«... επί πίνακι»

Στην κριτική είμαστε πρώτοι, στην κατάκριση παίρνουμε το χρυσό μετάλλιο.
Κρίνουμε και κατακρίνουμε τους πάντες και τα πάντα.
Περνάμε από κρησάρα συμπεριφορές, συνήθειες, το ντύσιμο, τον χαρακτήρα, τους τρόπους, τις συνήθειες, τις προτιμήσεις...

Και δεν αναφέρομαι σε θέματα που άπτονται διαφόρων πολιτικών ή άλλων ιδεολογιών.
Όχι.

Μιλάω για θέματα απλά, καθημερινά. 

Για το τι φοράει κάποιος, για το τι τρώει, για το πώς εκφράζεται, για το πώς ζει στο σπίτι του...
Μη αποδεκτά θεωρούμε όσα δεν συμφωνούν με τις δικές μας εμπεδωμένες συνήθειες, ό,τι δεν ταιριάζει με τα δικά μας γούστα

Έχουμε για όλα, μα για όλα, γνώμη και ας αντιβαίνει στην κοινή λογική ακόμα και στο κοινό περί δικαίου αίσθημα, και ας είναι ανερμάτιστα... δεν έχει απολύτως καμιά σημασία....

«Εγώ... εγώ...» λέμε και δίνουμε στις όποιες απόψεις, συνήθειες, προτιμήσεις μας το κύρος του θέσφατου, λες και μας διόρισαν επιθεωρητές και υπεύθυνους για να ρυθμίζουμε τις ζωές όλων, σύμφωνα με τη δικό μας τρόπο ζωής.

Κρίνουμε και κατακρίνουμε τους πάντες και τα πάντα, πίσω από την πλάτη τους βέβαια.

Αλλά... 

Έτσι και κάποιος εκφράσει άποψη, άποψη που πέφτει πάνω, που κοντράρει την δική μας στάση απέναντι στη ζωή, τότε αλλοίμονό του...
Η γλώσσα μας νύχια βγάζει, ανάβουμε και κορώνουμε και ούτε λίγο ούτε πολύ, με ένα βλέμμα, με μια κίνηση του χεριού, με ένα επιφώνημα ζητάμε τη "ζωή" του, το "κεφάλι" του, την "ύπαρξή" του «...επί πίνακι»

Το Χαμομηλάκι