Δεν είναι ο γιος σου, κοιμήσου ήσυχα...

Διαβάζω τις ανακοινώσεις των ευρωπαίων αξιωματούχων για το ναυάγιο στην Πύλο.
Πόσο "συγκλονισμένη" είναι η Ούρσουλα και πόσο "συντετριμμένη" η Κομισιόν για τους δεκάδες(;) νεκρούς. 

Και μαζί και η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ που μιλά για αδιανόητη τραγωδία.

Συγκλονίζουν οι εικόνες διάσωσης προσφύγων από το πολύνεκρο ναυάγιο
Αυξάνεται δραματικά ο αριθμός των νεκρών

Κροκοδείλια δάκρυα πάνω από τους υγρούς τάφους ανθρώπων. ΑΝΘΡΩΠΩΝ κι αν αυτή τη λέξη δεν μπορούμε να την καταλάβουμε έχουμε χάσει κι εμείς την ανθρωπιά μας.

Δεν θα ασχοληθώ με τους φασίστες, ξενοφοβικούς, απάνθρωπους του διαδικτύου που χύνουν χολή ενώ μετράμε ήδη δεκάδες νεκρούς και ίσως γραφτεί στην ιστορία ως η μεγαλύτερη ναυτική τραγωδία στη χώρα μας.

Αλλά αυτό που πρέπει να φωνάξουμε όλοι είναι ότι δεν πάει άλλο.

Το είπαμε στη Λαμπεντούζα, το φωνάξαμε στο Φαρμακονήσι, το λέμε κάθε φορά που η Μεσόγειος μετατρέπεται σε τάφο εκατοντάδων ανθρώπων που απλά ονειρεύτηκαν μια καλύτερη ζωή.

Πολλοί θυμήθηκαν ένα ποίημα του Ιταλού ποιητή Sergio Guttilla. 

Το είχαν… ανασύρει και στις προηγούμενες τραγωδίες με πρόσφυγες και μετανάστες.

Και δυστυχώς θα συνεχίσουμε να το θυμόμαστε όσο βλέπουμε τέτοιες εικόνες όπως αυτές από την Πύλο.

Γιατί αυτοί οι δύσμοιροι θα μπορούσαν να είναι παιδιά μας, γονείς μας, φίλοι και συγγενείς μας.

Είχαν την ατυχία να γεννηθούν μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα από την Ελλάδα. Θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς στη θέση τους.

Ας διαβάσουμε ξανά το ποίημα. Ίσως καταλάβουμε ότι πάνω από όλα είναι ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος, θρησκείας.

πηγή

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι