Σε σένα μιλάω, που κακοποιείς το παιδί σου....

Θέλω να σου σπάσω τα μούτρα και να πάρω αγκαλιά το παιδί σου.

Σε σένα, που έχεις την απανθρωπιά να κακοποιείς το παιδί σου.

Εξοργίζομαι.

Σε σένα, που κάποτε αξιώθηκες να κάνεις παιδί και στάθηκες λίγος.

Σε σένα, που είχες την τιμή να σε ονοματίσει μια αθώα ψυχούλα μητέρα ή πατέρα και ήσουν σκέτο τέρας.

Σε σένα, που κληρώθηκες να μεγαλώσεις ένα πλάσμα στον κόσμο και το γέμισες πληγές.

Ναι, σε σένα που στάθηκες μικρός κι ανάξιος γονιός μιλάω.

Σε σένα, που είχες το θράσος να σηκώσεις τα μάτια σου και να το κακοποιήσεις λεκτικά.

Σε σένα, που είχες την απανθρωπιά να σηκώσεις τα βρωμόχερά σου και να το κακοποιήσεις σωματικά.

Θέλω να σου σπάσω τα μούτρα και να πάρω αγκαλιά το παιδί σου.

Θέλω να φτιάξω ένα κουκούλι που θα του γιατρέψει τις πληγές, θα του απαλύνει τον πόνο.

Δεν είμαι γονιός. 

Δεν ξέρω τα πρέπει και τα σωστά μιας ανατροφής. 

Ξέρω όμως το σεβασμό και την αγάπη που οφείλει ο άνθρωπος στον άνθρωπο. 

Ξέρω την ευαισθησία της ανθρώπινης ψυχής και το πόσο σκληρό είναι να σου λείπει η αγάπη.

Κι εσύ είσαι απάνθρωπος. 

Και δεν ξέρεις να αγαπάς. Δεν αξίζεις τίποτα. Δεν αξίζεις μήτε να σε φτύσω.

Φτωχές οι λέξεις να σε χαρακτηρίσουν. Ολοένα βρίσκονται νέες αλλά και πάλι δε φτάνουν το μέγεθος της ξετσιπωσιάς σου.

Ντρέπομαι για σένα. 

Ντρέπομαι, που υπάρχεις και είσαι τόσο λίγος. 

Ντρέπομαι, που υπάρχεις και είσαι τόσο κακός, τόσο σκληρός, τόσο μικροπρεπής.

Εσένα σε αγάπησαν ποτέ; 

Αν ναι, τότε τι την έκανες την αγάπη που σου δόθηκε; 

Πού την καταχώνιασες και δεν τη γύρισες πίσω στο παιδί σου;

Κι αν δε σ’ αγάπησαν, πώς μπόρεσες να γίνεις ίδιος με εκείνους τους λίγους, τους σκληρούς; 

Εκείνους που μπορεί κάποτε να κατηγόρησες;

Όχι, δεν είσαι γονιός. 

Εσύ στέρησες από το παιδί σου τη γαλήνη του. 

Πώς μπόρεσες να κάνεις κόλαση τη ζωή ενός μικρού παιδιού μόνο και μόνο επειδή έχεις εξουσία πάνω του;

Πώς μπόρεσες να σηκώσεις χέρι; 

Πώς μπόρεσες να του απευθύνεις χυδαία λέξη;

Είσαι λίγος. Είσαι ένα τοσοδούλικο ανθρωπάκι που δεν αξίζεις το παραμικρό.

Γιατί αν ήσουν θα ήξερες πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη αμαρτία από το να βασανίζεις ένα παιδί και να του στερείς τη γαλήνη του ασύλου του, της οικογενειακής εστίας.

Στέρησες την αθωότητα, στέρησες το γέλιο. 

Του στέρησες το να μπορεί στραφεί στο σπίτι του και να προφυλαχθεί από κάθε κακό στον έξω κόσμο. 

Γιατί στα δικά του μάτια εσύ είσαι το κακό προσωποποιημένο. 

Κι από σένα τρέχει να κρυφτεί.

Έκανες τη ζωή του εφιάλτη με πρόσχημα ότι το κάνεις για το καλό του.

Ποιο καλό του ρε ξεφτίλα; Ποιο καλό θα δει ένα παιδί που δεν μπορεί να στραφεί σε σένα για βοήθεια; Που σε αποστρέφεται για να βρει την ευτυχία;

Απέτυχες μ@@@@@. Σαν γονιός, σαν άνθρωπος.

Απέτυχες κι είναι ντροπή.

Της Στεύης Τσούτση.

mpala