Τα μωρά αρχίζουν να γελούν πολύ πριν μιλήσουν

Τα μωρά αρχίζουν να γελούν πριν μιλήσουν, και αυτός ο υπέροχος ήχος αποτελεί μια δυναμική πηγή ανθρώπινης επικοινωνίας και σύνδεσης, όπως αναφέρει ο ψυχολόγος και ερευνητής Caspar Addyman. Υπάρχουν ελάχιστοι πιο ευχάριστοι ήχοι στον κόσμο από το γέλιο ενός μωρού.

Όπως αποδεικνύεται, η πρόκληση του γέλιου τους ελάχιστα έχει να κάνει με φανταχτερά παιχνίδια ή χαζά αστεία. Στην πραγματικότητα, το απαραίτητο συστατικό είναι τόσο εμφανές όσο και απλό. Αυτά τουλάχιστον ισχυρίζεται ο Βρετανός ερευνητής Caspar Addyman, που περνά τη μέρα του μελετώντας αυτή την καταπληκτική ερώτηση: Τι κάνει τα μωρά και τα μικρά παιδιά να γελούν;

Τα μωρά γελούν πριν μιλήσουν, κάτι που καθιστά το γέλιο ένα από τα πρωιμότερα στοιχεία ως το πώς εμείς οι άνθρωποι βιώνουμε τον κόσμο. Αυτό είναι που ενδιαφέρει και τον Addyman, καθηγητή αναπτυξιακής ψυχολογίας στο Goldsmiths InfantLab. Θέλησε να μελετήσει πώς μαθαίνουν τα μωρά, αλλά, σε αντίθεση με έναν επιστήμονα που εργάζεται με ενήλικα υποκείμενα, εκείνος ασχολείται με μωρά.

Αν και τα μωρά τυπικά λένε τις πρώτες τους λέξεις όταν είναι περίπου 9-12 μηνών, οι μελέτες έχουν βρει ότι αρχίζουν να γελούν πολύ νωρίτερα – στους 3 μήνες περίπου ζωής. Ο Addyman, που δεν έχει δικά του παιδιά, εμπνεύστηκε από αυτό το γεγονός. Αναρωτήθηκε αν το γέλιο θα μπορούσε να αποτελέσει «τη μυστική είσοδο μέσα από την οποία θα μπορούσαμε να δούμε τι σκέφτονται τα μωρά».

Ένα από τα βασικά του συμπεράσματα είναι πως αυτό που κυρίως πυροδοτεί το πρώιμο γέλιο είναι η πράξη του μοιράζομαι. Αυτό αποδείχτηκε σε εργαστηριακή έρευνα με προσχολικές ηλικίες. Για το πείραμα, ο Addyman παρατήρησε πώς τα παιδιά ηλικίας 2,5 – 4 χρονών αντιδρούσαν σε ένα αστείο καρτούν όταν το έβλεπαν μόνα τους, με άλλο ένα παιδί και με μια ομάδα.

Τα παιδιά γελούσαν οκτώ φορές περισσότερο όταν ήταν με άλλο παιδί παρά όταν παρακολουθούσαν το καρτούν μόνα τους – παρόλο που ανέφερα ότι το καρτούν ήταν το ίδιο αστείο και στις δύο περιπτώσεις. Ο Addyman περίμενε ότι το γέλιο ενός παιδιού θα αυξανόταν ανάλογα με το μέγεθος της παρέας.

Όμως το ενδιαφέρον ήταν ότι τα παιδιά δεν γελούσαν περισσότερο σε μεγάλη ομάδα σε σύγκριση με όταν με ένα άλλο άτομο. Αυτό, όπως συμπέρανε, δείχνει ότι το γέλιο είναι κάτι παραπάνω από μια μεταδοτική αντίδραση. Αντιθέτως, είναι ένα σήμα προς κάποιον άλλο ότι βρίσκεται εκεί, δίπλα του.

Η ανάγκη να επικοινωνούμε μέσω του γέλιου έχει βαθιές ρίζες στην ανάπτυξή μας ως είδος. Η εξελικτική βιολογία υποστηρίζει ότι είναι ένας τρόπος να μοιραζόμαστε με τους άλλους ανθρώπους – και έτσι να ανήκουμε.

Πηγή

enallaktikidrasi.com
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι