Ο Γλυκός Παππούς που Ζωγραφίζει Σχολεία

Ο Γιώργος Κατσίποδος  εξομολογείται ότι το κίνητρό του ήταν η άσχημη κατάσταση στην οποία βρισκόταν το σχολείο που πήγαιναν τα εγγόνια του - Δηλώνει συγκινημένος από την αγάπη των παιδιών.

Δίνει χαρά στα παιδιά και εισπράττει αγάπη από αυτά, ο «παππούς ο Γιώργος», όπως συνηθίζουν να αποκαλούν τον Γιώργο Κατσίποδο οι μαθητές των σχολείων της Πάτρας, τα προαύλια των οποίων έχει ομορφύνει με τις ζωγραφιές του.

Σε μία γωνιά του προαυλίου είχε τακτοποιημένα τα πινέλα του και τα χρώματα και ήταν έτοιμος να βάλει τις τελευταίες λεπτομέρειες στις ζωγραφιές που δημιούργησε στον μεγάλο τοίχο, που χωρίζει το σχολείο από τις γειτονικές πολυκατοικίες.

Βρισκόταν εκεί από τις 6:00 το πρωί, έχοντας ως συντροφιά ένα μικρό ραδιόφωνο. Όχι για να ακούει μουσική, αλλά για να μαθαίνει τις ειδήσεις.

«Αυτή η προσπάθεια ξεκίνησε εδώ και χρόνια. Πήγαινα τα εγγόνια μου στο σχολείο της περιοχής μας, στο Ριγανόκαμπο και έβλεπα με πόνο ψυχής ότι ήταν σε άσχημη κατάσταση. Σε συνεννόηση με τον διευθυντή αποφάσισα να το φτιάξω. 

Εκεί είχαν ζωγραφίσει παλαιότερα παραστάσεις από τον μινωικό πολιτισμό, αλλά είχαν ξεθωριάσει. Εγώ λυπήθηκα να τα σβήσω και κάθισα και τα έφτιαξα όλα από την αρχή. Αυτό ήταν. Όταν ζωγράφισα το σχολείο, ο κάθε εκπαιδευτικός που ερχόταν στο σχολείο ή που δούλευε σε αυτό και έφευγε, ρωτούσε ποιος το ζωγράφισε και τους απαντούσαν, “ο παππούς ο Γιώργος” . Έτσι λοιπόν ξεκίνησα και μέχρι τώρα έχω φτιάξει 31 σχολεία.»

Όπως εκμυστηρεύεται στο ΑΠΕ – ΜΠΕ, «ποτέ δεν περίμενα ότι θα έβρισκε τόσο μεγάλη ανταπόκριση αυτή η προσπάθεια, αλλά και το ότι θα έχω το κουράγιο να συνεχίσω».

«Αυτό που μου έδωσε περισσότερη δύναμη», συνεχίζει ο Γιώργος Κατσίποδος «ήταν η ανταπόκριση των παιδιών, των γονέων και των εκπαιδευτικών, που μπορώ να την χαρακτηρίσω ως υπέροχη και έτσι κατάφερα να συνεχίζω μέχρι και σήμερα».

Όμως, σε αυτό το σημείο ο «παππούς ο Γιώργος» λέει εμφανώς συγκινημένος ότι «η αγάπη των παιδιών είναι η πιο δυνατή αγάπη, γιατί αυτό που θα σου πουν και αυτό που θα σου εκφράσουν, είναι πέρα έως πέρα αληθινό».

Μιλώντας για τις επιλογές που κάνει ζωγραφίζοντας στα προαύλια των σχολείων, ανασύρει τις δικές του παιδικές μνήμες. «Επιλέγω τις φιγούρες του παλιού αναγνωστικού, γιατί μου θυμίζουν τα χρόνια που ήμουν και εγώ μαθητής, αλλά με έκπληξη διαπίστωσα στην πορεία ότι άρεσαν πολύ αυτές οι επιλογές στους μεγάλους, διότι θυμίζει και σε αυτούς τα παιδικά τους χρόνια».

Βέβαια, όπως σημειώνει, «πρέπει να ζωγραφίζω κάτι και για τα παιδιά, γιατί τα παιδιά δεν είναι μεγάλοι και για αυτό ακριβώς επιλέγω ήρωες του Ντίσνεϊ που ξέρω από τα εγγόνια μου ότι τους αρέσουν».

Όμως, ο Γιώργος Κατσίποδος λέει ότι με τις ζωγραφιές του θέλει να περάσει στα παιδιά το μήνυμα, ότι πρέπει να διαβάζουν. «Ζωγραφίζω ένα μεγάλο και ωραίο κεφάλι που έχει ένα βιβλίο και διαβάζει. Μέσα από αυτό το κεφάλι βγαίνουν αριθμοί και γράμματα και όταν με ρωτούν τα παιδιά τι συμβολίζει, τους απαντώ ότι όσο περισσότερο διαβάζετε, τόσο περισσότερο μαθαίνετε». Παράλληλα, περνάει μηνύματα στα παιδιά για αγάπη, φιλία, ειρήνη και προσφορά.

Συνήθως ζωγραφίζει τις πρωινές ώρες, δηλαδή τις ώρες που λειτουργούν τα σχολεία και όπως λέει χαρακτηριστικά, αυτές είναι οι πιο όμορφες στιγμές. «Κατά τη διάρκεια των διαλειμμάτων τα παιδιά με πλησιάζουν, με ρωτούν, μου λένε να προσθέσω κάτι, ενώ πολλές φορές μου έχουν διορθώσει κάτι που γράφω». «Παππού Γιώργο ξέχασες το άλφα» μου είπε ένα από τα παιδιά που ήταν ιδιαίτερα παρατηρητικό, ενώ δεν θα ξεχάσω ένα περιστατικό στο σχολείο στο Σούλι».

Συγκεκριμένα, «ζωγραφίζοντας το παλιό αναγνωστικό είχα ξεχάσει τις βίδες στα κάγκελα και τότε με πλησιάζει ένα παιδάκι και με ρωτάει: «Παππού δεν έχουν βίδες τα κάγκελα»;

Με αφορμή την προσφορά του στα δημοτικά σχολεία, ο Γιώργος Κατσίποδος δίνει ιδιαίτερη έμφαση στη σημασία του εθελοντισμού, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Ο εθελοντισμός είναι μία πρόκληση και μία εμπειρία. Και καλό είναι όλοι μας, έστω και μία φορά να ζήσουμε στη ζωή μας τον εθελοντισμό, γιατί δίνει πολύ αγάπη. Ο εθελοντής, αυτό που λαμβάνει, είναι μεγάλη συναισθηματική και ηθική ικανοποίηση γι’ αυτό που προσφέρει. Μακάρι να μπορούσε ο καθένας μας, από αυτό το λίγο που μπορεί, να το προσφέρει και τότε πιστεύω ότι η κοινωνία μας θα γίνει πολύ καλύτερη». Όπως συμπληρώνει, «νόμιζα ότι είμαι μόνος σε αυτό που κάνω, αλλά ευτυχώς δεν είναι έτσι, είμαστε πολλοί, όχι στον ίδιο κλάδο, αλλά ο καθένας εκεί που μπορεί και αυτό είναι κάτι που μου δίνει ιδιαίτερη χαρά».

Κάθε φορά που ο Γιώργος Κατσίποδος μιλάει για τα παιδιά, δεν κρύβει τη συγκίνησή του. «Αυτό που εισπράττεις κάθε φορά, κυρίως από την αγάπη των παιδιών, αλλά και των γονέων και των εκπαιδευτικών, είναι κάτι πάρα πολύ μεγάλο. Εμένα αυτό μου δίνει ζωή. Αυτό μου δίνει τη δύναμη και συνεχίζω».

Πολλές φορές, εξομολογείται, έχω αναρωτηθεί: «Τι κάθεσαι και κάνεις. Μπορούσες να είσαι στο σπίτι σου ή να πας για το ψάρεμά σου. Όμως, όταν βλέπω αυτό που δημιουργώ, ξέρω ότι θα δώσει χαρά. Ειδικά τα παιδιά, μου έχουν προσφέρει πολύ χαρά. Όπου και να πάω, θα δω παιδιά να με πλησιάζουν και να φωνάζουν, ο παππούς ο Γιώργος που ζωγράφισε το σχολείο μας».

Στα επόμενα σχέδια του Γιώργου Κατσίποδου είναι να ζωγραφίσει το προαύλιο ενός σχολείου στο οποίο φοιτούν παιδιά με αναπηρίες, ενώ όπως προσθέτει του έχουν ζητήσει και από σχολεία εκτός Πατρών να ζωγραφίσει.

Επανερχόμενος στον εθελοντισμό, ο Γιώργος Κατσίποδος τονίζει ότι «πρέπει να προβάλλεται, διότι ίσως να κεντρίσουμε το ενδιαφέρον και άλλων συμπολιτών μας, που θέλουν πραγματικά να προσφέρουν, αλλά δεν ξέρουν τον τρόπο.»

Μάλιστα, φέρνει ως παράδειγμα την εμπειρία συνταξιούχων ηλεκτρολόγων και υδραυλικών που θα μπορούσαν, όπως λέει, να βοηθήσουν, στην αποκατάσταση προβλημάτων ενός σχολείου.

Τέλος, ο Γιώργος Κατσίποδος λέει ότι αυτό που θα ήθελε έπειτα και από πρόταση ενός εκπαιδευτικού είναι «να συγκεντρωθεί το οπτικό υλικό από τα ζωγραφισμένα προαύλια σε ένα άλμπουμ και να μοιραστεί στα παιδιά, το οποίο στην ουσία θα προβάλει τον εθελοντισμό».

patrasevents.gr
protothema.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι