Τι εννοεί ο δάσκαλος, όταν μας λέει...

Η σχέση των γονιών με το δάσκαλο δεν πάντα και η πλέον αρμονική και αυτό γιατί εμείς οι γονείς πολλές φορές νιώθουμε ότι μας κάνει υποδείξεις για το πώς να «κάνουμε τη δουλειά μας».
Το ίδιο ακριβώς ισχύει και αντίστροφα. Κανένας δάσκαλος δεν περιμένει από εμάς να μάθει πώς να κάνει τη δική του δουλειά.

Ευτυχώς, έχουν όλοι λάβει την απαραίτητη εκπαίδευση, πολλοί έχουν ιδιαίτερα σημαντική εμπειρία και οι περισσότεροι αγαπούν τόσο τη δουλειά τους, ώστε να μπορούν να την κάνουν με συνέπεια, ευαισθησία και εξαιρετικά αποτελέσματα.

Εδώ σας παρουσιάζουμε αυτά που μας λέει (συνήθως) ο δάσκαλος του παιδιού μας και τις αληθινές τους εξηγήσεις!

1. Τι λέει ο δάσκαλος: «Η αλήθεια είναι ότι είναι ένα παιδί με ανεξάρτητο πνεύμα.»
Τι εννοεί: « Είναι άτακτο, δεν ακούει τις οδηγίες, είναι απείθαρχο και αντιδραστικό!»

2. Τι λέει ο δάσκαλος: «Ακολουθεί τη δική του αισθητική»
Τι εννοεί: «Μα πως αφήνουν αυτό το παιδί να ντύνεται έτσι;, να έχει μακριά μαλλιά και να φοράει σκισμένα τζην;  

3. Τι λέει ο δάσκαλος: «Το παιδί σας δεν εξαντλεί όλες του τις δυνατότητες»
Τι εννοεί: Είναι ελαφρώς τεμπέλης , γι’ αυτό καλό θα ήταν να το προσέχατε λίγο περισσότερο»

4. Τι λέει ο δάσκαλος: «Έχει σαφώς πολλή υποστήριξη στο σπίτι.»
Τι εννοεί: Κάνει αυτό που θέλει και εσείς μάλλον δεν τον προτρέπετε να διαβάσει, να υπακούει, να είναι προσεκτικός και πειθαρχημένος. Με λίγα λόγια είναι κακομαθημένο!
Εναλλακτικά εννοεί: Καλά μη γελιόμαστε. Ξέρω ότι όλες του τις εργασίες τις κάνετε εσείς!

5. Τι λέει ο δάσκαλος: «Προσπαθεί πολύ τελευταία»
Τι εννοεί: «Δεν προσπαθούσε ποτέ, και τώρα προσπαθεί ελάχιστα»

6. Τι λέει ο δάσκαλος: «Έκανα ό,τι ήταν δυνατόν για να το βοηθήσω. Αλλά…».
Τι εννοεί: «Θέλει παιδοψυχολόγο»

7. Τι λέει ο δάσκαλος: «Έχει κάνει σημαντικές προόδους»
Τι εννοεί: «Είστε σε πολύ καλό δρόμο ως γονιός»

8. Τι λέει ο δάσκαλος: «Είναι ένα άψογο παιδί, δεν έχω να του προσάψω τίποτα»
Τι εννοεί: «Είστε εξαιρετικοί γονείς»

Ωστόσο πέρα από όλα αυτά που θα ήθελε να πει κάθε δάσκαλος στους γονείς η αλήθεια είναι μια:
Οι δάσκαλοι είναι εκπαιδευτικοί και όχι νταντάδες.   Είναι επαγγελματίες που εργάζονται καθημερινά με παιδιά, και συχνά βλέπουν τα παιδιά μας από διαφορετική σκοπιά σε σχέση με αυτή που το βλέπουμε εμείς. Αυτό που θα ήθελαν από εμάς είναι τα εξής:

Αν θέλουν να μας δώσουν κάποιες συμβουλές για το παιδί μας, ας μην αντιδράμε άσχημα. Καλό είναι να ακούμε και να αποδεχόμασταν τις συμβουλές τους, όπως θα κάναμε με ένα γιατρό ή ένα δικηγόρο.

Συνήθως οι γονείς δεν θέλουν να ακούσουν τίποτα αρνητικό για το παιδί τους. Όμως κάποιες φορές, καλό θα ήταν να λαμβάνουμε τις έγκαιρες προειδοποιήσεις τους, ώστε να προλάβουν και να αποτρέψουν κάποιο πρόβλημα που μπορεί να γίνει ακόμα μεγαλύτερο σε το μέλλον.
Συνεπώς καλό θα ήταν να αποφεύγουμε τις όποιες δικαιολογίες όταν πρόκειται για τα παιδιά μας. Μερικοί γονείς βρίσκουν δικαιολογίες ανεξαρτήτως των αντικειμενικών δεδομένων, και τότε θα μεγαλώσουν παιδιά που θα εξελιχθούν σε ενήλικες που πάντα θα ψάχνουν δικαιολογίες.
Αν υπάρχει πρόβλημα, ζητήστε από το δάσκαλο να σας υποδείξει μερικές καλές ιδέες για να δώσετε κίνητρο στο παιδί σας εντός και εκτός της τάξης, που να συνάδουν με την προσωπικότητά του.
Αν πάλι ανησυχείτε για το παιδί σας, διατυπώστε τις ανησυχίες σας στο δάσκαλο χωρίς ευθεία επίθεση, εξηγώντας του όσα σας διηγείται το παιδί στο σπίτι.
Ζητήστε του να σας συμβουλέψει τι πρέπει να κάνει το παιδί για να αισθάνεται ασφάλεια και ζητήστε τη διαβεβαίωσή του ότι μόλις υποπέσει κάτι στην αντίληψή του θα σας ενημερώσει άμεσα.
Και αποφύγετε να του δείξετε ότι είναι ανεπαρκής.
Ακόμη κι αν πιστεύετε πως ότι δεν προετοιμάζει τα παιδιά σωστά, διατυπώστε την ερώτηση πιο διπλωματικά ώστε να μην προσβάλετε με ευθύ τρόπο το δάσκαλο. Πείτε για παράδειγμα: «Αναρωτιέμαι γιατί το παιδί μου δεν τα πήγε καλά, εφόσον διαβάσαμε μαζί όλα όσα μας υποδείξατε» και ζητήστε του να σας υποδείξει μερικούς τρόπους να αποφύγετε παρόμοιες καταστάσεις στο μέλλον.
Εμπιστοσύνη, στήριξη και συνεργασία είναι οι τρεις λέξεις κλειδιά  για μια αρμονική συνεργασία μεταξύ δασκάλων γονέων και παιδιών!

imommy

Ευάγγελος Παπανούτσος: «Ο δάσκαλος συνθλίβει το χρόνο μέσα του και παραμένει παιδί.»

Αυτός που παραμένοντας ενήλικος μπορεί να γίνεται παιδί 

και κάθε χρόνο με τα νέα παιδιά που έρχονται στα χέρια του 

να γίνεται παιδί.

«Δάσκαλος δεν είναι αυτός που μαθαίνει στα παιδιά μας τα σχολικά γράμματα, μουσική, καλούς τρόπους… Αυτά τα μαθήματα είναι εξωτερικά. Μένουν στην επιφάνεια σαν τα ρούχα που φορούμε.
Δεν εισχωρούν παράμεσα στην ψυχή μας, δεν μας πλάθουν, δεν διαμορφώνουν αυτό που λέμε προσωπικότητα: Πνεύμα, ήθος, χαρακτήρα. Εκτός αν εκείνοι που τα προσφέρουν δεν περιορίζονται στην απλή μετάδοση γνώσεων αλλά τα χρησιμοποιούν ως μέσα να για να πετύχουν το στόχο της διαμόρφωσης της προσωπικότητας.»

Δάσκαλος για τον Παπανούτσο είναι:

«…αυτός που παραμένοντας ενήλικος μπορεί να γίνεται παιδί και κάθε χρόνο με τα νέα παιδιά που έρχονται στα χέρια του να γίνεται παιδί. Τούτο μπορούμε να το διατυπώσουμε και αλλιώς. Ο αληθινός δάσκαλος ενηλικιώνεται παραμένοντας παιδί στην ψυχή, άνθρωπος δηλαδή εύπλαστος, δροσερός, αγνός.»

Αδύνατο να φανταστεί κανείς πόσο δύσκολο, σχεδόν υπεράνθρωπο είναι αυτό που του ζητούμε, να συνθλίψει μέσα του το χρόνο, να γερνάει φυσιολογικά και όμως να μένει νέος στην ψυχή για να μπορέσει να έχει πρόσβαση στα αισθήματα, στις σκέψεις, στις επιθυμίες του νέου ανθρώπου που θα διαπαιδαγωγήσει, να τον καταλαβαίνει, να χαίρεται, να διασκεδαζει μαζί του, να σκέπτεται τις σκέψεις του, να να επιθυμεί τις επιθυμίες του, να πονάει τον πόνο του…

Στο βιβλίο του παρακάτω αναφέρει ότι 

«…Επίσης πετυχημένος είναι ο δάσκαλος που έκανε με το έργο του τόσο ώριμο το μαθητή του ώστε εκείνος να μην τον χρειάζεται πια…»

    Ο θρίαμβος του δασκάλου είναι να κάνει τον νέο άνθρωπο αυθύπαρκτο και ανεξάρτητο -στον τρόπο που μεθοδεύει τις παρατηρήσεις και τις σκέψεις του , στον τρόπο που κάνει τις εκτιμήσεις του, που καταρτίζει το πρόγραμμα της δράσης του, που σημασιολογεί τη ζωή ώστε να μην έχει πλέον ανάγκη από χειραγώγηση και ούτε από τον ίδιο τον δάσκαλο του…

Τελευταίο ο Παπανούτσος εκθέτει το πιο σημαντικό: Την αγάπη για το παιδί… 

«Άφησα τελευταία την κύρια ιδιότητα (ορθότερα την πρώτη αρετή) του δασκάλου… Την αγάπη για το παιδί… Στο παιδί που δεν έιναι δικό του αλλά γίνεται δικό του όταν συνδεθεί με την παιδευτική σχέση.

    Στο παιδί ως παιδί που ως ένα νέο και τρυφερό βλαστάρι που δεν έχει ακόμα ξεδιπλώσει τα φύλλα του αλλά κλείνει μέσα του τόσους θησαυρούς -νοημοσύνης, ευαισθησίας-δραστηριότητας- και περιμένει τη δική του στοργή και φροντίδα για να ανθοβολήσει, να αναπτυχθεί και να ολοκληρωθεί.
    Είναι απίστευτο με πόση αγάπη (ανιδιοτελή, θερμή, αφειδώλευτη) αφοσιώνεται ο αληθινός δάσκαλος στους μαθητές του. Το παιδί που του εμπιστεύτηκαν να διδάξει γίνεται ο άξονας της ζωής του, αυτό της δίνει περιεχόμενο και γίνεται ο άξονας της ζωής του…»

Στο δοκίμιο "Πρωτοβουλία και οίστρος … Ιδού το μάθημα"αναφέρει χαρακτηριστικά: 

«Κατάλαβε το καλά, και κλείσε αυτή την αλήθεια μέσα στην ψυχή σου, ότι η διδασκαλία ανήκει στην κατηγορία των πνευματικών έργων όπου το καλό αποτέλεσμα είναι προϊόν έμπνευσης και δημιουργικού οίστρου.»

    Με μια λέξη: είναι δημιουργία. Και ο άξιος δάσκαλος: δημιουργός. Αυτό πρέπει να σκέπτεσαι όταν αρχίζεις όχι μόνο μια σειρά μαθημάτων, αλλά και το κάθε μάθημα, κάθε ώρα διδασκαλίας.

    Δε θα εργαστείς απάνω σε γνωστές και πολυμεταχειρισμένες, στερεότυπες φόρμες και φόρμουλες (όπως: ο τεχνίτης στα «βάναυσα» έργα), αλλά θα δημιουργήσεις πάντοτε κάτι νέο και πρωτότυπο, κάτι που δεν είχε, δεν μπορούσε να έχει γίνει ως τώρα (όπως ο αληθινός ποιητής στα «ευγενή» έργα του πνεύματος).”

    Στο ίδιο δοκίμιο αναφέρει τη προπαρασκευή ενός δασκάλου… Προσπερνάω την πρώτη που αναφέρεται στον τρόπο οργάνωσης της διδασκαλίας που γίνεται όταν αρχίζει και ξετυλίγεται αβίαστος και παραγωγικός ο ευρετικός διάλογος (όπως τον ονομάζει)με τους μαθητές μας κατά τη διερεύνηση ενός θέματος και συζήτηση των αποριών…

Πηγαίνω στη δεύτερη προπαρασκευή που θέτει… 

«Η δεύτερη, η πιο ουσιαστική και η πιο κουραστική, δε γίνεται, δεν μπορεί να γίνει την παραμονή της διδασκαλίας σου, αλλά κρατάει χρόνια πολλά, όσα θα διαρκέσει η επαγγελματική σου ζωή.
Πρέπει να κατακτήσεις εις βάθος την "ύλη" που θα διδάξεις, με τη συστηματική και αδιάκοπη μελέτη και οικείωση της μεθόδου και των πορισμάτων της αντίστοιχης επιστήμης.»

Ο αείμνηστος Δάσκαλος Ευάγγελος Παπανούτσος είχε δώσει στο βιβλίο του «Δρόμοι ζωής» την ουσία του δασκάλου…

Πηγή: fresheducation.gr
(Το διαβάσαμε στο Thessaloniki Arts and Culture http://www.thessalonikiartsandculture.gr)
Searching the meaning of life
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι