«Δεν το περίμενα, ποτέ αυτό από σένα…»

Δεν ξέρω. Ίσως και να είναι μια από τις πιο απεχθείς φράσεις. Κρύβει τόση σκληρότητα. 

Τόση υποκρισία. Τόση ακαμψία. 

Και είναι από τις φράσεις, που δεν υπάρχει άνθρωπος, που να μην την έχει ακούσει, ή να μην την έχει πει σε άλλον…

Δεν το περίμενες ποτέ από μένα… 

Και ποιος είσαι εσύ, που πρέπει να σου λογοδοτήσω; 

Και ποιος είσαι εσύ που θα με κρίνεις και με ποια κριτήρια ή συνθήκες;

Και από την άλλη… Ποιος είμαι εγώ, που δεν έχω δικαίωμα στο λάθος; Δεν είμαι άνθρωπος; Με πάθη. Με λάθη. Με αδυναμίες;

Αν είσαι εσύ, που διαβάζεις τώρα τις γραμμές αυτές, αυτός που ακούει, τη φράση αυτή να του τη λένε, μην απελπίζεσαι. Είναι παγίδα. 

Δεν σου λέω σημαία τα λάθη σου να κάνεις. Όχι. Αλλά μην απελπίζεσαι. Και σε λόγια μην δίνεις σημασία. Θα πέφτεις. Θα σηκώνεσαι. Ξανά και πάλι ξανά από την αρχή. Μην το αφήσεις να σε πάρει από κάτω. Θνητός είσαι…

Και αν είσαι εσύ, αυτός που ποτέ «δεν το περίμενε» από τους άλλους, σύνελθε. Μαζέψου. 

Κανένας δεν σου έδωσε το δικαίωμα του δικάζειν. 

Οι άνθρωποι κάνουν λάθη. Έτσι είναι η φύση τους. Και για αυτό αξίζει η μετάνοια, για αυτό και η προσπάθεια η όποια, νόημα έχει.

Και κάτι ακόμα. Θυμήσου. Δεν είσαι θεός.
Θνητός είσαι και εσύ…

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος, Ψυχολόγος M.Sc.
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι