Ένα «μπράβο» , να μου έλεγες ρε μάνα...

... χωρίς «αλλά»

Ένα μπράβο ρε μάνα! Ένα μπράβο σκέτο να άκουγα από το στόμα σου μια φορά!
Για ότι τελοσπάντων έχω καταφέρει κι ας μην είναι μέσα από τα δικά σου πρότυπα βγαλμένο.
Για την πρόοδο μου στο σχολείο, και το πτυχίο μου στις ξένες γλώσσες.

Για το ότι κατάφερα να σπουδάσω, να το πάρω το πτυχίο, για τη δουλειά μου που δε μου χαρίστηκε αλλά μόνη μου την κέρδισα! Που ξυπνάω κάθε μέρα αχάραγα για να τα ετοιμάσω όλα και ποτέ δεν έχω αργήσει!
Για τα παιδιά μου, που μόνη μου τα μεγαλώνω με τα λάθη μου και τα σωστά μου, και αν χώρισα τι πειράζει, κοίτα τα! Πόσο χαμογελαστά είναι, θλίψη από τα μάτια τους δε στάζει!
Για το κουράγιο που βρήκα και έφυγα από το νυφικό μου σπίτι, αλήθεια πως άντεχες να με βλέπεις διαρκώς και επί χρόνια κλαμένη;

Ένα μπράβο, που δεν αφήνω το άγχος να με καταβάλλει, που τη ζωή παλεύω και συνεχίζω να χαμογελάω! Που τις φουρτούνες μόνη μου ξεπερνάω χωρίς βοήθεια ποτέ, όχι μόνο από σένα δε ζητάω, αλλά από κανέναν!

Για το σπίτι μου που μόνη μου το πληρώνω, α και ξέχασα να σου πω! Πήρα και καινούριο κρεβάτι με στρώμα ορθοπεδικό γιατί η μέση μου με πονούσε και ξύπναγα πιασμένη από το παλιό φοιτητικό. Κρεβάτι διπλό, καινούριο και ας μην κατάφερα ποτέ μου να μάθω να το στρώνω «ατσάκιγα», κάθε πρωί όπως εσύ!

Για τα βράδια μου που ξαπλώνω μόνη μου, ενώ εσύ είχες και έχεις πάντα τον πατέρα συντροφιά. Και κάτι νύχτες είναι πολύ δύσκολες μαμά, όχι μόνο όταν τα παιδιά είναι άρρωστα και το μυαλό τρέχει για το που θα αφήσεις το ένα για να τρέξεις με το άλλο στο νοσοκομείο αν χρειαστεί! Και για εκείνες τις νύχτες που το μυαλό γυρνάει σε φόβους για μια υπόλοιπη ζωή χωρίς μοίρασμα, γεμάτη ευθύνες και υποχρεώσεις με μόνο στήριγμα, τον ευάλωτο εαυτό μου!

Για τις βόλτες μου, τα ταξίδια μου, τη διασκέδαση μου που πάω είτε μόνη μου, είτε με τα παιδιά, γιατί η ζωή συνεχίζεται, όπως λέει και ο μπαμπάς. Τη ζωή μου, εγώ την ορίζω πια και θα τη ζήσω όπως μπορώ καλύτερά για μένα, μαμά!

Ένα μπράβο σκέτο, από εκείνα που φρόντισαν ευτυχώς να μου πουν δύο τρεις ξένοι, οι καθηγητές μου, οι δάσκαλοι των παιδιών μου, μια γνωστή στο δρόμο, ο προϊστάμενος μου, μα εσύ δεν το πες ποτέ, μαμά!

loveletters.gr

Γράφει η Βίκυ Πλευρίτη

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι