Wednesday, 15 June 2022

Ένας σίγουρος τρόπος για να δυστυχήσουμε...

... είναι να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους

Η σύγκριση του εαυτού μας με τους άλλους είναι αναπόφευκτη, αλλά εφαρμόζοντας ορισμένες αλλαγές, μπορείτε να μάθετε να τη χρησιμοποιείτε προς όφελός σας.

Αν δεν γίνει διαχειρίσιμη, η σύγκριση μπορεί να μας κάνει δυστυχισμένους. 
Το να βλέπουμε ανθρώπους να είναι καλύτεροι σε κάτι από εμάς μπορεί να γεννήσει έντονο ψυχικό πόνο. Αλλά με τα σωστά εργαλεία, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τα συναισθήματα αυτά (φθόνο, ζήλια, απογοήτευση) για να αποκαλύψετε τι είναι αυτό που έχει αξία για εσάς.
Comparing yourself to others is a sure route to misery
Πώς μπορούμε να μετατρέψουμε τα άβολα συναισθήματα της σύγκρισης σε θετική δράση.
1. Αφουγκραζόμαστε τα ισχυρότερα ερεθίσματα που μας προκαλούν
    Πριν από 20 χρόνια, ενώ περίμενε να ετοιμάσει καφέ, μια νεαρή δικηγόρος ξεφύλλισε το περιοδικό αποφοίτων της Νομικής Σχολής της. Όταν διάβασε για έναν απόφοιτο που ήταν συγγραφέας πλήρους απασχόλησης, το στομάχι της σφίχτηκε – αλλά αυτό ήταν που οδήγησε την Gretchen Rubin, που σήμερα είναι συγγραφέας μπεστ σέλερ των New York Times, να ακολουθήσει μια νέα καριέρα ως συγγραφέας.
    Ακριβώς έτσι συνέβη – η αλλαγή καριέρας της δεν έγινε εξαιτίας μιας συζήτησης με το αφεντικό της ή επισκέψεων σε έναν life coach. Συνέβη επειδή ένιωσε απελπισμένη ζήλια για τη ζωή κάποιου άλλου. Η σύγκριση μπορεί να σας διδάξει τι έχει αξία για εσάς όταν βλέπετε τον εαυτό σας να ζηλεύει κάποιον που κάνει κάτι που θέλετε, ακόμη και αν δεν έχετε επιτρέψει συνειδητά στον εαυτό σας να το θέλει.

Η αυτογνωσία μπορεί να σας βοηθήσει να μετατρέψετε τα συναισθήματά σας σε κάτι χρήσιμο, οπότε την επόμενη φορά που ο φθόνος θα κάνει την εμφάνισή του, ρωτήστε τον εαυτό σας:
– Τι έχουν αυτοί που με κάνει να αισθάνομαι κατώτερος/η από αυτούς;
– Ποιο κενό πιστεύω ότι θα κάλυπτε το να το έχω;
– Θέλω πραγματικά αυτό που έχουν;
– Αν ναι, πόσο, και αξίζει να αναλάβω δράση για να προσπαθήσω να το αποκτήσω για τον εαυτό μου;

Όσο πιο συγκεκριμένες είναι οι απαντήσεις σας, τόσο καλύτερα θα μπορέσετε να αναπροσανατολίσετε το συναίσθημά σας σε δράσεις και στρατηγικές.

2. Βεβαιωνόμαστε ότι ο φθόνος δεν γίνεται κακόβουλος
    Ο φθόνος που προκαλείται από τη σύγκριση μπορεί να αποτελέσει σπουδαίο κίνητρο και οδηγό. Μπορεί επίσης να μας κάνει να πικραθούμε. Οι ψυχολόγοι διακρίνουν μεταξύ καλοήθους φθόνου, όταν θαυμάζουμε κάποιον και προσπαθούμε να τον μιμηθούμε, και κακόβουλου φθόνου, όταν αντιπαθούμε το άλλο άτομο επειδή έχει αυτό που θέλουμε. Είναι η διαφορά ανάμεσα στο «Έχουν ρετιρέ διαμέρισμα και είναι ωραίο πώς το απέκτησαν» και στο «Μισώ που το σπίτι τους έχει πανοραμική θέα και θέλω να υποφέρουν».
    Για να είμαστε ξεκάθαροι: Και τα δύο είναι οδυνηρά. Ο καλοήθης φθόνος μας παρακινεί να εργαστούμε σκληρότερα για να βελτιωθούμε, ενώ ο κακόβουλος μας κάνει δυσάρεστους και πικρόχολους.
    Συχνά νιώθουμε κακόβουλο φθόνο όταν αντιλαμβανόμαστε την έλλειψη. Αλλά σε πολλές περιπτώσεις, η ικανότητα ενός άλλου ατόμου να πετύχει κάτι είναι απόδειξη ότι είναι εφικτό και για εμάς. 

Για να αλλάξετε τη σκέψη σας από τον κακόβουλο στον καλοήθη φθόνο, δοκιμάστε αυτές τις φράσεις:
– «Εμπνέομαι από τον…. Ίσως μπορώ να μάθω από αυτούς ή να τους ζητήσω να γίνουν μέντορές μου».
– «Δεν έχω κάνει αυτό που έχουν κάνει αυτοί … ακόμα».
– «Κάθε άνθρωπος βρίσκεται στο δικό του ταξίδι. Είμαι ευγνώμων για το δικό μου».
– «Αν τα αγαπημένα μου πρότυπα σταματούσαν αυτό που έκαναν, δεν θα μπορούσα να απολαύσω το εκπληκτικό αποτέλεσμα που βγάζουν».

3. Διαλέγουμε μια ευρύτερη γραμμή βάσης
    Αν δείτε έναν φίλο σας να πετυχαίνει ένα προσωπικό ορόσημο, είναι εύκολο να νιώσετε ότι είστε πολύ πίσω στη ζωή σας. Αλλά αν σκεφτείτε 10 ή 20 γνωστούς σας, οι πιθανότητες είναι ότι ένα σωρό από αυτούς θα βρίσκονται στην ίδια βάρκα με εσάς – και μπορεί ακόμη και να πλέουν ευτυχισμένοι.
    Σε ένα πείραμα, οι ερευνητές ζήτησαν από τους ανθρώπους να αξιολογήσουν τις ικανότητές τους στο τρέξιμο. Διαπίστωσαν ότι οι συμμετέχοντες συνέκριναν αυθόρμητα τον εαυτό τους με τον καλύτερο δρομέα που μπορούσαν να σκεφτούν και έκριναν ότι δεν ήταν και τόσο σπουδαίοι.
    Στη συνέχεια, οι ερευνητές ζήτησαν από τους συμμετέχοντες να απαριθμήσουν τους 10 κορυφαίους δρομείς που γνώριζαν προσωπικά. Αναλογιζόμενοι τον 7ο ή 9ο καλύτερο δρομέα με τον οποίο είχαν συναναστραφεί, οι άνθρωποι ένιωσαν ξαφνικά πολύ καλύτερα. Η σύγκριση με μια ευρύτερη ομάδα μείωσε το τεράστιο χάσμα ανάμεσα στους ίδιους και σε αυτό που θεωρούσαν «καλό».
    Οι ψυχολόγοι διαπιστώνουν επίσης ότι...
(...)

η συνέχεια εδώ
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Ο Γονεϊκός ρόλος στην Ανάπτυξη του Παιδιού - Τύποι γονέων

    Όπως είναι φυσικό,  όλοι οι γονείς δεν έχουν την ίδια στάση προς τα παιδιά τους ούτε έχουν την ίδια αντιμετώπιση στα προβλήματα της αγωγής τους. Αυτή η συμπεριφορά, εξαρτάται από τον τρόπο που έχουν μεγαλώσει οι ίδιοι, τι είδους αγωγή έχουν πάρει από τους δικούς τους γονείς, από το περιβάλλον που έχουν ζήσει και μεγαλώσει και από την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα τους.
Όσοι κανόνες κι αν υπάρξουν ή γραφούν σε βιβλία για τον τρόπο που πρέπει να διαπαιδαγωγούν οι γονείς τα παιδιά τους, η κάθε μητέρα και ο κάθε πατέρας θα σταθεί με μοναδικό και ανεπανάληπτο τρόπο στις διάφορες στιγμές της ανάπτυξης του παιδιού.
Παρ' όλα αυτά, υπάρχουν κάποια εσωτερικά χαρακτηριστικά στην προσωπικότητα του κάθε ατόμου που καθορίζουν την συμπεριφορά των γονιών και διαμορφώνουν τον τύπο τους. Παρακάτω θα εξετάσουμε κάποιους συγκεκριμένους τύπους γονιών, οι οποίοι διαπαιδαγωγούν τα παιδιά τους ανάλογα με τον χαρακτήρα τους.

