Μια μέρα στο Αττικό Νοσοκομείο...

Θα ξεφύγω από τα ωραία θέματα που παρουσιάζετε και θα αναφερθώ για την κατάσταση που βίωσε συγγενικό μου πρόσωπο προχθές, μετά από πρόβλημα υγείας που του παρουσιάστηκε ξαφνικά, και ο ιδιώτης γιατρός συνέστησε μεταφορά σε νοσοκομείο.

Εφημερεύει το Αττικό.
Ασθενοφόρο δεν υπήρχε διαθέσιμο, πήγε η άρρωστη με ταξί.

Αναμονή μεγάλη, τελικά εξετάστηκε και της έκαναν όλες τις εξετάσεις. Γιατροί και νοσηλεύτριες, έτρεχαν στην κυριολεξία να εξυπηρετήσουν, σε όποιον χώρο (έστω και ακατάλληλο) και με όποιον τρόπο, παίρνοντας ρίσκα για να ανακουφίσουν τον ασθενή.

Κρεβάτι δεν υπήρχε, ούτε για δείγμα

Εν κατακλείδι, ήρωες οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό, (χιλιοειπωμένο αλλά αληθινό) αλλά το κράτος πού είναι σε δύσκολες συνθήκες να βοηθήσει;

Ευτυχώς, που υπάρχουν άνθρωποι και επιστήμονες, δηλαδή.
Αυτά... και ένα μεγάλο ευχαριστώ για αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους

Πρέπει να μάθουμε να λέμε "ευχαριστώ".
Έτσι, απλά, όπως το λέω.
Για όλα.
Για ό,τι μας δίνεται σαν ευλογία από τη Θεία Πρόνοια, για ό,τι μας χαρίζεται σαν εξυπηρέτηση, από τους δικούς μας ανθρώπους, από τους φίλους, γνωστούς και αγνώστους.

Όσο μικρό κι αν είναι, είναι ένδειξη ανθρωπιάς.
Ευχαριστώ, λοιπόν, ευχαριστώ, δεν στοιχίζει τίποτα και αξίζει τόσα πολλά!!

Η Άρια για 

Το Χαμομηλάκι