Όσο, ακόμα, έχουμε...

τον άρτον μας τον επιούσιον,
το πληθωρικά γεμάτο -ή με τα απολύτως απαραίτητα- ψυγείο μας,

τρόφιμα στα ράφια ή στους καταψύκτες μας...

Όσο, ακόμα, βρέχεται από το θεόνερο η γη μας και καρπίζει...
και έχουμε δυνατότητα -μεγάλη ή μικρή, δεν έχει σημασία- να προμηθευόμαστε τα αγαθά της...

Όσο, ακόμα, έχουμε, πρέπει:  
Το χτεσινό φαγητό να μπαίνει στο τραπέζι. Δεν είναι για πέταμα.
Να σεβόμαστε το γεμάτο μας πιάτο.
Να μάθουμε στα παιδιά μας να το αδειάζουν, όπως μας έλεγαν παλιά, και να μην είναι μίζερα, κακομαθημένα...

«δεν θέλω το ένα, αηδία το άλλο... για πέταμα... χάλια... λιάξ.... Εγώ δεν τα τρώω αυτά, εμένα δεν μου αρέσουν έτσι...»

Μωρέ, όχι μόνο θα τα φας, έτσι και πλακώσει για τα καλά η αναμενόμενη ξηρασία... αλλά... 
θα κοιτάς τον ουρανό σαν βυζαντινός βιγλάτορας
θα παρακαλάς σύννεφα να φανούν και βροχή να φέρουν....

Όσο, ακόμα, έχουμε τα προς το ζην αγαθά, να τα σεβόμαστε και να είμαστε ευγνώμονες

Γιατί μη νομίζεις... 
τα έντομα και οι κάκτοι μας περιμένουν...

Το Χαμομηλάκι