1. Αυστηροί γονείς
Αυστηροί είναι οι γονείς οι οποίοι δεν είναι ήπιοι στις κρίσεις τους για την συμπεριφορά των άλλων και ιδιαίτερα των παιδιών τους. Χαρακτηρίζονται από υπερβολικό συναίσθημα αγάπης και φροντίδας για τα παιδιά, αλλά και από άγχος για την εικόνα που θέλουν να δείχνει η οικογένειά τους στην κοινωνία. 
Όλα αυτά τα αισθήματα προσπαθούν να τα κρύψουν επιμελώς πίσω από την αυστηρότητά τους.
Αναμένουν πάντα την τέλεια συμπεριφορά και την πρωτιά σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής στους οποίους επιδίδονται τα παιδιά.
Για να πετύχουν τους παραπάνω στόχους, είναι πολλές φορές αμείλικτοι στις τιμωρίες, περιορίζοντας τις ελευθερίες των παιδιών, θέλουν να χαράζουν και να διαμορφώνουν την πορεία στις οποιεσδήποτε επιλογές των παιδιών και γενικά, γίνονται απαιτητικοί, υπερβολικοί και ανυποχώρητοι.
Παλιότερα, η αυστηρότητα των γονιών, ήταν συνυφασμένη κυρίως με τη σωματική βία. Τα τελευταία χρόνια, στη νεότερη δηλαδή γενιά, έχει περιοριστεί η σωματική βία αλλά ασκείται κυρίως η ψυχολογική πίεση. 

2. Επιεικείς γονείς

Είναι οι γονείς που είναι ήπιοι και συγκαταβατικοί στις κρίσεις τους. Είναι αντίθετοι των αυστηρών γονιών. Συγχωρούν εύκολα τα παιδιά τους, όταν σφάλλουν και προσπαθούν να τα καταλαβαίνουν και να έχουν καλή επαφή μαζί τους.
Και αυτοί οι γονείς, όπως οι αυστηροί παρακινούνται από την υπερβολική τους αγάπη για τα παιδιά. 
Η διαφορά έγκειται στο ότι οι αυστηροί γονείς προσπαθούν να την κρύψουν όσο πιο καλά μπορούν, ενώ οι επιεικείς γονείς την διαλαλούν με τις πράξεις τους και την προσφέρουν απλόχερα στα παιδιά τους, χωρίς να τα τιμωρούν και να τα πικραίνουν καθόλου. Αυτού του είδους οι γονείς έχουν δώσει την εντύπωση στα παιδιά τους ότι ζουν σε ένα τέλειο και ονειρικό κόσμο, όπου όλα μπορούν να συγχωρεθούν. Γι' αυτό κι έχουν χαρακτηριστεί αρνητικά από τους ψυχολόγους, γιατί παραχαϊδεύοντας τα παιδιά, τα βλάπτουν αντί να τα ωφελούν.
Ένας λόγος που θα μπορούσαμε να σκεφτούμε για να δικαιολογήσουμε αυτούς τους γονείς, είναι ότι προσπαθούν να τηρήσουν μια διαφορετική στάση, από αυτή που τηρούσαν οι δικοί τους γονείς. Έτσι όμως δεν γίνονται παιδαγωγοί, γιατί καταλήγουν στο αντίθετο άκρο, κάτι που είναι υπερβολικό και ανώφελο.

 
3. Πατρικός Τύπος

Αναφέρεται αποκλειστικά στον πατέρα. Αγαπάει και σέβεται τα παιδιά, προσπαθεί να τα καταλάβει, τα βοηθά όποτε έχουν ανάγκη και τους δίνει τη ευκαιρία και την ελευθερία να εκφραστούν.
Έχει ιδιαίτερα ανεπτυγμένο το πατρικό αίσθημα, κρατώντας πάντα μια σχετική απόσταση, ώστε τα παιδιά να μην ξεχνούν ότι πάνω απ' όλα είναι ο πατέρας τους.
Είναι ο τύπος που τα παιδιά μπορούν να βασιστούν, να συζητούν τα προβλήματά τους, αλλά του είναι δύσκολο να
παίξει μαζί τους, ή να διασκεδάσει γιατί το θεωρεί ως καθήκον της μητέρας.

4. Πατριαρχικός Τύπος
Κι αυτό το χαρακτηριστικό αναφέρεται κυρίως στον πατέρα. Θεωρεί τον εαυτό του ως αρχηγό και εξουσιαστή, έχει δύναμη και εξουσιάζει τα παιδιά να εφαρμόζουν ότι διατάζει αυτός. Πιέζει τα παιδιά, -ακόμα και με σωματική βία- να δεχθούν τις απόψεις του, χωρίς συζητήσεις αλλά γιατί έτσι θέλει και έτσι είναι το σωστό (για τον ίδιο).
Η στάση αυτή έχει ως αποτέλεσμα τα παιδιά να φοβούνται τον πατέρα, να μην υπάρχει ουσιαστική επαφή και διάλογος, να μην μπορούν να πάρουν πρωτοβουλίες, να γίνονται υποτελή, εξαρτημένα και να καταπιέζονται. Επίσης δεν μπορούν να αναπτύξουν συζήτηση με ολοκληρωμένα επιχειρήματα, μιας και δεν έχουν το σωστό πρότυπο. 

5. Δημοκρατικοί Γονείς

Είναι αντίθετοι των αυταρχικών γονιών. Προσπαθούν πάντα να αποδίδουν δικαιοσύνη και ισομερή αγάπη προς όλα τα παιδιά τους. 
Είναι δημοκρατικοί και στην μεταξύ τους σχέση ως ανδρόγυνο και έχουν μοιράσει ισότιμα τους ρόλους τους στην οικογένεια. Όταν βλέπουν κάποιο λάθος ή παράπτωμα των παιδιών το συζητάνε μαζί τους και τους δίνουν την ευκαιρία να το επανορθώσουν. 
Πιστεύουν στην θετική επίδραση του διαλόγου και της συζήτησης, γιατί βοηθάει στην διαμόρφωση ισορροπημένων και ολοκληρωμένων χαρακτήρων. Είναι φιλελεύθεροι στις απόψεις τους και με τον ίδιο τρόπο ανατρέφουν τα παιδιά τους.

6. Ιδανικοί Γονείς
Είναι αρκετά δύσκολο και σχετικό να χαρακτηρίσουμε έναν γονιό ως ιδανικό, μιας και οι γονείς είναι και αυτοί άνθρωποι και είναι φυσικό να κάνουν λάθη στην αγωγή των παιδιών. Εξ άλλου η έννοια του ιδανικού δεν είναι σταθερή και απόλυτη, αλλά είναι σχετική και διαφοροποιείται από άνθρωπο σε άνθρωπο. Παρά ταύτα, υπάρχουν κάποια στοιχεία που ενδεχομένως κάνουν έναν γονιό, «ιδανικό».
Οι γονείς αυτοί πιστεύουν ότι η μητρότητα και η πατρότητα δεν είναι ένα απλό βιολογικό γεγονός αλλά είναι κυρίως κοινωνικό και ψυχολογικό. Δεν θεωρούν τα παιδιά ως κτήμα τους, αλλά σαν ξεχωριστές προσωπικότητες και πιστεύουν ότι μπορούν να διδαχθούν από αυτά.
Ο ιδανικός γονιός είναι ο φίλος για τα παιδιά, το πρότυπο, ο παιδαγωγός, ο προστάτης, ο τροφέας, αλλά κυρίως είναι αυτός που τα παιδιά μπορούν να στηριχτούν πάνω του και να υπολογίζουν στη βοήθειά του.
Αγαπά και καταλαβαίνει, γνωρίζει τις ικανότητες και τις ανάγκες των παιδιών, τα οποία δεν θέλει να τελειοποιήσει αλλά να τα βοηθήσει να μην επαναλάβουν τα ίδια λάθη.
Οι γονείς αυτοί, έχουν ως αρχή τους το εξής γνωμικό : 
«Τα παιδιά σας δεν είναι παιδιά σας. Έρχονται στη ζωή με τη βοήθειά σας, αλλά όχι από εσάς. Δεν ανήκουν σε σας. Μη γυρεύετε να σας μοιάσουν.»

Βιβλιογραφία Κεφαλαίου στην πηγή: paroutsas

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki