Τότε που ο χιονιάς ήταν... ανώνυμος

Δεκαετία του '60

Αναμμένο τζάκι και ένα τηγάνι στη πυροστιά. Η μάνα μου να ετοιμάζει το πρωϊνό μας, που συνήθως ήταν τραχανάς με μπόλικο πιπέρι για να γεμίσουμε το στομάχι μας και να αντέξουμε μέχρι το μεσημέρι που θα γυρνούσαμε από το σχολείο.

Χοντρές πλεγμένες κάλτσες και γαλότσες, ένα μαντήλι στο κεφάλι μας για να προφυλάξουμε τα αυτιά μας, στο ένα χέρι η τσάντα μας και στο άλλο το κούτσουρο για τη σόμπα του σχολείου... (ναι δεν είχαμε καλοριφέρ και κάθε παιδί ήταν υποχρεωμένο να φέρνει ένα ξύλο από το σπίτι του σε καθημερινή βάση).

Η μάνα μου μ’ ένα φτυάρι να παραμερίζει το χιόνι στο σοκάκι μας για να μπορέσουμε να βγούμε στο παράδρομο και στο κεντρικό δρόμο του χωριού μας... και όλα τα παιδιά ακολουθώντας τα χνάρια πάνω στο χιόνι να κατευθυνόμαστε στο σχολείο.

Και εκείνη η σόμπα να μη λέει να ζεστάνει την αίθουσα. Να θέλεις να γράψεις και να μην υπακούν τα δάχτυλα και δε θυμάμαι ποτέ να μη κάναμε σχολείο λόγω χιονιά. Και ας μη σχολιάσω και τις λευκές νύχτες.

Να θέλεις να βγεις έξω για τη φυσική σου ανάγκη και να τρέμει το φυλλοκάρδι σου από το ουρλιαχτό των λύκων, οι οποίοι πολλές φορές κατέβαιναν μέσα στο χωριό. Θα μου πείτε άλλες εποχές…

Ναι, άλλες εποχές αλλά η ζωή κάνει κύκλους και ας έχουμε κατά νου, πως υπάρχουν και χειρότερα.

Καλή συνέχεια και χειμώνας είναι, υπομονή θα έρθει και η άνοιξη!

Το κείμενο της κ. Αρετής Γραμμόζη από το Κεφαλόβρυσο Ιωαννίνων

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι