Μαμά/μπαμπά, Μην ακούς τι λέω!

Στην εφηβεία, κακά τα ψέματα, τα παιδιά μας δεν μας... πολυσυμπαθούν και πολλές φορές, μας μιλάνε απότομα και επιθετικά. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι ακόμα και τότε χρειάζονται την κατανόηση και την καθοδήγησή μας.

Αυτή την ανάρτηση την αλιεύσαμε από την σελίδα του Facebook του ψυχολόγου Δημήτρη Πετρούνια και, πραγματικά, συγκινηθήκαμε.

«Μαμά/μπαμπά,  Μην ακούς τι λέω!

Όταν σου λέω παράτα με, δεν το εννοώ. Μην μ’ αφήνεις μόνο. Φοβάμαι, δεν ξέρω, δεν είμαι σίγουρος… ανησυχώ. Μην ακούς τι λέω. Δεν είμαι τόσο cool, όσο θέλω να δείχνω.

Θα ήθελα πολύ να είμαι άνετος και σίγουρος για τον εαυτό μου, θα ήθελα να μπορώ μόνος μου και να μην σε χρειάζομαι, όμως… δεν είμαι. Δεν μπορώ, όχι ακόμα.

Μην ακούς τι λέω! 

Δεν σε μισώ. Καθόλου. Το αντίθετο. Σ' αγαπώ πολύ και έχω ανάγκη την αγάπη σου, την αποδοχή σου, τον σεβασμό σου, την αναγνώριση σου. Μην ακούς τι λέω! Θέλω να είσαι υπερήφανη/ος για μένα, θέλω να με χαίρεσαι, θέλω να μ’ αγκαλιάζεις, θέλω να γελάς με τα αστεία μου, θέλω να ενθουσιάζεσαι μαζί μου, θέλω να είσαι εκεί, υπομονετικά και σταθερά.

Μην ακούς τι λέω! 

Με τον θυμό μου και την σκληρότητα, απλά κρύβω τον πόνο μου και την στεναχώρια μου. Φοβάμαι πολύ, πονάω και ο μόνος τρόπος που βρίσκω για να προστατευτώ είναι η επίθεση και ο θυμός.

Μην ακούς τι λέω! 

Μερικές φορές δεν ξέρω τι μου φταίει. Δεν ξέρω καν γιατί θυμώνω τόσο μαζί σου! Δεν ξέρω τι θέλω και τι όχι, δεν ξέρω που πατώ και που βρίσκομαι, δεν ξέρω ποιος είμαι, δεν ξέρω αν μ' αρέσω ή όχι, δεν ξέρω αν αρέσω στους άλλους, δεν ξέρω αν μ’ αγαπάς, δεν ξέρω τι να αλλάξω και πώς... Μερικές φορές απλά δεν ξέρω τίποτα! Άλλες φορές πάλι που ξέρω…. μου φαίνονται όλα βουνό. Είναι όλα τόσο μπερδεμένα και τόσο απειλητικά που απλά νευριάζω. Θυμώνω γιατί πληγώνομαι, γιατί νιώθω αδικημένος, γιατί νιώθω μόνος, γιατί νιώθω ανήμπορος, μπερδεμένος, μικρός…

Μην ακούς τι λέω! 

Όλα με νοιάζουν. Το παίζω αδιάφορος και σκληρός, απρόσιτος και υπέρ άνω… αλλά στην πραγματικότητα όλα με νοιάζουν, όλα τα προσέχω και όλα με πονάνε. Κάθε ειρωνικό σου βλέμμα, κάθε προσβολή, κάθε επίθεση, κάθε σιωπή, κάθε εγκατάλειψη... όλα τα βλέπω, όλα μ’ αγγίζουν κι ας σου λέω ότι δεν με νοιάζει. Μην ακούς τι λέω!

ΜΗΝ ΑΚΟΥΣ ΤΙ ΛΕΩ! 

Μην με παρατάς. Μείνε εδώ κοντά μου, δίπλα. Κάνε υπομονή, κάνε την υπέρβαση και φέρσου καλύτερα από εμένα, δείξε μου πώς να είμαι, πώς να γίνω, δίδαξε μου όσα έχεις μάθει στην ζωή σου, πίστεψε σε μένα, υποστήριξε με ακόμη κι αν διαφωνείς, δώσε μου την ευθύνη αλλά μην με απορρίπτεις και μην μου κλείνεις την πόρτα.

Μείνε εδώ σταθερά, ήρεμα και με αγάπη. 

Κάνε υπομονή στις υπερβολές μου. Δείξε δύναμη και αντοχή στις ακρότητες μου, στα μπερδέματα μου, συνέχισε να μ’ αγαπάς με λόγια και με πράξεις ακόμα κι όταν κάνω λάθη, ακόμα κι όταν σε θυμώνω, σ’ απογοητεύω, σε στεναχωρώ. Κυρίως τότε. Τότε σε χρειάζομαι περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

Μην ακούς τι λέω! 

Είσαι πολύ σημαντικός/η για μένα. Κάθε σου κουβέντα, κάθε σου βλέμμα, κάθε σου χάδι, κάθε σου νεύμα… μετράει για μένα. Άλλοτε μου δίνουν φτερά και άλλοτε με αλυσοδένουν με βαρίδια. Κι ας λέω ότι δεν σ’ ακούω, κι ας λέω πως δεν με νοιάζει τι πιστεύεις, κι ας σου γυρίζω την πλάτη, κι ας σου βαράω την πόρτα κατάμουτρα. Μην ακούς τι λέω!

Εσύ άκου μόνο την καρδιά σου και την αγάπη σου για μένα. Άκου μόνο το παιδί που αγάπησες. Άκου το ένστικτό σου. Άκου την ψυχή σου. Μάνα μου, γλυκιά μου μανούλα / πατέρα, γλυκέ μου μπαμπά…

Μην ακούς τι λέω. 

Άκου μόνο αυτό που βαθιά μέσα σου ξέρεις για μένα. Άκου την αγάπη σου!

Μην ακούς τι λέω!

Με πολλή αγάπη,
το παιδί σου»

πηγή

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι