Σε έναν κόσμο που φθίνει... χάθηκαν οι "λεπτομέρειες"...

Ένας κόσμος που φθίνει

    Όταν φτάνουν μέρες όπως η παγκόσμια ημέρα αγκαλιάς ή του Άγιου Βαλεντίνου, ή παγκόσμια ημέρα της γυναίκας ή του άντρα, βλέπω πολλούς να λυσσάνε κοινοποιώντας όμορφες εικόνες, ντυμένες με εύστοχες λέξεις που φορτίζουν το συναισθηματικό πεδίο του καθενός ανάλογα με το πού απευθύνεται. 

Άλλοτε βλέπω θυμωμένες εικόνες, άλλοτε με ραφιναρισμένα υπονοούμενα και σπόντες που εκτοξεύονται προς πάσα κατεύθυνση… παρατηρώ καιρό τώρα όλο αυτό το αλισβερίσι και προσπαθώ να μπω στον καθένα και να καταλάβω το πώς σκέφτεται.

    Δεν είναι τίποτα δύσκολο, το μόνο που χρειάζεται είναι λίγη ενσυναίσθηση και λίγη παρατηρητικότητα. Καταλήγω λοιπόν στο ότι ο κόσμος μας απλουστεύει τα πάντα, φτιάχνοντας πρόσφορο έδαφος για μια πιο «γιουνιβέρσαλ» ζωή. Ξεκίνησαν με τη γλώσσα, με τη γραμματική, μη μου πείτε ότι έχει καμία σχέση εκείνη που μαθαίναμε εμείς με αυτή που διδάσκεται σήμερα! Έπειτα, προχωρά με τη μόδα. Κάποτε ήταν της μόδας τα ναρκωτικά. Έπειτα το τσιγάρο. Θυμάμαι τους γονείς μας να αγωνιούν μήπως τυχόν μας δώσουν ναρκωτικά χωρίς να το καταλάβουμε, κι εμάς μην τυχόν πάρουν χαμπάρι οι γονείς μας ότι καπνίζουμε!

    Μερικώς αποτυχημένη προσπάθεια λοιπόν αυτοί οι εθισμοί. 

Έπρεπε να βρουν κάτι πιο δραστικό, πιο εθιστικό που να μπει ακόμα πιο ύπουλα και δυναμικά στις ζωές μας. Και να σου τα social media… και κόλλησαν και τους γονείς και πλέον δεν υπάρχει κανείς να προστατεύσει τα παιδιά. Και έρχεται τώρα και αυτή η ελευθερία, που από την έκταση της, έχει επέλθει το χάος. 

Ζούμε, φίλοι μου, στην εποχή του κοινωνικού σεξ, σε μια εποχή που τα πάντα γίνονται για την ηδονή της στιγμής. Έτσι όπως είναι βολικό να γίνεται. 

Γιατί με αυτό τον τρόπο, κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να δεθεί, να ξαναεμφανιστεί!
    Μερικές φωτογραφίες, ίσως μια βιντεοκλήση, λίγη φαντασία και η κάπως πιο μυστήρια χροιά στη φωνή στον τόνο του φα, είναι εκείνα που αντικατέστησαν την αγκαλιά, τη φυσική επαφή, την απόλαυση της διαρκείας, το άγγιγμα, την επικοινωνία. 

Σήμερα όλα γίνονται απλά. Χωρίς ενδοιασμούς και πρωτίστως χωρίς αναστολές. Δεν υπάρχουν πλέον πρώτα ραντεβού, δεν υπάρχει φλερτ. Υπάρχει μόνο ωμό και αποστασιοποιημένο τάισμα των ενστίκτων ακόμα και αν στην ουσία δεν πρόκειται για τίποτα άλλο παρά για αυτοϊκανοποίηση.

    Χάθηκαν φίλοι μου οι ρόλοι. Δεν υπάρχει θηλυκότητα, δεν υπάρχει ευγένεια. 

    Ο άντρας πλέον δεν κυνηγά, γιατί τον κυνηγάει πρώτη η γυναίκα. Δεν φαντασιώνεται, γιατί εκείνη του τα δίνει όλα στο πιάτο. Δεν υπάρχει παιχνίδι με το μυαλό, γιατί πλέον είναι όλα τόσο απλά, που δε χρειάζεται να υπάρχει καν μυαλό! 

Στο απλουστευμένο λεξικό μας δεσπόζουν λέξεις όπως πρόστυχο, ηδονικό, εφήμερο, ελεύθερο, κρυφό και όποια άλλη λέξη γαργαλάει το μυαλό μιας μεθυσμένης από την αλόγιστη ελευθερία γενιάς. 

Χάθηκαν απ’ τον κόσμο μας οι λεπτομέρειες. Χάθηκε η σκέψη και η ανάληψη ευθύνης. Σήμερα κύριες και κύριοι, δε φταίει κανείς για τίποτα! 

Όπως όλα δείχνουν, επόμενος στόχος είναι αυτός του ανάπηρου συναισθήματος. Υπάρχουν ήδη πολλοί ανάμεσά μας με ανικανότητα να αισθανθούν ή να κατανοήσουν το κακό που άθελά τους προκαλούν. 

Η καταστροφική εξέλιξη προχωρά! 

Βοήθειά μας, κύριοι…

Μαρία Χαρίτου

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι