Ψωμί, λάδι, αλάτι, ρίγανη, ζάχαρη!!

Βρέχαμε μια φέτα με νερό (όχι πολύ για να μην «παπαριάσει» και διαλυθεί) και μετά ρίχναμε πάνω της ζάχαρη. 

Η ζάχαρη νοτιζόταν απ’ το νερό και κολλούσε με πάθος γλυκό πάνω στη φέτα του ψωμιού. 

Κάθε δαγκωνιά ήταν και μια γεύση θεϊκής αμβροσίας!

Ήταν ακόμα η φέτα με το λάδι. 

Έριχνε η μάνα ή η γιαγιά λάδι με το ροΐ πάνω στη φέτα και μετά την «σπυραλάτιζε» (πόσες ωραίες παλαιές λέξεις έχουμε ξεχάσει), έριχνε δηλαδή από πάνω με τα τρία δάχτυλα (σαν που κάνουμε το Σταυρό μας) αλατάκι και τέλος και ρίγανη ξερή με τον ίδιο τρόπο. 

Αυτή η φέτα ήταν η πιο μερακλίδικη φέτα της ιστορίας στο φαγητό του δρόμου και της αλάνας! 

Δεν ξέρω αν έχει υπάρξει ποτέ καλύτερη παρέα από τούτους τους τέσσερις καλούς φίλους: Το ψωμί, το λάδι, το αλάτι και τη ρίγανη! Φέτα τη φέτα, μεγαλώσαμε, γίναμε κι εμείς «κάποιοι», φάγαμε και χορτάσαμε και μπουχτίσαμε την αφθονία, αλλά πάντα είμαστε ακόμα πεινασμένοι για κείνες της φέτες του ψωμιού, που μας έζησαν σαν παιδιά! 

Δεν τις χορτάσαμε ποτέ, τίποτε σημερινό δεν μπορεί να τις παραβγεί και να τις αντικαταστήσει!

από fb, Άρωμα Γυναίκας

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι