Τότε που οι καύσωνες δεν είχαν... όνομα

Με του καιρού το γύρισμα τ’ όνειρο θ’ αληθέψει:

Στις καλαμιές, απόγυρτες απ’ τα βαριά τα στάχυα,
νεράιδες ασπρομάντιλες διαβαίνουν οι θερίστρες.
Τ’ ανάλαφρα ασπρομάντιλα, σφιγμένα με τα δόντια,
φυλαχτικά απ’ το λιόκαμα τις όψες αποκρύβουν
και δείχνουν τα ματόφρυδα, κοράκια μες στο χιόνι.
Πίσω απ’ το διάβα τους στρωτά χειρόβολα τα στάχυα
χαράζουν στράτα απάτητη στον ήλιο και στ’ αγέρι.

Μία χαρακτηριστική αγροτική εργασία, αυτή του θερισμού, περιγράφει με ακρίβεια αλλά και λυρισμό ο #Γιολδάσης στο έργο αυτό. Μία ομάδα ανδρών και γυναικών, τοποθετημένη σε επάλληλες σειρές που εκτείνονται στο πρώτο και δεύτερο επίπεδο του πίνακα, θερίζει με δρεπάνια ένα κομμάτι του πλούσιου θεσσαλικού κάμπου, ενώ η σύνθεση κλείνει με τους επιβλητικούς όγκους των βουνών στο βάθος. Ο απλός αγρότης, δεμένος με τη γη του αναδεικνύεται στην περίπτωση αυτή ως σύμβολο του ανθρώπινου μόχθου, του αέναου αγώνα για την τιθάσευση και την αξιοποίηση των αγαθών της φύσης. Ο Γιολδάσης επιχειρεί και επιτυγχάνει να απεικονίσει τη σχέση αυτή ως κοινωνός και συμμέτοχος και όχι ως παρατηρητής.

Για τις βαρύτερες δουλειές άξια τ’ αντρίκια χέρια
στρίβουν κλωνάρια κοτσικιάς και ζώνουν τα δεμάτια.

Τ’ άλογο χαμοδένοντας στο χέρσωμα να βόσκει,
πάει το κοπέλι για νερό με δυο φλασκιά στα χέρια.
Κι η μάνα, αποκοιμίζοντας στ’ απόσκιο το παιδί της,
στρώνει στεγνό, αμαγείρευτο, της αργατιάς το δείπνο,
με πρώιμο κριθαρίτικο ψωμί, που δε χορταίνει.

πηγή
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι