Έλα, που έχω κάτι να σου πω...

Έλα, να σου πω

    Έλα, λοιπόν, να σου πω και εγώ λίγα πράγματα και πες μου μετά πόσο "υποφέρεις". 

Πόσο πολύ αγχώνεσαι και στεναχωριέσαι που ούτε φέτος θα μπορέσεις να αγοράσεις το υπέροχο ζευγάρι παπούτσια των τετρακοσίων ευρώ και βάλε, για να καλύψεις την ανασφάλεια της καθ’ όλα μίζερης ζωούλας σου.

    Έλα, να σου πω για τις γυναίκες που έρχονται με δέκα ευρώ για να ψωνίσουν τα εντελώς απαραίτητα και "απαγορεύουν" στο παιδί τους να βάλει επάνω στο ταμείο μια σοκολάτα των πενήντα λεπτών, γιατί είναι έξοδο περιττό. 

    Πριν βρίσεις την άτιμη κοινωνία, που δεν έχεις χρήματα να πάρεις το τελευταίο μοντέλο κινητού, κι ας είναι και καρτοκινητό που κάνεις αναπάντητη για να σε πάρουν, έλα να δεις πώς είναι να συμπληρώνουμε εμείς το ποσό εκείνου που δεν μπορεί να φτιάξει ούτε μια χορτόσουπα.

    Έλα, ψωνισμένε άνθρωπε, να δεις πώς σε κοιτάνε, λίγο πριν τους πεις τι οφείλουν. Και την ανακούφιση αφού τελικά τους έφτασαν τα χρήματα για σήμερα κι αύριο έχει ο Θεός. Αυτό σου λένε και σου χαρίζουν, όμως, ένα τόσο ζεστό χαμόγελο, που σε κάνει να νιώθεις ευλογημένος γιατί υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που τη μιζέρια τη γνωρίζουν μόνο όταν δε χαμογελούν.

    Κάποτε ήταν σαν εσένα, ξέρεις, όχι με αυτή την αρρώστια που έχεις εσύ και τη ψωροφαντασμένη μεγαλομανία, όχι. 

Ήταν εργαζόμενοι, ήταν τακτοποιημένοι, ήταν εκείνοι που απολύθηκαν σε ανύποπτο χρόνο. Που έφτασαν να αλλάξουν όλο τον τρόπο ζωής και διαβίωσής τους. Είναι αυτοί που, εσύ κακομαθημένο, τώρα κοιτάς με υπεροψία, αντί να ανοίξεις το πορτοφόλι και την καρδιά σου και να βοηθήσεις.

Κάθε μέρα συναντώ τέτοιους @@@@@ σαν τη πάρτη σου και κάθε μέρα ευχαριστώ το Θεό που δε θα σου μοιάσω ποτέ…

Ιωάννα Νικολαντωνάκη
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι