ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ: Τα γόνατα του Ιησού

Καρφωμένα στ’ ἀγριόξυλο τοῦ σταυροῦ,

σχηματίζουν μι’* ἀμβλεία γωνία.

Εἶναι τά ἴδια γόνατα 

πού προβάτιζαν*, παίζοντας,

γύρω ἀπ’ τό κόκκινο φουστάνι τῆς μάνας του,

ὅταν ἤτανε βρέφος δέκα μηνῶν.

 

Πού ἀργότερα, ἔφηβος, τ’ ἀκούμπαγε κάτω 

στή γῆ πριονίζοντας τό ξύλο ἑνός κέδρου.

Πού λύθηκαν κ’ ἔπεσαν, ἕνας σωρός,

—μιά νύχτα πού ἡ ἄνοιξη ἦταν ἀβάσταχτη

καί μύριζε ἡ γῆς κι’ ὁ οὐρανός λεμονάνθι—

στό Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν.

 

Κι’ εἶναι ἀκόμη τά γόνατα

πού κάθιζε, σιωπηλός, δύο-δύο τά παιδιά

κι’ ἁπλώνοντας δίπλα του, πάνω στή γῆ,

τό ἀπέραντο χέρι του, τά φίλευεν ἕνα λουλουδάκι –

κομμένο 

ἀπ’ τόν πλοῦτο τοῦ σύμπαντος.

Ο Χριστός αίρων τον Σταυρόν, Δομήνικος Θεοτοκόπουλος Κρης,
1580, Metropolitan Museum of Arts - New York

Τα γόνατα του Ιησού Καρφωμένα στ’ αγριόξυλο του σταυρού, 

σχηματίζουν μι’ αμβλεία γωνία

που σκοντάφτοντας μάτωσαν πάνω σε πέτρες κι’ αγκάθια

όταν έτρεχε καλοκαίρι για τ’ άλογα να ζέψει

τ’ άρμα του βασιλιά στη γης της Φρυγίας.

 

Τ’ ακώ που ανασαίνουν.

Γελούν, ονειρεύονται, θυμούνται τα πόδια του.

Κουβεντιάζω μαζί τους, σα νάναι ένα πρόσωπο.

 

Απλώνω τα χέρια.

Του διπλώνω τα πόδια

σα νάναι ένα φρέσκο, απαλό σεντόνι οι παλάμες μου.

Στο σώμα του ανθρώπου, όλα είναι πρόσωπα.

-----------------------------------

*μι': μία 

*προβάτιζαν (προβατίζω): έκαναν προσπάθεια να περπατήσουν, μπουσουλούσε με αυτά 

*τα φίλευεν: τους πρόσφερε
-----------------------------------
αφιερωμένο στην Αναστασία
 

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι