Η Έλλειψη Αγάπης προκαλεί Εθισμούς

Το άτομο, ήδη από την βρεφική ηλικία, βιώνει την πρώτη του ολοκληρωτική εξάρτηση από τη μητρική φιγούρα. Είναι η πρώτη φορά στη ζωή που βιώνει αυτήν την ανάγκη και έτσι σμιλεύει τον χαρακτήρα και τις αντοχές του μέσα από τη στέρηση της μητέρας, τη συμπεριφορά ή την αγάπη της. Έχει την απόλυτη εξάρτηση, λοιπόν, από εκείνη γιατί η επιβίωσή του, τόσο η σωματική όσο και η ψυχική διακυβεύεται από την ίδια.

Τους πρώτους μήνες ένα μωρό πιστεύει ότι η μητέρα του και αυτό είναι ενωμένοι, σαν ένα σώμα. Με το χάδι της η μητέρα δίνει τα όρια στο παιδί και εκείνο αντιλαμβάνεται ότι είναι ένα ξεχωριστό ον και κυρίως διαμορφώνει την ύπαρξή του, «με χαϊδεύει, άρα υπάρχω».

Το χάδι, η αγκαλιά, η αγάπη δεν υπήρξαν ποτέ σε παιδιά που έχουν κακοποιηθεί και στην πλειονότητά τους είναι σήμερα εθισμένοι.

Οι κακοποιητικές συμπεριφορές γονέων έχουν ως αποτέλεσμα οι ενδορφίνες, η ντοπαμίνη και οι μορφίνες να μην αναπτύσσονται σωστά στον παιδικό εγκέφαλο.

Όσο κακομεταχειριζόμαστε ένα παιδί, κακομεταχειριζόμαστε και τον εγκέφαλό του. Αν δεν έχει υπάρξει σημαντική σύνδεση και αγάπη με το γονέα, τότε επέρχεται σημαντική έλλειψη. Η έλλειψη δημιουργεί την επιθυμία.

Πώς η ανάγκη της αγάπης ελέγχει την επιθυμία;
Έπειτα, ο εγκέφαλος είναι τόσο ευαίσθητος την ώρα που το άτομο λαμβάνει την ηρωίνη ή την κοκαΐνη, ακριβώς γιατί υπάρχει η υπέρμετρη ανάγκη της αγάπης.

Ο πόνος της έλλειψης της αγάπης με όλες τις εκφάνσεις της ανακουφίζεται με υποκατάστατα από το περιβάλλον.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια κοπέλα που περιέγραφε την πρώτη φορά που έκανε χρήση ηρωίνης, λέγοντας μου πως αισθάνθηκε μια έντονη, πρωτόγνωρη ζεστασιά, σαν αυτή που νιώθει ένα μικρό παιδί στην αγκαλιά της μαμάς του. Την απόλυτη πληρότητα που και οι λέξεις μοιάζουν ανίσχυρες να περιγράψουν το συναίσθημα.

Από την άλλη, έχουμε τα παραισθησιογόνα και τις ψυχεδελικές ουσίες που επιφέρουν μια έντονη διαταραχή του ψυχικού κόσμου. Αποπροσανατολισμό της σκέψης, οπτικές – ακουστικές ψευδαισθήσεις, αλλοίωση του χωροχρόνου, μείωση του πόνου, αλλοιωμένη εικόνα του σώματος, φαντασιώσεις, έντονα χρώματα και εικόνες.

Τι συμβαίνει, λοιπόν, πίσω από την προτίμηση μιας συγκεκριμένης ψυχοτρόπου ουσίας;
Οι προτιμήσεις δεν είναι σίγουρα τυχαίες. Η κάθε ουσία έρχεται και κουμπώνει ακριβώς στην τρύπα του κενού που έχει μέσα του το άτομο. Μια συγκεκριμένη ανάγκη συναντά το κατάλληλο ηρεμιστικό, το ελιξίριο για να την κατευνάσει. 

Είναι σαν να κρυώνω και ψάχνω το σωστό ρούχο που θα με προστατέψει από το κρύωμα.

Κι είναι φορές που καταλαβαίνουμε ότι ο εθισμός δεν είναι ο φόβος του θανάτου, αλλά ο φόβος να ζήσεις. Να ζήσεις μόνος, ανήμπορος, κακοποιημένος, άδειος, χωρίς αγάπη, χωρίς ταυτότητα προσωπική.

Για να γλυτώσεις από τους δαίμονες των τραυμάτων σου, κάνεις ό,τι μπορείς για να βγεις έξω από αυτήν την οδυνηρή ζωή. Πολλές φορές εξαρτόμαστε από αυτό που δεν είχαμε ποτέ. Όταν το αποκτούμε πέφτουμε τα μούτρα και χωρίς αυτό αισθανόμαστε ανήμποροι και μόνοι.

Εθίζομαι για να βρω τη χαμένη αγάπη
Όλοι ψάχνουν να βρουν την αγάπη. Και υπάρχει μια ανεξάντλητη ανάγκη να μιλούμε και να γράφουμε συνεχώς για αυτήν, γιατί ακόμη μας είναι δύσκολο να την αποκωδικοποιήσουμε και να κατανοήσουμε πόση δύναμη έχει τελικά. 

Γεννιέσαι για να αγαπήσεις και να αγαπηθείς, και όλα τα πράγματα τα ψάχνουμε με βάση το κίνητρο της αγάπης. Όπου απουσιάζει αυτή, απουσιάζει και η ευτυχία, η ολοκλήρωση.
Ακόμη και στη σκέψη θανάτου, πολλοί εύχονται να πεθάνουν μαζί. Η δύναμη του «μαζί», είναι εκρηκτική, όπως και ο πόνος ενός αποχωρισμού.

Ο εθισμός είναι δυστυχία, όχι αδυναμία.
Τα πράγματα είναι απλά πολλές φορές ακόμη και σε δύσκολες περιπτώσεις, όπως οι εθισμοί. Όπως είπαμε, δε χρειάζεται να φοβόμαστε τις ουσίες, αλλά τον εαυτό μας.

Ο εαυτός μας είναι και ο εσωτερικός εχθρός μας. Και μάλλον δεν τον γνωρίζουμε τόσο καλά όσο τους πραγματικούς εχθρούς στη ζωή.

Όσο περισσότερο φοβόμαστε και διαιωνίζουμε το κενό μέσα μας, τόσο δυναμώνει και ο εθισμός. 

Και όταν κάποιος διακόπτει τον εθισμό του γιατί νιώθει σαν άρρωστος; 

Μήπως διότι στερείται την πλασματική ευτυχία;
Μήπως στερείται αυτό που τον κάνει να νιώθει επιτέλους ζεστασιά, ηρεμία, ευφορία και ανακούφιση;

Όμως ποτέ δεν είναι αργά να επαναπροσδιορίσουμε τη ζωή και να συνειδητοποιήσουμε ότι η δυστυχία μας δε μετατρέπεται σε ευτυχία μέσα από τους εθισμούς. Είναι σαν ο εθισμένος να χρησιμοποιεί το σώμα του για να στείλει ένα μήνυμα. Και είναι πράγματι ανησυχητικό το γεγονός ότι όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι εθίζονται. Άνθρωπος εθισμένος δε σημαίνει αδύναμος, σημαίνει δυστυχής.

Η αγάπη είναι το πιο γλυκό μεθύσι, που υπερβαίνει όλα τα υποκατάστατα και μην ανησυχείς, η υπερβολική δόση δε σε σκοτώνει.

Συγγραφή - Επιμέλεια Άρθρου
Παναγιώτα Ντελιοπούλου

ολόκληρο το άρθρο εδώ
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι