«Όλοι η κανένας! Ή παίζει ο Αλί, ή δεν παίζουμε!»

«Κάπου στο γκάζι η ζωή αλλάζει». 

Αυτό είναι το σύνθημα των μελών της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης «Δρόμοι Ζωής», που προσπαθούν να στηρίξουν τα παιδιά αλλά και τις οικογένειες της περιθωριοποιημένης κοινότητας, που κατοικεί στο Γκαζοχώρι, στα κάτω Πετράλωνα και στο Βοτανικό.

Την πρώτη Πέμπτη του Φεβρουαρίου, η Εύα, η Πόπη και ο Νικήτας αποφάσισαν να προσθέσουν μια ακόμα δραστηριότητα: το θέατρο.

Η αγάπη, η λαχτάρα για ζωή φορτώθηκαν στο όχημα «θέατρο για την ανάπτυξη». 

13 άνθρωποι (οχτώ τουρκόφωνα, 2 αλβανόφωνα, 2 ελληνόφωνα παιδάκια ηλικίας 9 έως 12 χρονών, και τρεις εθελοντές) άρχισαν ένα ταξίδι στο θαυμαστό κόσμο μας.

Στις πρώτες συναντήσεις η αυτοσυγκέντρωση ανύπαρκτη, η συνεργασία αδύνατη, η φαντασία μπλοκαρισμένη, η έκφραση των αναγκών και των επιθυμιών άγνωστη.

Τα παιχνίδια, αυτοσχεδιασμός το φτιάξιμο των ιστοριών μας βοήθησαν να πούμε ότι:
Το φαγητό, τα ρούχα, το σπίτι, πότε υπάρχουν πότε όχι. 

O μπαμπάς δεν γίνεται να δουλεύει κάθε μέρα.
Μας αρέσει να πηγαίνουμε σχολείο, αλλά πολλές φορές οι δάσκαλοι μας βάζουν τιμωρία γιατί δεν έχουμε διαβάσει. 

Κάθε μέρα μας λένε :

— Γιατί δεν κάθεσαι να διαβάσεις στο σπίτι σου;
— Πού; εκεί είναι όλοι μαζί! Τα μωρά, αδέλφια και ξαδέλφια, οι μαμάδες μας, οι θείες μας, οι μπαμπάδες πότε μεθυσμένοι, πότε στεναχωρημένοι;

Κάποιες φορές προσπαθούμε να κάνουμε αυτό που μας είπε ο κύριος, η κυρία, αλλά είναι πολύ δύσκολα! 

Η μαμά μιλάει άλλη γλώσσα και ο μπαμπάς που μιλάει καλύτερα ελληνικά δεν ξέρει καθόλου να κάνει «αυτά τα γράμματα». 

Σίγουρα είμαστε βλάκες!...  Δεν είναι για μας αυτά!

Στο δρόμο που μας στέλνουν να παίξουμε πότε είναι καλά πότε άσχημα. Δεν τα καταφέρνουμε να γίνουμε φίλοι. 

Κάποια φορά χτυπάμε εκείνο το παιδί που δεν μας κάνει αυτό που θέλουμε και κάποια άλλη φορά μας χτυπάει εκείνος που δεν του κάναμε αυτό που θέλει. 

Αλλά και ο μπαμπάς χτυπάει εμάς ή τη μαμά, όταν δεν του κάνουμε αυτό που θέλει ή όταν έχει πιει. Όμως μας λέει, ότι μας αγαπάει! Και εμείς αγαπάμε τα παιδιά που προσπαθούμε να παίξουμε!

Εντάξει, ξέρουμε ότι δεν κάνει να κλέβουμε αλλά τι να κάνουμε όταν οι άλλοι έχουν πολλά, ενώ εμείς δε έχουμε τίποτα;

Ε, και γιατί να γίνουμε φίλοι με τα παιδιά που ήρθαν από την Αλβανία; Είναι τρελά αφού δεν ξέρουν ελληνικά. 

Έτσι δεν μας λένε τα ελληνάκια; Είστε χαζά ή τρελά, αφού δεν καταλαβαίνουμε αυτά που μας λέτε.

Μετά από 15 συναντήσεις η ομάδα μας είχε χτιστεί. Συζητήσαμε και αποφασίσαμε όλοι μαζί να παρουσιάσουμε τις ιστορίες μας.

Οι δυο πρόβες μας έγιναν με πολύ ενθουσιασμό και χαρά. Η μέρα της παράστασης έφτασε. Η ανυπομονησία περίσσευε. Ένα τέταρτο πριν, ο Αλί, ένα εντεκάχρονο αγόρι που είχε το ρόλο του Δασκάλου είπε:

— Δεν παίζω!
— Γιατί;
— Δεν μπορώ! δεν μου αρέσει!

Όλοι μαζί προσπάθησαν να τον ενθαρρύνουν.

— Έλα Αλί, μπορείς!

Ο Αλί όμως δεν μπορούσε να πετύχει, έστω για λίγο! Γιατί, είναι άχρηστος αφού και η μαμά και ο μπαμπάς, τον εγκατέλειψαν όταν ήταν τεσσάρων χρονών!

Και τότε η Εύα πήρε απόφαση:

— Όλοι η κανένας! ή παίζει ο Αλί, ή δεν παίζουμε!

Ο Αλί σήκωσε το κεφαλάκι του και με πελώρια μάτια ρώτησε:

— Κυρία, δηλαδή αν δεν παίξω, εγώ δεν παίζει κανένας;
— Όχι !κανείς δεν θα παίξει!

Ο χρόνος σταμάτησε! Μετά μια αιωνιότητα ο Αλί είπε:

— Θα παίξω!

Και έπαιξε καταπληκτικά το δάσκαλο.

Όπως και όλα τους έπαιξαν υπέροχα μαμάδες, μαθητές, ανθρώπους που αποκλείουν και αποκλείονται.

Μετά το τέλος της παράστασης ρώτησα τον Αλή, πως αποφάσισε να παίξει

— Ε κυρία, σκέφτηκα, επειδή εγώ φοβάμαι, να μη παίξουν όλα τα παιδιά; είπα στον εαυτό μου θα κάνεις πίσω το φόβο σου!
— Αλί μου, στα έντεκα σου, είσαι δάσκαλος πραγματικός! μας δίδαξες το κουράγιο!
Σου υποσχόμαστε να συνεχίσουμε το ταξίδι σε δυνατότερα μέρη της ψυχής μας, γιατί, εσείς, όπως και όλα τα παιδιά, είστε η ελπίδα του κόσμου!

Ευαγγελία

«Θέατρο για την ανάπτυξη», 2005

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι