Πιο πολύ με τρομάζει...

   Πιο πολύ από όλα με τρομάζουν οι πολύ ευτυχισμένοι. Εκείνοι που ο κόσμος να καίγεται δίπλα τους κάνουν φασαρία γιατί η τυρόπιτα τους είναι τετράγωνη, γιατί τα μανταλάκια είναι μονόχρωμα και με το καπουτσίνο τους δεν τους δίνουν και δώρο ένα μπλουζάκι Polo. 

   Πιο πολύ με τρομάζει που δεν θα αλλάξει τίποτα στο μυαλό τους που έχει γίνει σαν κιμάς που τον άφησαν έξω από το ψυγείο, θα δυσανασχετούν γιατί η πετσέτα στο ξενοδοχείο είναι πολύ χνουδωτή, γιατί η ξαπλώστρα στη πισίνα δεν κάνει και μασάζ και η κοπελίτσα στο καφέ μπαρ δεν γελάει με την σαχλαμάρα που της πετάνε κάθε πρωί. 

Εκείνους και εκείνες που δεν τους αγγίζει τίποτα, που συνεχίζουν να έχουν έπαρση για κάθε τι που κινείται εκτός από την σκιά τους. 

Πιο πολύ δεν με τρομάζει η φτώχεια, γιατί ο κόσμος ο περήφανος θα σταθεί πάλι στα πόδια του έστω και εάν του τα έχουν ξυλοκοπήσει, θα βρει τρόπους να ξεπεράσει το κακό που θα τον βρει, την δυστυχία, την απώλεια, ξέρει να στέκεται όρθιος με τη ψυχή του ψηλά.

   Με τρομάζει που έχουμε χωριστεί στα δύο. Ο μισός κόσμος διαφημίζει την ευτυχία του πνιγμένος στο μακιγιάζ και το αι λαινερ και ο υπόλοιπος ξεπλένει τα μούτρα του από το κλάμα. Με φοβίζει που άλλοι μετράνε απώλειες και άλλοι κάρτες στα πορτοφόλια, άλλοι φοβούνται μην χάσουν μια μέρα διακοπών και άλλοι έχασαν τα πάντα. Και εκτός από το ότι με φοβίζει με αηδιάζει, γιατί μπορεί να μην είμαι ούτε ο ένας ούτε ο άλλος, αλλά σίγουρα ο καθένας μετράει τις πληγές του.

Παρκάρετε την αλαζονεία σας λίγο πιο κει, γεμίσαμε ευτυχισμένους και ηλιοκαμένους, ή απλά καμένους.

 

© Μπέττυ Κούτσιου

Από την υπέροχη σελίδα της Ψυχές από μελάνι - Μπέττυ Κούτσιου
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι