Όλοι μας με την τσάπα στον ώμο...

Μια φορά και έναν καιρό, ήταν δυο φίλοι, οι οποίοι είχαν από ένα χωράφι και ο καθένας. Παρατημένα από καιρό τα χωράφια τους, τα είχε γεμίσει ο χρόνος με αγριάδες. 

Μια μέρα λοιπόν το αποφάσισαν, πως καλό θα ήταν τα χωράφια τους αυτά, ξανά να τα καλλιεργήσουν.

Παίρνουν λοιπόν την απόφαση, παίρνουν και τις τσάπες τους στους ώμους, και στα χωράφια τους τραβάν. 

Βλέπει ο ένας, βλέπει και ο άλλος, πως οι αγριάδες και τα χόρτα είχαν πλέον θεριέψει, και πως τα πράγματα θα ήταν δυσκολότερα, από όσο τα είχαν φανταστεί.

Ο πρώτος απογοητεύτηκε. Και την τσάπα την άφησε απ’ τον ώμο. Δεν αξίζει σκέφτηκε, και βυθίστηκε στις σκέψεις του μπροστά από το χωράφι καθισμένος.

Και ο δεύτερος, όμως, φίλος, στεναχωρήθηκε, έπεσε και αυτός. 

"Δε βαριέσαι", σκέφτηκε,  ας ξεκινήσω με το ένα, το μικρό το κομματάκι."

Και έτσι το τσάπισμα ξεκίνησε. Και όταν τελείωσε αυτό, έπιασε και το δεύτερο, και το τρίτο, και το τέταρτο, το μικρό το κομματάκι. 

Και κάθε φορά που το κεφάλι σήκωνε, όριζε και από ένα ακόμα, κομμάτι του χωραφιού μικρό, σαν στόχο να καθαρίσει.

Η μέρα πέρασε, και έπιασε η νύχτα.
Και ο δεύτερος φίλος το κεφάλι σήκωσε, και είδε πως το χωράφι είχε πλέον καθαρίσει.
Ο πρώτος, όμως, ακόμα εκεί, με τις αγριάδες το χωράφι του να ζώνουν, με την απογοήτευση, στις σκέψεις βυθισμένος...

Δεν ξέρω από πού την άκουσα αυτή την ιστορία, ούτε αν την διάβασα, ούτε αν κάποιος μου την είπε…
Κρατάω, όμως, και, αν θες, κράτα και εσύ Άνθρωπε, κάποια πράγματα μικρά…

Όλοι καλούμαστε την τσάπα να πάρουμε στον ώμο, Άνθρωπε. 

Και όλων μας τα χωράφια, με χόρτα και αγριάδες γεμίζουνε. 

Και πάλι όλοι μας πέφτουμε, μπροστά στις δυσκολίες.
Κομμάτι κομμάτι, προχωράς μπροστά, όμως, Άνθρωπε. 

Βήμα το βήμα. Και πάντοτε έτσι είναι, ένα βήμα τη φορά.

Και είναι πιο δύσκολο αυτό, Άνθρωπε, αντί στην άκρη να καθίσεις… 

Θα ματώσεις. 

Θα ιδρώσεις. 

Και ο ήλιος θα σε κάψει…
Θα το δεις όμως, κάποια στιγμή, όταν το βράδυ θα πιάσει η δροσιά, το κεφάλι θα σηκώσεις. 

Και χόρτα και αγριάδες, Άνθρωπε, δεν θα υπάρχουν πια…

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος, Ψυχολόγος M.Sc.

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι