο και χρόνο. Να εισακούγεται όταν λέει «όχι, αυτό δεν μου αρέσει», «έχω φάει ήδη αρκετά, δεν θέλω άλλο».

Είναι αναγκαίο, ο κάθε άνθρωπος αυτού του πλανήτη, να μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον ασφαλές, χωρίς το αίσθημα του φόβου. Σε ένα περιβάλλον, προσφέροντας του τα αγαθά που χρειάζεται για να μεγαλώσει και να εξελιχθεί στην πορεία της ζωής.

Όλα τα παιδιά, είναι αναγκαίο να είναι παιδιά. Παιδιά με χαμόγελα και όχι παιδιά σε απόγνωση. Να μην βιώνουν κακοποίηση, οποιαδήποτε μορφής κακοποίηση. 

Ας γίνει η αρχή. Μίλα! 

Μίλα όταν καταλαβαίνεις ότι κάποιο παιδί βρίσκεται σε απόγνωση. Τα παιδιά πρέπει να είναι παιδιά σε ασφάλεια, σε ζεστασιά, σε αγάπη!.

Μαρία Λάμπρου, σπουδάστρια του τμήματος Κοινωνικής Εργασίας.

thessnews