Άνθρωποι και κτήνη...

Υπάρχει μια λεπτή γραμμή που όταν την περάσει ο άνθρωπος μετατρέπεται στη στιγμή, δίχως τις περισσότερες φορές καν να το καταλαβαίνει, σε κτήνος.
Είναι εύκολα αντιληπτό πως τη γραμμή αυτή έχουν περάσει προ πολλού όσοι δίχως καμία αισχύνη βομβαρδίζουν ανθρώπους στα τυφλά ή σκοτώνουν αδιακρίτως συνανθρώπους τους. Δίχως καν τύψεις και εφιάλτες να συνοδεύουν τον ύπνο τους.
Είναι όμως μονάχα αυτοί εκείνοι που έχουν χάσει οριστικά και αμετάκλητα την ανθρώπινη τους ιδιότητα; Μήπως τελικά κι εσύ ή εγώ έχουμε περάσει αυτή τη γραμμή και απλά αρνούμαστε να το δούμε;
Μήπως τελικά κτήνος δεν είναι μονάχα εκείνος που πατάει το κουμπί αλλά και πολλοί άλλοι μαζί του;

Κλείνεις τα μάτια και τ' αυτιά σου στα εγκλήματα που συμβαίνουν καθημερινά σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Ανέχεσαι σιωπηλά κοιτάζοντας τη δουλίτσα σου τις βόμβες, τον πόνο και τα δάκρυα μόνο και μόνο γιατί δεν είναι δίπλα σου.

Γυρνάς την πλάτη στη δυστυχία συνεχίζοντας τη μέρα σου σα να μη συμβαίνει τίποτα. Πατάς ένα απρόσωπο like ή κάποιο δακρύβρεχτο emoticon στο Facebook κάθε φορά που έρχεται στο χρονολόγιο σου μια φωτογραφία ενός παιδιού κάτω από ερείπια και αισθάνεσαι πως έχεις εκπληρώσει το καθήκον σου.
Τι σε κάνει όμως να πιστεύεις πως δεν έχεις ήδη διαβεί με την αδιαφορία σου τη γραμμή που χωρίζει τους ανθρώπους από τα κτήνη;

Πιστεύεις στο δικαίωμα της μόρφωσης, απαιτείς μάλιστα και καλύτερη ποιότητα στην εκπαίδευση του παιδιού σου την στιγμή που με τα ίδια σου τα χέρια σφραγίζεις ερμητικά την πόρτα του σχολείου για μη τη διαβούν παιδιά που γλύτωσαν από τη φρίκη του πολέμου.
Περιχαρακώνεσαι γύρω από τη θρησκεία και τη σημαία σου για να μη μολύνεις τον μικρόκοσμο σου με το διαφορετικό. Αντιμετωπίζεις ανθρώπους που ξεριζώθηκαν από τις εστίες τους ως μιάσματα που ήρθαν για να σου αλλάξουν τον, σάπιο, τρόπο που έμαθες να ζεις.
Φοβάσαι ν' αντικρίσεις στα μάτια, δεν τολμάς καν ν' αγγίξεις εκείνους που μέσα σε μια στιγμή άλλαξε δίχως να έχουν την παραμικρή ευθύνη ο κόσμος τους και που χτυπάνε την πόρτα σου εκλιπαρώντας για τη βοήθεια σου.
Τι σε κάνει λοιπόν να πιστεύεις πως δεν είσαι κι εσύ ένα ακόμα κτήνος;

Τα παιδιά της Συρίας δεν κοιμούνται τα βράδια πια. Κι όταν το καταφέρνουν, ο ύπνος τους διακόπτεται διαρκώς από εφιάλτες που σημάδεψαν ανεξίτηλα την ψυχή τους...
Τα παιδιά της Συρίας δεν πηγαίνουν πια στο σχολείο τους, δεν παίζουν ανέμελα στην αυλή με τους συμμαθητές τους, δε γελάνε, δεν τραγουδάνε. Κι όταν το κάνουν, πηγαίνουν σε κάποιο σχολείο γεμάτο τρύπες από οβίδες και ''έξυπνες βόμβες'' και νιώθουν πως κάθε στιγμή μπορεί να είναι και η τελευταία τους...
Τα παιδιά της Συρίας παίζουν ανάμεσα σε χαλάσματα και γκρεμισμένα σπίτια, κολυμπάνε σε τρύπες που άνοιξαν στη γη οι βόμβες που σκότωσαν τους δικούς τους ανθρώπους, τραγουδάνε μονάχα μοιρολόγια για τους χαμένους τους φίλους...
Τα παιδιά της Συρίας πνίγονται στη γειτονιά σου και κρυώνουν, πεινάνε και διψάνε στα στρατόπεδα που έφτιαξες για να τα φυλακίσεις...
Τι σε κάνει λοιπόν να πιστεύεις πως δεν είσαι κι εσύ ένα κτήνος που το ανέχεσαι αυτό και κλείνεις τα μάτια;

Πρέπει επιτέλους να επιλέξεις σε ποια πλευρά της γραμμής θα τοποθετήσεις τον εαυτό σου. Να αποφασίσεις επιτέλους αν είσαι άνθρωπος ή ένα ακόμα κτήνος...
Δεν έχεις άλλο περιθώριο να κλείνεις τα μάτια. Δεν μπορείς άλλο πια να γυρνάς το βλέμμα σου από την άλλη και να συνεχίζεις να επιτρέπεις να πεθαίνουν παιδιά και αθώες ψυχές.
Δεν μπορείς να συνεχίσεις να ζεις έτσι.
Πρέπει να πάψεις να είσαι συνένοχος στο έγκλημα. Αν θέλεις ακόμα να λέγεσαι άνθρωπος...

mygdalia