Μαμάδες που σφάζονται στα μαμαδογκρούπ

Θα το έχετε δει όλες. Ένα άρθρο σχετικό με τη γονεϊκότητα σε ένα page, ένα ποστ με μια ερώτηση σε ένα μαμαδογκρούπ, και η μάχη ξεκινά. 

Η μία μαμά σπεύδει να κρίνει την άλλη, η άλλη την επόμενη και αυτό δεν έχει τέλος.

Για να μην παρεξηγηθώ, υπάρχουν πάντα και οι εξαιρέσεις. Υπάρχουν φορές που γίνονται πολύ ωραίοι διάλογοι με ωραίες πληροφορίες και έχω βοηθηθεί κι εγώ προσωπικά πολλές φορές σε διάφορα θέματα. 

Ωστόσο αναρωτιέμαι μερικές φορές αν μερικές από εμάς είμαστε μαινάδες ή μανάδες τελικά;

Αναρωτιέμαι που βρίσκουμε τον χρόνο και το κουράγιο να κατηγορήσουμε ή μια την άλλη, να απευθυνθούμε η μία στην άλλη με τραγικούς χαρακτηρισμούς, με προσβλητικά λόγια χωρίς να ξέρουμε την προσωπική της ιστορία, τις δυσκολίες που περνάει και την ιδιαιτερότητα της δικής της ζωής.

Είναι περισσότερα τα πράγματα που μας ενώνουν τελικά και ίσως πρέπει να το καταλάβουμε.

Είμαστε όλες πάρα πολύ απασχολημένες με το να κάνουμε λάθη κι ωστόσο να προσευχόμαστε ότι τα παιδιά μου θα γίνουν καλοί άνθρωποι ούτως ή άλλως.

Είμαστε όλες απασχολημένες με την μπουγάδα μας που μυρίζει μούχλα και αναρωτιόμαστε αν θα πρέπει να διπλώσoυμε τα ρούχα ή να βάλουμε φωτιά και να τα κάψουμε.

Κι ακόμα, με το να ουρλιάζουμε σε όλους: «ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΝΑ ΟΥΡΛΙΑΖΕΤΕ!» και στη συνέχεια να αναρωτιόμαστε αν θα μπορέσουμε ποτέ να σταματήσουμε να ουρλιάζουμε.

Με το να προσπαθούμε να μην τσακωθούμε με τον άντρα μας μπροστά στα παιδιά, αν και μερικές φορές τρελαίνουμε ο ένας τον άλλον – κυρίως στο αυτοκίνητο.

Είμαστε όλες πάρα πολύ απασχολημένες με το να ζητάμε συγγνώμη από τα παιδιά μας, επειδή συχνά δεν τα καταλαβαίνουμε και τα παρεξηγούμε, επειδή γκρινιάζουμε, επειδή δεν τα πιστέψαμε όταν μας είπαν ότι πονάει η κοιλιά τους και νομίζαμε ότι το έκαναν για να μην πάνε σχολείο.

Είμαστε όλες πάρα πολύ απασχολημένες γιατί αυτά τα χρόνια δεν θα ξανάρθουν και περνάνε με ταχύτητα αστραπής. Ελπίζω μόνο ότι κοιτώντας πίσω θα πούμε ότι ήμασταν αγαπημένοι.

Δεν κρίνω κανέναν γονέα, γιατί είναι ΔΥΣΚΟΛΟ να είσαι γονιός.

Δεν μου πέφτει λόγος γιατί δεν είμαι εγώ αυτή που ανησυχεί για τα δικά σας παιδιά όπως εσείς. 

Δεν κάθομαι ξάγρυπνη όλη την νύχτα σκεπτόμενη τι αποφάσεις να πάρω για τα σχολεία, τους φίλους και τις συμπεριφορές και τα εμπόδια στην πολύτιμη ζωή τους. 

Δεν τα αγαπώ, δεν τα ταΐζω και δεν αγωνιώ για αυτά, όπως εσείς. 

Δεν τα ξέρω. Δεν γνωρίζω τα όνειρά τους ή τι τους αρέσει. Ούτε εσάς.

Είμαι 11 χρόνια μάνα και τώρα είμαι πιο σίγουρη από ποτέ ότι δεν υπάρχει «ένας τρόπος» να είμαστε καλοί γονείς. 

Απλώς προσπαθώ να καταλάβω πώς να μεγαλώσω σωστά τα παιδιά μου σε μια τόσο περίπλοκη ζωή. Και το ίδιο κάνουμε όλες, με τα λάθη μας και τα σωστά μας. Κι αυτό είναι σίγουρο.

Ας θυμηθούμε πόσο απασχολημένες είμαστε όλες με όσα ανέφερα παραπάνω. Τα οποία όσο ασήμαντα κι αν φαίνονται, είναι τα πιο σημαντικά. Και ας σκεφτούμε αν αυτό θέλουμε να είμαστε. 

Μαμάδες που αντί να είναι ενωμένες, κρίνουν η μία την άλλη για το πόσο επαρκείς είναι.

Γεωργία Διπλάρη, μια αναγνώστρια του 

themamagers.gr

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι