Πρόσεχε, μην πάρουν αέρα τα μυαλά σου…

Το κεφάλι χαμηλά…

Πρόσεχε.

Πρόσεχε μη ψηλώσει ο νους σου.
Πρόσεχε μη πιστέψεις πως είσαι κάτι ξεχωριστό, κάτι ανώτερο από τους άλλους τους ανθρώπους…

Γνώρισα ανθρώπους… Ανθρώπους καλούς. Ανθρώπους ηθικούς. Ανθρώπους οικογενειάρχες. Ανθρώπους οι οποίοι στη ζωή τους δεν ήθελαν ούτε μυρμήγκι να πειράξουν…

Κάποια στιγμή που λες, σε χρόνο ανύποπτο, οι άνθρωποι αυτοί περηφανεύτηκαν. 

Ψήλωσε ο νους τους. Όχι πολύ. Λίγο. Τόσο δα. 

Νόμισαν πως γινήκαν κάποιοι. Και οι άνθρωποι αυτοί, οι καλοί, οι ηθικοί, οι οικογενειάρχες, γινήκαν τέρατα. 

Και προκάλεσαν στα σπίτια τους τόσο πόνο, που δεν το χωράει ο νους σου. Πονέσαν τις γυναίκες τους, πονέσαν τα παιδιά τους, τους φίλους, τους γονείς τους, πόνεσαν τους πάντες…

Δε τους χωρούσε πια το σπίτι τους. Δεν τους αρκούσε η σύζυγός τους. Τα παιδιά τους σκοτούρες τους γεμίζανε. Νομίσανε πως για άλλα, για μεγάλα πράγματα ήτανε φτιαγμένοι…

Για αυτό σου λέω πρόσεχε.

Πρόσεχε, μην πάρουν αέρα τα μυαλά σου…

Ξέρεις… Από όλα τα πράγματα που μπορεί να πάθει κανείς, αυτό είναι που φοβάμαι πιο πολύ από όλα…

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι