Δε ξέρω που σε πετυχαίνω απόψε…

Ίσως να σε πετυχαίνω καθ οδόν. Ίσως να ταξιδεύεις. Εύχομαι να είναι για καλό.

Ίσως να είσαι εφημερία. Σε βάρδια. Σε δουλειά. Ίσως να διαβάζεις.

Ίσως να ξενυχτάς σε μια νοσοκομειακή καρέκλα, δίπλα στον άνθρωπό σου – αυτό το κιτρινιάρικο ημίφως στα δωμάτια των νοσοκομείων, πολύ με ενοχλεί-.

Ίσως να ετοιμάζεσαι για επέμβαση. Ίσως για χημειοθεραπεία.

Ίσως να πακετάρεις πράγματα. Να πρέπει να φύγεις μακριά. Ίσως να αποχαιρετάς, δικούς σου ανθρώπους που φεύγουν.

Ίσως να είσαι σπίτι. Κρεβάτι. Με ένα κινητό στο χέρι. Η τηλεόραση να σιγοπαίζει αηδίες. Να έχουν μπει για ύπνο τα παιδιά και να προσπαθείς λίγο να χαλαρώσεις, για τη δύσκολη βδομάδα που ξεκινά.

Ίσως δουλειές. Συμμαζέματα. Ξέρεις. Αγγαρείες. Να έχεις μες στο σαλόνι σου μια ντάνα ρούχα πλυμένα, καθαρά, που πρέπει όμως να διπλωθούνε.

Όπου και να ʼσαι απόψε δε θέλω να σου πω πολλά.

Μια καληνύχτα.

«…θλιβόμενοι ἀλλʼ οὐ στενοχωρούμενοι…», κάπου διάβασα*.

Και αν πέφτεις δηλαδή και αν έχεις θλίψεις, μη χάνεις την ελπίδα σου.

Αυτά για απόψε.

Καλό σου βράδυ και η Παναγιά μαζί μας.

 

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος, Ψυχολόγος M.Sc.

*Β Κορ. 4,8

e-psyxologos.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι