Σε ρωτάω τι κάνεις...

Μια φορά να σε ρωτήσω, και να μου πεις «… Δόξα τω Θεώ».

Σε ρωτάω τι κάνεις. Όχι από συνήθεια. Ούτε τυπικά. 

Αλήθεια θέλω να μάθω. Αλήθεια θέλω να είσαι καλά. 

Και κάθε φορά η ίδια ιστορία…

«…Χάλια είμαι. Όλα μαύρα. 

Αφού ξέρεις ότι δεν τραβάει το πράμα. Δεν μπορώ άλλο. 

Έχω σκάσει. Κουράστηκα. 

Θέλω να τα παρατήσω και να φύγω. 

Δεν με καταλαβαίνει κανείς, ρε. Δεν με καταλαβαίνει. 

Μόνο εγώ τρέχω. Μόνο εγώ για όλους τους. 

Για μένα κανείς. 

Προβλήματα στη δουλειά, προβλήματα στο σπίτι, προβλήματα με τα παιδιά, προβλήματα με συγγενείς, προβλήματα στη σχέση. 

Ζωή είναι αυτό; 

Δε θέλω. Δε θέλω άλλο. Ντάξει από υγεία καλά είμαστε… 

Αλλά όλα τα άλλα.... Άστο. Δεν υπάρχει σωτηρία…»

Ρε συ…
Μια φορά να σε ρωτήσω, και να μου πεις «… Δόξα τω Θεώ». 

Έτσι. Μέσα από τη ψυχή σου.

Δε λέω. Έχεις δίκιο. Είναι πολλά. 

Αλλά πάρ’ το και λίγο αλλιώς, ρε συ. Δε βγαίνει έτσι. 

Δε μου αρέσει καθόλου να σου λέω πως υπάρχουν και χειρότερα, αλλά πραγματικά υπάρχουν άνθρωποι, που σηκώνουνε σταυρούς, όχι αστεία, και τους βλέπεις με χαμόγελο, ρε συ…

Τι να πω. Ίσως και να κάνω λάθος.
Αλλά πραγματικά. Το έχω καημό…

Μια φορά να σε ρωτήσω, και να μου πεις «… Δόξα τω Θεώ».

Και ας μην το νιώθεις εκατό τοις εκατό. 

Και ας παλεύεις...

Από αυτό το «Δόξα τω Θεώ» και εσύ δύναμη να πάρεις…

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι