Αντώνης Καφετζόπουλος: Προς κ. Μενδώνη

«Να σας πω δυο κουβέντες για το θέμα της εξαπάτησης. Είμαι ειδικός.

Όλοι οι καλλιτέχνες είμαστε εξαπατητές. Μάλιστα όσο καλύτερα εξαπατήσουμε το κοινό μας τόσο περισσότερο θα γνωρίσουμε δόξα, χειροκροτήματα, αποθέωση – και γιατί όχι, κάποιες φορές γενναία οικονομική ανταμοιβή.

Η διαφορά –που ως φαίνεται δεν σας είναι και πολύ σαφής– είναι ότι εμείς πριν επιδοθούμε στην τέχνη της εξαπάτησης το δηλώνουμε φαρδιά πλατιά: «στο ρόλο του Άμλετ ο Χ. Ψ.», ή «Μόμπι Ντικ, η φάλαινα», μυθιστόρημα, «η Κάλπικη Λίρα» κινηματογραφική ταινία.

Και ούτω κάθε εξής.

Έτσι, γνωρίζει ο εκ των προτέρων εξαπατούμενος –τίμια πράματα– ότι θα επιδιώξουμε να τον εξαπατήσουμε, με αποτέλεσμα, αν το πετύχουμε για μερικές στιγμές π.χ. στη διάρκεια μιας παράστασης, να δώσουμε το έναυσμα στη φαντασία του «εξαπατηθέντος» να συμπληρώσει αυτά που ελλειπτικά παρουσιάζουμε στη σκηνή και να φτιάξει μέσα του έναν μη-πραγματικό αλλά πολύ ισχυρό σε συμβολισμό κόσμο.
Λέγεται «τέχνη».

Και –αν είναι άξια λόγου– κάνει τον εξαπατηθέντα να φύγει χαρούμενος ή/και προβληματισμένος ή/και συγκινημένος ή/και "χτυπημένος από την ομορφιά".

Εν πάση περιπτώσει να μην κλαίει τα λεφτά που έδωσε στο ταμείο. [μια και είστε του αρχαίου πιο πολύ παρά του σύγχρονου πολιτισμού, σας συστήνω να (ξανά)διαβάσετε τη θαυμάσια περιγραφή του Ξενοφώντα στο «Συμπόσιο» του.
Τις σελίδες που περιγράφει πως ένας προαγωγός, μια αυλητρίδα-ηθοποιός κι ένας νεαρός συνάδελφος της, αναπαριστούν μια ερωτική σκηνή και την επίδραση που είχε αυτό στους συνδαιτυμόνες, αριστούργημα]

Αυτό που υποστηρίζετε ότι πάθατε εσείς λέγεται απάτη (η κοινή). Μην τα μπερδεύετε.

Μάλιστα σε άλλες χώρες οι έχοντες θέσεις ευθύνης παραιτούνται για πολύ μικρότερες αιτίες. (Π.χ.: «τα καλώδια που αγόρασα με τα χρήματα των φορολογουμένων ήταν κακής ποιότητας, με απάτησαν, παραιτούμαι για λόγους ευθιξίας»).

Θα έλεγα ότι σας τη χαρίζουμε, αν δεν είχατε βαρύ παρελθόν. 

(Δεν έχουμε ξεχάσει πόσο υπονομεύσατε την εφαρμογή του Νόμου Γερουλάνου για το σινεμά όταν τα κάνατε πλακάκια με κάτι παλαιολιθικούς συνδικαλιστές ή την παντελή απουσία σας από ότι αφορούσε οτιδήποτε άλλο εκτός από τον μουσειακό πολιτισμό, την προσβλητική απουσία σας από την ενίσχυση των καλλιτεχνών και των υπολοίπων δραστηριοποιούμενων στις τέχνες (τεχνικοί, βοηθητικοί εργαζόμενοι, επιχειρηματίες, μακρύς ο κατάλογος) που πλήγηκαν αφάνταστα από την επιδημία (που μάλιστα συνοδεύτηκε από την ακόμα προσβλητικότερη δήλωση σας ότι όλοι αυτοί δεν έχουν ανάγκη γιατί τα παίρνουν μαύρα...)

Ακόμα, θα σας τη χαρίζαμε αν δεν είχατε επιχειρήσει να πετάξετε στις κερκίδες την καυτή πατάτα Λιγνάδη που έτυχε στη βάρδια σας, με δικαιολογίες που δεν έπειθαν ούτε τους αφελέστερους καλοπροαίρετους.

Τέλος, μπορεί και να τα καταπίναμε όλα αν δεν δείχνατε αυτό το απεχθές πρόσωπο του πολιτικάντη που προσπαθεί πάση θυσία να σώσει το δέρμα του: μέσα σε δυο-τρεις μέρες πήγατε από το ένα άκρο του «δεν ξέρω, δεν άκουσα», στο άλλο της μηνυτήριας αναφοράς, της εξαπάτησης από έναν επικίνδυνο –όπως τώρα λέτε– άνθρωπο και της μεταφοράς σε άλλους της δικής σας ευθύνης να εποπτεύετε.

Και μάλιστα να αφήνετε να εννοηθεί ότι μια και γνωρίσατε τον επικίνδυνο 3 μέρες πριν το διορισμό του, κάποιος άλλος, ίσως υψηλότερα ιστάμενος, έλαβε την απόφαση που έχει την υπογραφή σας;

Ντροπή...

Κυρία Μενδώνη, θα παρακολουθούσα, σίγουρα όχι με συμπάθεια αλλά με κάποια κατανόηση την προσπάθεια να σώσετε τη δουλειά σας. Άλλωστε δεν θεωρώ ότι η δική σας απομάκρυνση έχει να προσφέρει κάτι ουσιαστικό στο σοβαρότατο θέμα που μας απασχολεί αυτόν τον καιρό.

Πλην όμως το «όφις με ηπάτησε» έχει απορριφθεί προ πολλού ως αιτία απαλλαγής

Μ όλα τα παραπάνω έχετε αναδειχτεί σε πολλαπλά βλαβερή παράμετρο για το σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό. Έτσι δεν μπορώ παρά να συνταχθώ αυτούς που ζητούν να αποχωρήσετε.

Αν με την ευκαιρία αυτή, του εξοστρακισμού 5-6 τοξικών ανθρώπων στις τέχνες ξεφορτωθούμε κι εσάς το όφελος θα είναι διπλό.»

Γράφει ο Αντώνης Καφετζόπουλος

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι