ΦΟΡΩΝΤΑΣ ΤΙΣ ΩΡΑΙΕΣ ΜΑΣ ΣΤΟΛΕΣ

Αξίζει πάντοτε να θυμάσαι

πως ο Άρης Αλεξάνδρου προς το τέλος της ζωής του,

την δεκαετία του 1970,

δούλευε ως συσκευαστής πακέτων

στα υπόγεια του Hermes στο Παρίσι,

και όταν κάποιος προϊστάμενος έμαθε για αυτόν

(για τα βιβλία που έγραφε; για την φθαρμένη του υγεία;

για τα χρόνια της εξορίας και της απομόνωσης; -

για κάτι από όλα αυτά, τέλος πάντων...)

του πρότεινε μια πιο ελαφριά δουλειά, μια δουλειά πολυτελείας:

Θα κάθονταν στην είσοδο του καταστήματος

με την σεβάσμια ευγενική μορφή του

και θα χαιρετούσε τους πελάτες - αυτό μονάχα.

Άρης Αλεξάνδρου, Πέτρογκραντ, 24 Νοεμβρίου 1922 - Παρίσι, 2 Ιουλίου 1978.
Στην φωτογραφία, στά μέσα της δεκαετίας του 1970,
με την εγγονή της συντρόφου του Καίτης Δρόσου, Κατερίνα Καμπάνη.

Κι όμως, ο Αλεξάνδρου αρνήθηκε -

γιατί η θέση αυτή προϋπέθετε να φορέσει την στολή του πορτιέρη

κι αυτός δεν φορούσε στολές,

είχε περάσει στρατοδικείο, είχε πάει φυλακή για αυτό,

είχε γράψει τον στίχο

"Κυρ Λοχία, πάσχω από δαλτωνισμό /

βλέπω τον κάθε στόχο ίδιο με την καρδιά μου".

 

Κι έτσι συνέχισε να συσκευάζει πακέτα στο υπόγειο.

Κι έπειτα, όταν έπαψε η δουλειά στην συσκευασία,

ανέλαβε να καθαρίζει το πεζοδρόμια στην είσοδο -

ό,τι χαμαλοδουλειά να 'ναι, αρκεί να φοράει τα δικά του ρούχα,

αρκεί να μην φοράει στολή.

 

Επίσης αξίζει να θυμάσαι πως ο Αρ. Αλ. πέθανε στα 56 του χρόνια,

από ανακοπή σε ένα παρισινό δώμα,

τόσο φτωχικό όπου ο απινιδωτής των Πρώτων Βοηθειών

δεν μπόρεσε να ανεβεί την στενή σκάλα.

 

triaridis
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι